Цягам апошняга месяца агітатары за ўдзел у фальшывых выбарах менш гавораць пра антывыбары і байкот, а больш пра паказную правакацыю з швэдзкім маламаторным самалётам. У «мядзьведзікаў» бавяцца — жоўтая тэма знайшла прыхільнікаў. Гэта невыпадкова, абы адцягнуць увагу ад псэўда-выбараў.
Шчыра кажучы, як ужо надакучылі гэтыя інфантыльныя «мобы-шмобы» брусэльскага разьліву, гэты багемны эгаізм, гэтае ёрніцтва і безадказныя паводзіны на фоне нішчэньня нашага народу і рэпрэсіўнай палітыкі антыбеларускага рэжыму! Беларусы, якія не жылі на Захадзе, проста не ўяўляюць узроўню чалавечай прымітыўнасьці, абмежаванасьці і інфантыльнасьці, якія пашыраюцца ў заходнім грамадзтве, дзякуючы тэлебачаньню, мас-культуры і канцэпцыі кансумэнцкага жыцьця. Швэдзкая правакацыя якраз і зьяўляецца вынікам такога асяродзьдзя і ўзроўню думаньня. Што яна дала беларусам? Адны мінусы і разбурэньне. Нічога, акрамя шкоды. Што дала правакатарам? Анічога. Магчымасьць пакрасавацца перад такімі ж, як яны, якія не разумеюць, што робяць. (Не разумеюць нават пэрспэктывы сесьці ў турму, ад якой яны будуць выкручвацца).
Мне гэта піярская «барацьба» швэдзкіх інфантылаў з рэжымам Лукашэнкі нагадвае выпадак, які адбыўся вайной у 1941 годзе. Непадалёк ад вёскі Шаркуці ў ваколіцах Суботнік нейкі «змагар» стрэліў па немцах. У выніку здарылася тое, што павінна было. Немцы спалілі вёску разам зь людзьмі. Чалавек, які ацалеў ад экзэкуцыі, казаў, што каб злавіў, то павешаў бы за ногі таго гада.
Каб змагацца, перш за ўсё, трэба мець розум у галаве і элемэнтарна прадбачыць, што з таго змаганьня атрымаецца. У выніку пустапарожняй швэдзкай правакацыі Лукашэнка сеў на каня сваёй антыбеларускай палітыкі, скарыстаў выпадак напоўніцу. Па-першае, узмацніў рэпрэсіі перад псэўдавыбарамі ў палату, пачаў арыштоўваць нязручных для рэжыму людзей, звольніў беларускіх вайсковых і памежных кіраўнікоў і прызначыў на іх месца расейцаў, атрымаў карт-блянш для далейшых жорсткіх дзеяньняў, выгнаў швэдзкага амбасадара Эрыксана, на якога даўно вастрыў зубы за яго падтрымку беларускай культуры і веданьня беларускай мовы. (А гэта — сьмяртэльны грэх перад антыбеларускім рэжымам.) Адначасна Лукашэнка спыніў дзейнасьць «шкоднай» для рэжыму швэдзкай амбасады і выставіў жорсткія патрабаваньні Летуве, Швэцыі, НАТО і ў цэлым Эўразьвязу, ад якіх ім прыдзецца ганебна адкручвацца, бо міжнародныя нормы заканадаўства былі груба парушаныя жыхарамі Эўразьвязу і грамадзянамі Швэцыі.
КГБ завёў крымінальную справу па прыкметах злачынства, прадугледжанага ч. 3 арт. 371 Крымінальнага Кодэксу па факце незаконнага перасячэньня дзяржаўнай мяжы Беларусі падданымі Швэцыі на маламаторным самалёце. А Летува, — кажа Лукашэнка, — «павінны нам адказаць, чаму далі сваю тэрыторыю для парушэньня дзяржаўнай мяжы».
У выніку правакацыі інфантылаў з цацкамі і Летува, і Швэцыя, і НАТО трапілі ў нязручнае становішча. Ініцыятыва ў руках рэжыму, ён грыміць і вяршыць справу.
На жаль, бездапаможны лямант заходніх палітыкаў у гэтым выпадку можа выклікаць толькі сьмех. Вось, напрыклад, што кажа міністар МЗС Швэцыі Карл Більт: «Страх Лукашэнкі перад правамі чалавека дасягнуў новых вышыняў».
