Адзін з фігурантаў крымінальнай справы аб масавых непарадках 19 сьнежня Уладзімер Хамічэнка пасьля памілаваньня прыбыў на месца рэгістрацыі ў Слуцак. Да каго ён заходзіў у госьці, хто прытуліў так званага «навушніка» і што ён рабіў на плошчы Незалежнасьці 19 сьнежня - у расьсьледаваньні «Салідарнасьці».
Напярэдадні ўпраўленьне ўнутраных справаў Менаблвыканкаму абвергла слых аб тым, што Хамічэнка не зьявіўся па месцы жыхарства.
Як растлумачылі супрацоўнікі праваахоўных органаў, 16 жніўня Уладзімер Хамічэнка прыходзіў у Слуцкі РАУС. Былому вязьню аказалі дапамогу ў вяртаньні пашпарту, які раней быў ім згублены.
Адным з першых яго ўбачыў жыхар Слуцку Віктар Двурэчынскі.
- Калі ля чыгуначнага вакзалу ён зайшоў у аўтобус, я яго адразу пазнаў. Ён быў выпіўшы. Пра нешта ажыўлена размаўляў з кандуктарам, размахваў рукамі. Выйшаў у цэнтры горада і сказаў: «Я дома». Стрэльнуў у мінака цыгарэту і накіраваўся ў бок вуліцы Багдановіча, - падзяліўся суразмоўца.
У гэтым раёне знаходзіцца дом, дзе прапісаны Хамічэнка. Дзьверы кватэры па-ранейшаму апячатаная камунальнай службай за даўгі па «жыроўках», але паперы зь іх сарваныя, а забітыя яны звычайнымі цьвікамі, і пры жаданьні адкрыць дзьверы не цяжка.
Уладзімер Хамічэнка там даўно не жыве. Ён адбываў пакараньне па крымінальных справах у Расеі і Беларусі, у асноўным, за крадзяжы. Хамічэнка - адзіны, хто зарэгістраваны па гэтым адрасе. Ягоны брат-крымінальнік памёр.
Суседка Алена Аляксандраўна ўздыхнула, калі я спытала яе пра Уладзімера Хамічэнку.
- Так, скончылася наша спакойнае жыцьцё, - кажа жанчына. - Зьяўляўся ўжо тут Вова. П'яны. Паперы прэч зь дзьвярэй сарваў. Можа, і ў кватэру заходзіў. Дзьверы шчыльна былі прычынены, не так, як цяпер. Бачылі яго суседзі ў двары і каля нядзельнай школы. Спаў на вуліцы пьяны.
Валодзя Хамічэнка - сын яе аднаклясьнікаў.
- Яна піла і дзяцей не глядзела, - успамінаюць суседзі. - Воўку маленькаму дымэдролу давала, каб той спаў. А яна тым часам хадзіла за сьпіртным. З алькаголем тады дэфіцыт быў - не купіць. Вось яна і стаяла ў чэргах. Потым яе пасадзілі за тое, што алімэнты на дзяцей не плаціла. Вову гадавала бабуля. Калі яна памерла, яго аддалі ў дзіцячы дом.
Сваякі Хамічэнкі не бачылі яго некалькі гадоў - толькі па тэлевізары. Цётка Ала выгнала яго пасьля таго, як пляменьнік скраў яе залаты ланцужок з Божай Маці.
- Я яму так і сказала: «Каб ногі тваёй у маім доме больш не было», - распавядае жанчына. - А што зь яго возьмеш? Ён такі нарадзіўся. Сястра мая піла і паліла, калі яго насіла. І дзяцінства прайшло ў жудасных умовах.
Не зьяўляўся Хамічэнка і ў роднай сястры Сьвятланы ў Капылі.
- Ён быў разумова адсталым дзіцем і вырас такім жа мужчынам, -кажа яна. - Калі зьявіцца, зьбяру яму сумку з прадуктамі, але да сабе не вазьму. У мяне дзіця малое. Яшчэ якой заразы прынясе. І крадзе ён.
Аб нездаровай псыхіцы Хамічэнкі «Салідарнасіці» раней распавядалі і супрацоўнікі Рудзенскай школы-інтэрната.
Загадчыца інтэрнатам Слуцкага сельскагаспадарчага ліцэю Тамара Іванова, дзе Хамічэнка атрымліваў адукацыю, зарагатала, калі пачула пра тое, што ў інтэрнэце іх былому выхаванцу далі мянушку «навушнік» і назвалі агентам КДБ.
