Гарадзенец Канстанцін Каплін быў затрыманы міліцыяй падчас «маўклівай» акцыі ў Горадні 3 ліпеня. Быў асуджаны судом Ленінскага раёна на 1 мільён 50 тысяч рублёў. Сьведка-міліцыянт паказаў у судзе, што ён разам зь іншымі ўдзельнікамі акцыі браў удзел у несанкцыянаваным шэсьці і пляскаў у далоні. Канстанцін Каплін — інвалід, у яго замест аднае рукі — пратэз.
Карэспандэнт: «Косьця, чаму ты прыйшоў на гэтую акцыю?»
Каплін: «Перш за ўсё, каб засьведчыцьць сваю грамадзянскую пазыцыю, бо калі 17 гадоў адзін чалавек пры ўладзе — гэта ўжо катастрофа для нашае краіны. Калі яшчэ некалькі гадоў я гэтага не разумеў, то цяпер гэта відавочна».
Карэспандэнт: «Ты ўпершыню на такой акцыі?».
Каплін: «Так».
Карэспандэнт: «І якія адчуваньні, уражаньні...»
Каплін: «Вельмі цікавыя адчуваньні. Шмат людзей, я нават не чакаў, а калі ўсе пачынаюць пляскаць у далоні... І нас было 100, 200, 300, а 22-га выйшла каля 3 тысяч — гэта незабыўныя ўражаньні».
Карэспандэнт: «Я так разумею, што ты і першы раз трапіў у суд?».
Каплін: «Суды я ведаю, паколькі сам юрыст, працаваў там да 1998 году, але наколькі разумею з тых часоў там нічога не зьмянілася. Гэта, як мясарубка — з аднаго боку цябе засунулі, а з другога выкінулі і забыліся».
Карэспандэнт: «А як бацькі паставіліся да твайго затрыманьня?»
Каплін: «Напачатку не паверылі, а калі ў панядзелак пайшлі ў суд, то там убачылі побач з будынкам каля сотні людзей, і тады бацька стаў разумець, што так адбылося. Ён зайшоў разам са мною да судзьдзі, сядзеў, слухаў, але калі сьведка-міліцыянт пачаў казаць, што я пляскаў у далоні, ён ня вытрымаў і па-мойму нагрубіў, судзьдзя яго спыніла...»
Карэспандэнт: «А як твае бацькі ставяцца да цяперашняй улады?»
Каплін: «У цэлым , я думаю, што яны лукашысты, хаця апошнім часам бачаць, што адбываецца нешта ня тое».
Карэспандэнт: «А якім было ўражаньне сьведкі-міліцыянта, калі ён зразумеў, што ты ня мог пляскаць у далоні?»
Каплін: «Ён напачатку разгубіўся, зразумеў, што нешта ня тое, але хутка ўзяў сябе ў рукі і ўжо даваў паказаньні, што я біў сябе ў грудзі. Яны, відаць, адчуваюць беcпакаранасьць».
Карэспандэнт: «Косьця, а дзе ты працуеш?»
Каплін: «Цяпер нідзе не працую, пляную паступіць на курсы бухгальтараў-эканамістаў. Раней працаваў у выканкаме, але там не задавальняў ні заробак, ні атмасфэра, у якой даводзілася знаходзіцца».
Карэспандэнт: «А інваліднасьць у цябе даўно?»
Каплін: «Так, з шасьці гадоў, мяне ўдарыла токам...»
Карэспандэнт: «А якую пэнсію маеш?»
Каплін: «Цяпер з усімі пералікамі — 670 тысяч». Цікаўлюся кампутарамі, хачу стаць праграмістам, люблю фатаграфаваць, яшчэ зьбіраю маркі«.
Карэспандэнт: «Свой далейшы лёс ты зьвязваеш зь Беларусьсю, ці ўсё ж табе хацелася б жыць у іншым месцы?»
Каплін: «Пакуль я не пляную зьяжджаць, бо тут ёсьць магчымасьць павучыцца, яшчэ сытуацыя дазваляе, але калі такая палітыка будзе працягвацца надалей, то давядзецца над нечым задумацца».
Каплін: «Перш за ўсё, каб засьведчыцьць сваю грамадзянскую пазыцыю, бо калі 17 гадоў адзін чалавек пры ўладзе — гэта ўжо катастрофа для нашае краіны. Калі яшчэ некалькі гадоў я гэтага не разумеў, то цяпер гэта відавочна».
Карэспандэнт: «Ты ўпершыню на такой акцыі?».
Каплін: «Так».
Карэспандэнт: «І якія адчуваньні, уражаньні...»
Каплін: «Вельмі цікавыя адчуваньні. Шмат людзей, я нават не чакаў, а калі ўсе пачынаюць пляскаць у далоні... І нас было 100, 200, 300, а 22-га выйшла каля 3 тысяч — гэта незабыўныя ўражаньні».
Карэспандэнт: «Я так разумею, што ты і першы раз трапіў у суд?».
Каплін: «Суды я ведаю, паколькі сам юрыст, працаваў там да 1998 году, але наколькі разумею з тых часоў там нічога не зьмянілася. Гэта, як мясарубка — з аднаго боку цябе засунулі, а з другога выкінулі і забыліся».
Гэта, як мясарубка — з аднаго боку цябе засунулі, а з другога выкінулі.
Карэспандэнт: «А як бацькі паставіліся да твайго затрыманьня?»
Каплін: «Напачатку не паверылі, а калі ў панядзелак пайшлі ў суд, то там убачылі побач з будынкам каля сотні людзей, і тады бацька стаў разумець, што так адбылося. Ён зайшоў разам са мною да судзьдзі, сядзеў, слухаў, але калі сьведка-міліцыянт пачаў казаць, што я пляскаў у далоні, ён ня вытрымаў і па-мойму нагрубіў, судзьдзя яго спыніла...»
Карэспандэнт: «А як твае бацькі ставяцца да цяперашняй улады?»
Каплін: «У цэлым , я думаю, што яны лукашысты, хаця апошнім часам бачаць, што адбываецца нешта ня тое».
Карэспандэнт: «А якім было ўражаньне сьведкі-міліцыянта, калі ён зразумеў, што ты ня мог пляскаць у далоні?»
Каплін: «Ён напачатку разгубіўся, зразумеў, што нешта ня тое, але хутка ўзяў сябе ў рукі і ўжо даваў паказаньні, што я біў сябе ў грудзі. Яны, відаць, адчуваюць беcпакаранасьць».
Карэспандэнт: «Косьця, а дзе ты працуеш?»
Каплін: «Цяпер нідзе не працую, пляную паступіць на курсы бухгальтараў-эканамістаў. Раней працаваў у выканкаме, але там не задавальняў ні заробак, ні атмасфэра, у якой даводзілася знаходзіцца».
Карэспандэнт: «А інваліднасьць у цябе даўно?»
Каплін: «Так, з шасьці гадоў, мяне ўдарыла токам...»
Карэспандэнт: «А якую пэнсію маеш?»
Каплін: «Цяпер з усімі пералікамі — 670 тысяч». Цікаўлюся кампутарамі, хачу стаць праграмістам, люблю фатаграфаваць, яшчэ зьбіраю маркі«.
Карэспандэнт: «Свой далейшы лёс ты зьвязваеш зь Беларусьсю, ці ўсё ж табе хацелася б жыць у іншым месцы?»
Каплін: «Пакуль я не пляную зьяжджаць, бо тут ёсьць магчымасьць павучыцца, яшчэ сытуацыя дазваляе, але калі такая палітыка будзе працягвацца надалей, то давядзецца над нечым задумацца».