Ды пляваць Лукашэнку на ўсе правы чалавека. Ён сто разоў тое даказаў. І ня ў правах чалавека тут справа, спадар Більт. І страху тут у яго якраз няма. І дзейнічае ён тут якраз рацыянальна пасьля таго як багемна-рэклямная фірмачка пасадзіла ўсю Швэцыю ў галёш. Не рабеце дурня з праціўніка, якому прайграяце, панове, бо крайнім у выніку такога бахвальства заўсёды аказваецца беларускі народ.
Ці паслухаем, напрыклад, інфантыла, што кіраваў самалётам. Тут «нерацыянальныя дзеяньні з боку Лукашэнкі, — кажа ён, — які, мяркуючы па ўсім, знаходзіцца ў поўным адчаі і неадэкватна ўспрымае тое, што адбываецца». У гэтага «лётніка», як бачым, нешта не ў парадку з думкамі ў галаве, ён не разумее, што кажа і што зрабіў. Гэта якраз ён неадэкватна ўспрымае рэчаіснасьць, а не ўзурпатар улады ў Беларусі. Вось такія «змагары».
Арганізатарам правакацыі з самалётам зьяўляецца нейкі Пэр Кромвэл. Па ўзроўню прафанства, нахабства і цынізму гэта вымоўны тыпаж. Таму працытую яго крыху больш. Адстаўку беларусаў Рачкоўскага і Пахмелкіна з пасадаў ён лічыць «для ўсіх нас» (гэта значыць для іх) «посьпехам, бо мы імкнуліся максымальна затурбаваць рэжым».
Ну, «затурбавалі». Цяпер — кіруюць расейцы. «Ніхто», кажа Кромвэл, нічога ня ведаў пра нашу апэрацыю. «Адзіныя, хто са мной кантактаваў, — працягвае ён далей, — гэта беларускія праваабаронцы.» (Думаю, што пасьля такіх словаў, рэжым таксама «затурбуецца». Гэтакі вось гусак)
«Тое, што мы зрабілі ў Беларусі, — кажа далей піяршчык, — было больш зьвязана з палітыкай». Журналіст «Народнай Волі» задае яму пытаньне: «Вашы дзеяньні зьяўляюцца сур’ёзным злачынствам у адпаведнасьці зь міжнародным заканадаўствам. Ці вы разумееце гэта? Адказ: «Мы ўсьведамляем, што зрабілі злачынства, але не надаем гэтаму вялікага значэньня... Вядома, мы ляцелі зь Летувы, перасеклі мяжу Эўразьвязу. Гэта забаронена... Я думаю, што швэдзкія ўлады ня выдадуць нас Беларусі. Мы ня бачым такой рызыкі..., нам здаецца, што швэдзкі ўрад нас падтрымлівае».
«Отэтада», як кажуць у Стакгольме. І пасьля ўсяго сказанага гэты «арыгінал» мовіць наступнае, што гатовы прыехаць у Беларусь па запыце КГБ, калі яму гарантуюць «недатыкальнасьць» і будзе «гарантыя таго, што нас не абвінавацяць, калі мы прыедзем у Беларусь».
Справа ня ў тым, што гэтыя развагі алягічныя, тут тое, пра што я кажу: яны інфантыльныя, дзяціннае думаньне і, адпаведна, поўная безадказнасьць за свае паводзіны. Журналіст задае яму сур’ёзнае мужчынскае пытаньне: «Ваша акцыя прывяла да таго, што Аляксандар Лукашэнка зьняў з пасадаў двух генэралаў: старшыню Дзяржпамежкамітэту Ігара Рачкоўскага і камандуючага ВПС і войскам СПА узброеных сілаў Дзімітрыя Пахмелкіна, два простыя беларусы затрыманыя КГБ. Відавочна, што „плюшавая бамбардоўка“ паўзьдзейнічала і на рашэньне афіцыйнага Менску не працягваць акрэдытацыю амбасадару Швэцыі ў Беларусі Стэфану Эрыксану, што ў выніку прывяло да напружанай сытуацыі паміж дзьвюма краінамі. Калі б вы ведалі наперад пра такія магчымыя вынікі, то ці вы ўсё роўна правялі б сваю акцыю?» Адказ: «Адзінае, пра што мы шкадуем, — гэта аб узяцьці двух грамадзянаў Беларусі пад варту».