- Я як убачыла па тэлевізары, як ён у кабінэце сьледчага пазіруе - падпісвае дакумэнты, ухмыляючыся, успомніла, што ён ні чытаць, ні пісаць не умеў. Такі што заўгодна падпіша! Ён бязвольны, ім лёгка маніпуляваць, - казала жанчына ў інтэрвію «Салідарнасьці».
Менавіта да яе ў госьці і прыйшоў Хамічэнка, прыехаўшы ў Слуцак.
- У аўторак прыйшла дадому, - распавядае Тамара Іванова. - Званок у дамафон. - Хто? - Пытаюся. - Гэта я, Ваван. - Які Ваван? - Ваш выпускнік. -? - Ну, я герой экрану. Гэта я граміў ўрад.
- Адкрыла яму дзьверы, зайшоў. Худы - адны мошчы. Брудны. Выпіўшы. Пачаў мне распавядаць свае небыліцы. Ганарыцца: «Я іду па Слуцку, і мяне ўсе пазнаюць». Пытаюся ў яго: «Вова, ў цябе мазгі ёсьць?» - «Няма». Сказаў, што ў турме яго ня білі, выконваў там разавыя працы. Казаў, што не чакаў, што яго вызваляць, і прашэньняў аб памілаваньні на імя прэзыдэнта не пісаў.
Пасадзілі яго ў машыну, адправілі дадому і сказалі: «Каб мы цябе больш не бачылі. Жыві ў Слуцку». Зь яго словаў, дзьверы Дома ўраду ён біў за грошы. Яму далі 250 даляраў і ледакол у рукі. Хто гэта быў, ня кажа. Дай яму сто даляраў і гранату - і ён здольны на ўсё. Ён жа недалёкі! Не ўсьведамляе сваіх учынкаў. Хамічэнка папрасіў у мяне грошай. Я сабрала яму сумку з прадуктамі, а назаўтра зноў зьявіўся да мяне на працу. Ахайна апрануты, але сьпіртным пахне. «Мне трэба дапамагчы», - кажа. Параіла яму аднавіць дакумэнты і шукаць працу. Ён паскардзіўся, што ў кватэру патрапіць ня можа. Сказаў, што баіцца узломваць дзьверы. Дзе ён жыве - ня ведаю. Зь яго слоў, прытулілі добрыя людзі.
Напярэдадні ўпраўленьне ўнутраных справаў Менаблвыканкаму абвергла слых аб тым, што Хамічэнка не зьявіўся па месцы жыхарства.
Як растлумачылі супрацоўнікі праваахоўных органаў, 16 жніўня Уладзімер Хамічэнка прыходзіў у Слуцкі РАУС. Былому вязьню аказалі дапамогу ў вяртаньні пашпарту, які раней быў ім згублены.
Адным з першых яго ўбачыў жыхар Слуцку Віктар Двурэчынскі.
- Калі ля чыгуначнага вакзалу ён зайшоў у аўтобус, я яго адразу пазнаў. Ён быў выпіўшы. Пра нешта ажыўлена размаўляў з кандуктарам, размахваў рукамі. Выйшаў у цэнтры горада і сказаў: «Я дома». Стрэльнуў у мінака цыгарэту і накіраваўся ў бок вуліцы Багдановіча, - падзяліўся суразмоўца.
Яна піла і дзяцей не глядзела, Воўку маленькаму дымэдролу давала, каб той спаў. А яна тым часам хадзіла за сьпіртным
У гэтым раёне знаходзіцца дом, дзе прапісаны Хамічэнка. Дзьверы кватэры па-ранейшаму апячатаная камунальнай службай за даўгі па «жыроўках», але паперы зь іх сарваныя, а забітыя яны звычайнымі цьвікамі, і пры жаданьні адкрыць дзьверы не цяжка.
Уладзімер Хамічэнка там даўно не жыве. Ён адбываў пакараньне па крымінальных справах у Расеі і Беларусі, у асноўным, за крадзяжы. Хамічэнка - адзіны, хто зарэгістраваны па гэтым адрасе. Ягоны брат-крымінальнік памёр.
Суседка Алена Аляксандраўна ўздыхнула, калі я спытала яе пра Уладзімера Хамічэнку.
