Толькі цяпер дасьледчыкі пачалі сур'ёзна вывучаць, як прысутнасьць хатняга ўлюбёнца ўплывае на разьвіцьцё дзіцяці і ці могуць, да прыкладу, сабакі, дапамагчы дзецям з псыхалягічнымі траўмамі альбо аўтызмам.
«Ёсьць сьведчаньні, што на некаторых дзяцей адносіны з жывёламі аказваюць пазытыўны ўплыў, – кажа Джэймс Сэрпэл, дырэктар Цэнтру ўзаемадзеяньня жывёлаў і грамадзтва ва Ўнівэрсытэце Пэнсыльваніі. – Кожнаму хочацца ведаць, які тут мэханізм».
Некаторыя бацькі лічаць, што жыцьцё з хатняй жывёлай навучыць дзяцей невэрбальнай камунікацыі, якая можа аказацца карыснай у адносінах зь іншымі людзьмі. Прафэсар псыхалёгіі Гэйл Мэлсан аднак кажа, што рабіць такія высновы заўчасна, бо магчыма, што проста дзеці з большымі прыроднымі схільнасьцямі да эмпатыі (спачуваньня) лягчэй наладжваюць адносіны з жывёламі.
Таксама існуе надзея на тое, што калі дзеці могуць навучыцца эмпатыі і навыкам камунікацыі з дапамогай жывёлы, дык гэта дапаможа людзям з аўтызмам. Некаторыя дзеці, якія маюць вялікія праблемы зь міжасабовай камунікацыяй, пры гэтым здольныя наладжваць даверныя адносіны з жывёламі..
«Ёсьць доказы, але яны ў асноўным грунтуюцца на аповедах, што сабака ў такой сям'і можа мець драматычны ўплыў на паводзіны такіх дзяцей,» – кажа доктар Сэрпэл.
Іншыя экспэрты спрабуюць даць аб'ектыўную ацэнку ўсё больш пашыранай практыцы, калі сабакаў выкарыстоўваюць, каб супакоіць дзяцей у стрэсавых сытуацыях, звычайна мэдычных ці юрыдычных. Рэбэка Джонсан, дырэктар Дасьледчага цэнтру ўзаемадзеяньня людзей і жывёлаў ва Ўнівэрсытэце Місуры, пачала клінічныя дасьледаваньні дзяцей, якія праходзяць сьледчыя апытаньні ў справах пра хатні гвалт; некаторым зь іх падчас размовы даюць службовага сабаку і пры гэтым замяраюць фізіялягічныя паказьнікі стрэсу.
Такія дасьледаваньні радыкальна адрозьніваюцца ад падыходаў мінулых дзесяцігодзьдзяў, якія ў асноўным канцэнтраваліся на рызыках. Камэнтар у амэрыканскім навуковым часопісе «Пэдыятрыя» за 1965 год сьцьвярджаў, што «40 адносна распаўсюджаных у гэтай краіне дзіцячых інфэкцыяў» могуць быць атрыманыя ад жывёлаў.
Як паказалі іншыя дасьледаваньні, падыход дактароў часта залежаў ад іх асабістых перакананьняў. Дасьледаваньне амэрыканскіх алерголягаў у 1980-я гады паказала, што тыя дактары, якія ня мелі жывёлы ва ўласным доме, нашмат часьцей рэкамэндавалі пазбавіцца хатніх улюбёнцаў сем'ям, у якіх былі дзеці з алергіямі.
Увогуле, адносіны паміж жывёламі і алергіяй даволі складаныя. Шэраг дасьледаваньняў сьведчаць, што ў сем'ях, дзе не было гісторыі алергіяў, дзеці, якія ў раньнім узросьце мелі кантакты з сабакамі, радзей хварэлі на алергіі ў пазьнейшым узросьце.