Інфантылізм — гэта, перш за ўсё, безадказнасьць і няўменьне адпаведна ацаніць свае паводзіны.
Шкоду, якую яны зрабілі дэмакратычнай Беларусі, гэтая публіка не разумее, як кажуць, ад заснаваньня. Таму меры супраць дурняў мусяць быць усё ж такі прынятыя. Гэта ня значыць, што судзіць іх павінен антыбеларускі рэжым. Але швэдзкія ўлады маглі б і (фактычна) абавязаныя тое зрабіць (калі, вядома, там яшчэ не развучыліся паважаць нацыянальныя і міжнародныя законы).
Будучы ў парлямэнце ў 90-х гадах, памятаю добрыя стасункі і прыхільныя адносіны дэпутатаў Апазыцыі БНФ з швэдзкімі палітыкамі. Працяг такіх адносінаў — амбасадар Эрыксан. Швэцыя адна з першых прызнала нашу незалежнасьць. Нам вельмі важна захаваць добрыя дачыненьні з дружалюбнай краінай насуперак антыбеларускаму рэжыму Лукашэнкі. Таму нельга дапусьціць, каб з-за бесталковых дзеяньняў некалькіх безадказных суб’ектаў гэты дэмакратычны набытак — добрыя дачыненьні паміж нацыянальнымі грамадзтвамі — быў пахаваны. Правакатары павінны быць пакараныя ва ўласнай краіне.
Я вымушаны быў прысьвяціць некалькі абзацаў гэтай жоўтай тэме, бо ўжо лопае цярпеньне і мы не павінны дазваляць, каб цэламу народу дрэнь сядала на галаву.
Трэба ўсё ж паказваць ім іхняе месца, бо за зьнешнім ёрніцкім імкненьнем розных багемных суб’ектаў пустапарожна пазлаваць лукашысцкі рэжым існуе яшчэ і другі плян, які ўзьнікае паралельна — гэта імкненьне прынізіць Беларусь, пазьдзеквацца зь беларускага народу. А гэтага мы не дапусьцім і ніколі не дазволім.
Пад шум піярнага вэрхалу рэжым тут жа пачаў нішчыць у турме Сяргея Каваленку — сапраўднага патрыёта Беларусі. Без тлумачэньня прычынаў яго кінулі ў турэмны карцэр на 16 дзён, забаранілі перадаваць яму лякарствы, каб пры яго крытычным стане здароўя пасьля экстрэмальнай галадоўкі канчаткова ператварыць чалавека ў інваліда. Героя Каваленку катуюць, нішчаць за гонар Беларусі і веліч Нацыянальнага Сьцяга, а дэмакратычная пена ў гэты час бавіцца ў мядзьведзікі пад хаўтурны звон Айчыны.
Гледзячы на гэта ўсё, успамінаюцца мне словы, якія гучаць рэфрэнам ад апазыцыйных апартуністаў, што ідуць на фальшывыя выбары. Яны пастаянна жаляцца на народ і паўтараюць маркотна: «Народ ня верыць ні рэжыму, ні апазыцыі».
Слава разумнаму Беларускаму народу! Гэта адзінае станоўчае, што засталося ў тым ідэёвым сьвінушніку, створаным антыбеларускім рэжымам і яго «апазыцыяй». Народ ня пойдзе на фальшывыя выбары і настане час — разьбярэцца з усімі.
Беларусы, якія не жылі на Захадзе, проста не ўяўляюць узроўню чалавечай прымітыўнасьці, абмежаванасьці і інфантыльнасьці, якія пашыраюцца ў заходнім грамадзтве, дзякуючы тэлебачаньню, мас-культуры і канцэпцыі кансумэнцкага жыцьця. Швэдзкая правакацыя якраз і зьяўляецца вынікам такога асяродзьдзя і ўзроўню думаньня.