- Так, скончылася наша спакойнае жыцьцё, - кажа жанчына. - Зьяўляўся ўжо тут Вова. П'яны. Паперы прэч зь дзьвярэй сарваў. Можа, і ў кватэру заходзіў. Дзьверы шчыльна былі прычынены, не так, як цяпер. Бачылі яго суседзі ў двары і каля нядзельнай школы. Спаў на вуліцы пьяны.
Валодзя Хамічэнка - сын яе аднаклясьнікаў.
- Яна піла і дзяцей не глядзела, - успамінаюць суседзі. - Воўку маленькаму дымэдролу давала, каб той спаў. А яна тым часам хадзіла за сьпіртным. З алькаголем тады дэфіцыт быў - не купіць. Вось яна і стаяла ў чэргах. Потым яе пасадзілі за тое, што алімэнты на дзяцей не плаціла. Вову гадавала бабуля. Калі яна памерла, яго аддалі ў дзіцячы дом.
Сваякі Хамічэнкі не бачылі яго некалькі гадоў - толькі па тэлевізары. Цётка Ала выгнала яго пасьля таго, як пляменьнік скраў яе залаты ланцужок з Божай Маці.
- Я яму так і сказала: «Каб ногі тваёй у маім доме больш не было», - распавядае жанчына. - А што зь яго возьмеш? Ён такі нарадзіўся. Сястра мая піла і паліла, калі яго насіла. І дзяцінства прайшло ў жудасных умовах.
Не зьяўляўся Хамічэнка і ў роднай сястры Сьвятланы ў Капылі.
- Ён быў разумова адсталым дзіцем і вырас такім жа мужчынам, -кажа яна. - Калі зьявіцца, зьбяру яму сумку з прадуктамі, але да сабе не вазьму. У мяне дзіця малое. Яшчэ якой заразы прынясе. І крадзе ён.
Аб нездаровай псыхіцы Хамічэнкі «Салідарнасіці» раней распавядалі і супрацоўнікі Рудзенскай школы-інтэрната.
Загадчыца інтэрнатам Слуцкага сельскагаспадарчага ліцэю Тамара Іванова, дзе Хамічэнка атрымліваў адукацыю, зарагатала, калі пачула пра тое, што ў інтэрнэце іх былому выхаванцу далі мянушку «навушнік» і назвалі агентам КДБ.
- Я як убачыла па тэлевізары, як ён у кабінэце сьледчага пазіруе - падпісвае дакумэнты, ухмыляючыся, успомніла, што ён ні чытаць, ні пісаць не умеў. Такі што заўгодна падпіша! Ён бязвольны, ім лёгка маніпуляваць, - казала жанчына ў інтэрвію «Салідарнасьці».
Менавіта да яе ў госьці і прыйшоў Хамічэнка, прыехаўшы ў Слуцак.
- У аўторак прыйшла дадому, - распавядае Тамара Іванова. - Званок у дамафон. - Хто? - Пытаюся. - Гэта я, Ваван. - Які Ваван? - Ваш выпускнік. -? - Ну, я герой экрану. Гэта я граміў ўрад.
- Адкрыла яму дзьверы, зайшоў. Худы - адны мошчы. Брудны. Выпіўшы. Пачаў мне распавядаць свае небыліцы. Ганарыцца: «Я іду па Слуцку, і мяне ўсе пазнаюць». Пытаюся ў яго: «Вова, ў цябе мазгі ёсьць?» - «Няма». Сказаў, што ў турме яго ня білі, выконваў там разавыя працы. Казаў, што не чакаў, што яго вызваляць, і прашэньняў аб памілаваньні на імя прэзыдэнта не пісаў.
Пасадзілі яго ў машыну, адправілі дадому і сказалі: «Каб мы цябе больш не бачылі. Жыві ў Слуцку». Зь яго словаў, дзьверы Дома ўраду ён біў за грошы. Яму далі 250 даляраў і ледакол у рукі. Хто гэта быў, ня кажа. Дай яму сто даляраў і гранату - і ён здольны на ўсё. Ён жа недалёкі! Не ўсьведамляе сваіх учынкаў. Хамічэнка папрасіў у мяне грошай. Я сабрала яму сумку з прадуктамі, а назаўтра зноў зьявіўся да мяне на працу. Ахайна апрануты, але сьпіртным пахне. «Мне трэба дапамагчы», - кажа. Параіла яму аднавіць дакумэнты і шукаць працу. Ён паскардзіўся, што ў кватэру патрапіць ня можа. Сказаў, што баіцца узломваць дзьверы. Дзе ён жыве - ня ведаю. Зь яго слоў, прытулілі добрыя людзі.