Але галоўны доказ важнасьці хатніх жывёлаў сыходзіць ад саміх дзяцей, кажа прафэсар Мэлсан, бо яны часта кажуць пра сваіх улюбёнцаў, як пра крыніцу эмацыйнай падтрымкі.
«Ёсьць сьведчаньні, што на некаторых дзяцей адносіны з жывёламі аказваюць пазытыўны ўплыў, – кажа Джэймс Сэрпэл, дырэктар Цэнтру ўзаемадзеяньня жывёлаў і грамадзтва ва Ўнівэрсытэце Пэнсыльваніі. – Кожнаму хочацца ведаць, які тут мэханізм».
Некаторыя бацькі лічаць, што жыцьцё з хатняй жывёлай навучыць дзяцей невэрбальнай камунікацыі, якая можа аказацца карыснай у адносінах зь іншымі людзьмі. Прафэсар псыхалёгіі Гэйл Мэлсан аднак кажа, што рабіць такія высновы заўчасна, бо магчыма, што проста дзеці з большымі прыроднымі схільнасьцямі да эмпатыі (спачуваньня) лягчэй наладжваюць адносіны з жывёламі.
Таксама існуе надзея на тое, што калі дзеці могуць навучыцца эмпатыі і навыкам камунікацыі з дапамогай жывёлы, дык гэта дапаможа людзям з аўтызмам. Некаторыя дзеці, якія маюць вялікія праблемы зь міжасабовай камунікацыяй, пры гэтым здольныя наладжваць даверныя адносіны з жывёламі..
«Ёсьць доказы, але яны ў асноўным грунтуюцца на аповедах, што сабака ў такой сям'і можа мець драматычны ўплыў на паводзіны такіх дзяцей,» – кажа доктар Сэрпэл.
Іншыя экспэрты спрабуюць даць аб'ектыўную ацэнку ўсё больш пашыранай практыцы, калі сабакаў выкарыстоўваюць, каб супакоіць дзяцей у стрэсавых сытуацыях, звычайна мэдычных ці юрыдычных. Рэбэка Джонсан, дырэктар Дасьледчага цэнтру ўзаемадзеяньня людзей і жывёлаў ва Ўнівэрсытэце Місуры, пачала клінічныя дасьледаваньні дзяцей, якія праходзяць сьледчыя апытаньні ў справах пра хатні гвалт; некаторым зь іх падчас размовы даюць службовага сабаку і пры гэтым замяраюць фізіялягічныя паказьнікі стрэсу.
Такія дасьледаваньні радыкальна адрозьніваюцца ад падыходаў мінулых дзесяцігодзьдзяў, якія ў асноўным канцэнтраваліся на рызыках. Камэнтар у амэрыканскім навуковым часопісе «Пэдыятрыя» за 1965 год сьцьвярджаў, што «40 адносна распаўсюджаных у гэтай краіне дзіцячых інфэкцыяў» могуць быць атрыманыя ад жывёлаў.
Як паказалі іншыя дасьледаваньні, падыход дактароў часта залежаў ад іх асабістых перакананьняў. Дасьледаваньне амэрыканскіх алерголягаў у 1980-я гады паказала, што тыя дактары, якія ня мелі жывёлы ва ўласным доме, нашмат часьцей рэкамэндавалі пазбавіцца хатніх улюбёнцаў сем'ям, у якіх былі дзеці з алергіямі.
Увогуле, адносіны паміж жывёламі і алергіяй даволі складаныя. Шэраг дасьледаваньняў сьведчаць, што ў сем'ях, дзе не было гісторыі алергіяў, дзеці, якія ў раньнім узросьце мелі кантакты з сабакамі, радзей хварэлі на алергіі ў пазьнейшым узросьце.
Але галоўны доказ важнасьці хатніх жывёлаў сыходзіць ад саміх дзяцей, кажа прафэсар Мэлсан, бо яны часта кажуць пра сваіх улюбёнцаў, як пра крыніцу эмацыйнай падтрымкі.