Шчыра кажучы, як ужо надакучылі гэтыя інфантыльныя «мобы-шмобы» брусэльскага разьліву, гэты багемны эгаізм, гэтае ёрніцтва і безадказныя паводзіны на фоне нішчэньня нашага народу і рэпрэсіўнай палітыкі антыбеларускага рэжыму! Беларусы, якія не жылі на Захадзе, проста не ўяўляюць узроўню чалавечай прымітыўнасьці, абмежаванасьці і інфантыльнасьці, якія пашыраюцца ў заходнім грамадзтве, дзякуючы тэлебачаньню, мас-культуры і канцэпцыі кансумэнцкага жыцьця. Швэдзкая правакацыя якраз і зьяўляецца вынікам такога асяродзьдзя і ўзроўню думаньня. Што яна дала беларусам? Адны мінусы і разбурэньне. Нічога, акрамя шкоды. Што дала правакатарам? Анічога. Магчымасьць пакрасавацца перад такімі ж, як яны, якія не разумеюць, што робяць. (Не разумеюць нават пэрспэктывы сесьці ў турму, ад якой яны будуць выкручвацца).
Мне гэта піярская «барацьба» швэдзкіх інфантылаў з рэжымам Лукашэнкі нагадвае выпадак, які адбыўся вайной у 1941 годзе. Непадалёк ад вёскі Шаркуці ў ваколіцах Суботнік нейкі «змагар» стрэліў па немцах. У выніку здарылася тое, што павінна было. Немцы спалілі вёску разам зь людзьмі. Чалавек, які ацалеў ад экзэкуцыі, казаў, што каб злавіў, то павешаў бы за ногі таго гада.
Каб змагацца, перш за ўсё, трэба мець розум у галаве і элемэнтарна прадбачыць, што з таго змаганьня атрымаецца. У выніку пустапарожняй швэдзкай правакацыі Лукашэнка сеў на каня сваёй антыбеларускай палітыкі, скарыстаў выпадак напоўніцу. Па-першае, узмацніў рэпрэсіі перад псэўдавыбарамі ў палату, пачаў арыштоўваць нязручных для рэжыму людзей, звольніў беларускіх вайсковых і памежных кіраўнікоў і прызначыў на іх месца расейцаў, атрымаў карт-блянш для далейшых жорсткіх дзеяньняў, выгнаў швэдзкага амбасадара Эрыксана, на якога даўно вастрыў зубы за яго падтрымку беларускай культуры і веданьня беларускай мовы. (А гэта — сьмяртэльны грэх перад антыбеларускім рэжымам.) Адначасна Лукашэнка спыніў дзейнасьць «шкоднай» для рэжыму швэдзкай амбасады і выставіў жорсткія патрабаваньні Летуве, Швэцыі, НАТО і ў цэлым Эўразьвязу, ад якіх ім прыдзецца ганебна адкручвацца, бо міжнародныя нормы заканадаўства былі груба парушаныя жыхарамі Эўразьвязу і грамадзянамі Швэцыі.
КГБ завёў крымінальную справу па прыкметах злачынства, прадугледжанага ч. 3 арт. 371 Крымінальнага Кодэксу па факце незаконнага перасячэньня дзяржаўнай мяжы Беларусі падданымі Швэцыі на маламаторным самалёце. А Летува, — кажа Лукашэнка, — «павінны нам адказаць, чаму далі сваю тэрыторыю для парушэньня дзяржаўнай мяжы».
У выніку правакацыі інфантылаў з цацкамі і Летува, і Швэцыя, і НАТО трапілі ў нязручнае становішча. Ініцыятыва ў руках рэжыму, ён грыміць і вяршыць справу.
Не рабеце дурня з праціўніка, якому прайграяце, панове, бо крайнім у выніку такога бахвальства заўсёды аказваецца беларускі народ.
На жаль, бездапаможны лямант заходніх палітыкаў у гэтым выпадку можа выклікаць толькі сьмех. Вось, напрыклад, што кажа міністар МЗС Швэцыі Карл Більт: «Страх Лукашэнкі перад правамі чалавека дасягнуў новых вышыняў».
Ды пляваць Лукашэнку на ўсе правы чалавека. Ён сто разоў тое даказаў. І ня ў правах чалавека тут справа, спадар Більт. І страху тут у яго якраз няма. І дзейнічае ён тут якраз рацыянальна пасьля таго як багемна-рэклямная фірмачка пасадзіла ўсю Швэцыю ў галёш. Не рабеце дурня з праціўніка, якому прайграяце, панове, бо крайнім у выніку такога бахвальства заўсёды аказваецца беларускі народ.
Ці паслухаем, напрыклад, інфантыла, што кіраваў самалётам. Тут «нерацыянальныя дзеяньні з боку Лукашэнкі, — кажа ён, — які, мяркуючы па ўсім, знаходзіцца ў поўным адчаі і неадэкватна ўспрымае тое, што адбываецца». У гэтага «лётніка», як бачым, нешта не ў парадку з думкамі ў галаве, ён не разумее, што кажа і што зрабіў. Гэта якраз ён неадэкватна ўспрымае рэчаіснасьць, а не ўзурпатар улады ў Беларусі. Вось такія «змагары».
Арганізатарам правакацыі з самалётам зьяўляецца нейкі Пэр Кромвэл. Па ўзроўню прафанства, нахабства і цынізму гэта вымоўны тыпаж. Таму працытую яго крыху больш. Адстаўку беларусаў Рачкоўскага і Пахмелкіна з пасадаў ён лічыць «для ўсіх нас» (гэта значыць для іх) «посьпехам, бо мы імкнуліся максымальна затурбаваць рэжым».
Ну, «затурбавалі». Цяпер — кіруюць расейцы. «Ніхто», кажа Кромвэл, нічога ня ведаў пра нашу апэрацыю. «Адзіныя, хто са мной кантактаваў, — працягвае ён далей, — гэта беларускія праваабаронцы.» (Думаю, што пасьля такіх словаў, рэжым таксама «затурбуецца». Гэтакі вось гусак)
Арганізатарам правакацыі з самалётам зьяўляецца нейкі Пэр Кромвэл. Па ўзроўню прафанства, нахабства і цынізму гэта вымоўны тыпаж. Таму працытую яго крыху больш. Адстаўку беларусаў Рачкоўскага і Пахмелкіна з пасадаў ён лічыць «для ўсіх нас» (гэта значыць для іх) «посьпехам, бо мы імкнуліся максымальна затурбаваць рэжым». Ну, «затурбавалі». Цяпер — кіруюць расейцы.
«Тое, што мы зрабілі ў Беларусі, — кажа далей піяршчык, — было больш зьвязана з палітыкай». Журналіст «Народнай Волі» задае яму пытаньне: «Вашы дзеяньні зьяўляюцца сур’ёзным злачынствам у адпаведнасьці зь міжнародным заканадаўствам. Ці вы разумееце гэта? Адказ: «Мы ўсьведамляем, што зрабілі злачынства, але не надаем гэтаму вялікага значэньня... Вядома, мы ляцелі зь Летувы, перасеклі мяжу Эўразьвязу. Гэта забаронена... Я думаю, што швэдзкія ўлады ня выдадуць нас Беларусі. Мы ня бачым такой рызыкі..., нам здаецца, што швэдзкі ўрад нас падтрымлівае».
«Отэтада», як кажуць у Стакгольме. І пасьля ўсяго сказанага гэты «арыгінал» мовіць наступнае, што гатовы прыехаць у Беларусь па запыце КГБ, калі яму гарантуюць «недатыкальнасьць» і будзе «гарантыя таго, што нас не абвінавацяць, калі мы прыедзем у Беларусь».
Справа ня ў тым, што гэтыя развагі алягічныя, тут тое, пра што я кажу: яны інфантыльныя, дзяціннае думаньне і, адпаведна, поўная безадказнасьць за свае паводзіны. Журналіст задае яму сур’ёзнае мужчынскае пытаньне: «Ваша акцыя прывяла да таго, што Аляксандар Лукашэнка зьняў з пасадаў двух генэралаў: старшыню Дзяржпамежкамітэту Ігара Рачкоўскага і камандуючага ВПС і войскам СПА узброеных сілаў Дзімітрыя Пахмелкіна, два простыя беларусы затрыманыя КГБ. Відавочна, што „плюшавая бамбардоўка“ паўзьдзейнічала і на рашэньне афіцыйнага Менску не працягваць акрэдытацыю амбасадару Швэцыі ў Беларусі Стэфану Эрыксану, што ў выніку прывяло да напружанай сытуацыі паміж дзьвюма краінамі. Калі б вы ведалі наперад пра такія магчымыя вынікі, то ці вы ўсё роўна правялі б сваю акцыю?» Адказ: «Адзінае, пра што мы шкадуем, — гэта аб узяцьці двух грамадзянаў Беларусі пад варту».
Інфантылізм — гэта, перш за ўсё, безадказнасьць і няўменьне адпаведна ацаніць свае паводзіны.
Шкоду, якую яны зрабілі дэмакратычнай Беларусі, гэтая публіка не разумее, як кажуць, ад заснаваньня. Таму меры супраць дурняў мусяць быць усё ж такі прынятыя. Гэта ня значыць, што судзіць іх павінен антыбеларускі рэжым. Але швэдзкія ўлады маглі б і (фактычна) абавязаныя тое зрабіць
Шкоду, якую яны зрабілі дэмакратычнай Беларусі, гэтая публіка не разумее, як кажуць, ад заснаваньня. Таму меры супраць дурняў мусяць быць усё ж такі прынятыя. Гэта ня значыць, што судзіць іх павінен антыбеларускі рэжым. Але швэдзкія ўлады маглі б і (фактычна) абавязаныя тое зрабіць (калі, вядома, там яшчэ не развучыліся паважаць нацыянальныя і міжнародныя законы).
Будучы ў парлямэнце ў 90-х гадах, памятаю добрыя стасункі і прыхільныя адносіны дэпутатаў Апазыцыі БНФ з швэдзкімі палітыкамі. Працяг такіх адносінаў — амбасадар Эрыксан. Швэцыя адна з першых прызнала нашу незалежнасьць. Нам вельмі важна захаваць добрыя дачыненьні з дружалюбнай краінай насуперак антыбеларускаму рэжыму Лукашэнкі. Таму нельга дапусьціць, каб з-за бесталковых дзеяньняў некалькіх безадказных суб’ектаў гэты дэмакратычны набытак — добрыя дачыненьні паміж нацыянальнымі грамадзтвамі — быў пахаваны. Правакатары павінны быць пакараныя ва ўласнай краіне.
Я вымушаны быў прысьвяціць некалькі абзацаў гэтай жоўтай тэме, бо ўжо лопае цярпеньне і мы не павінны дазваляць, каб цэламу народу дрэнь сядала на галаву.
Трэба ўсё ж паказваць ім іхняе месца, бо за зьнешнім ёрніцкім імкненьнем розных багемных суб’ектаў пустапарожна пазлаваць лукашысцкі рэжым існуе яшчэ і другі плян, які ўзьнікае паралельна — гэта імкненьне прынізіць Беларусь, пазьдзеквацца зь беларускага народу. А гэтага мы не дапусьцім і ніколі не дазволім.
Пад шум піярнага вэрхалу рэжым тут жа пачаў нішчыць у турме Сяргея Каваленку — сапраўднага патрыёта Беларусі. Без тлумачэньня прычынаў яго кінулі ў турэмны карцэр на 16 дзён, забаранілі перадаваць яму лякарствы, каб пры яго крытычным стане здароўя пасьля экстрэмальнай галадоўкі канчаткова ператварыць чалавека ў інваліда. Героя Каваленку катуюць, нішчаць за гонар Беларусі і веліч Нацыянальнага Сьцяга, а дэмакратычная пена ў гэты час бавіцца ў мядзьведзікі пад хаўтурны звон Айчыны.
Гледзячы на гэта ўсё, успамінаюцца мне словы, якія гучаць рэфрэнам ад апазыцыйных апартуністаў, што ідуць на фальшывыя выбары. Яны пастаянна жаляцца на народ і паўтараюць маркотна: «Народ ня верыць ні рэжыму, ні апазыцыі».
Слава разумнаму Беларускаму народу! Гэта адзінае станоўчае, што засталося ў тым ідэёвым сьвінушніку, створаным антыбеларускім рэжымам і яго «апазыцыяй». Народ ня пойдзе на фальшывыя выбары і настане час — разьбярэцца з усімі.
