Сэнсацыя тыдня – Лукашэнка папрасіў грошы ў Міжнароднага Валютнага Фонду. Праўда, на фоне пагрозаў выкінуць з краіны расейскія СМІ і запэўніваньняў, што расейцы рана цягнуць свае хцівыя лапы да беларускага хрустальнага сасуда, стала зразумелым, што на Ўсходзе гарызонт зацягнула хмарамі. Даюць мала ды яшчэ і патрабуюць немаведама што. Куды ж падзецца, як не да МВФ?
Некаторыя мяркуюць, што насамрэч на грошы МВФ Лукашэнка ня надта і спадзяецца, і ўся камбінацыя – спосаб паказаць Маскве, што не адна яна – сьвятло ў акенцы.
З аднаго боку, зьвярнуцца да МВФ параіў Беларусі ні хто іншы, як страшны і злы Кудрын, расейскі міністар фінансаў. Так што трактаваць гэта як адназначна антырасейскую дэманстрацыю, не выпадае, куды расейцы паслалі, туды і пайшлі. Ну прыблізна.
Але вуснамі Мясьніковіча Беларусь абвясьціла, што будзе прасіць у Фонду вельмі шмат – каля 8 мільярдаў даляраў, што збольшага вырашае бягучыя фінансавыя праблемы. І на халеру тады будзе расейскі крэдыт зь яго строгімі ўмовамі?
Аднак праблема ў тым, што на шляху да грошай МВФ – дзьве дзьверы.
Першыя – тыя самыя жорсткія рэформы, на якіх настойвае і Расея. І прыватызацыя між іншым. Праўда, расейцы, гаворачы пра прыватызацыю, нібыта празрыста намякаюць, каму беларускія прыватызаваныя прадпрыемствы павінны дастацца. Фонд не намякае.
Але прыватызацыі таксама будзе патрабаваць. З-за якой Лукашэнка ўстаў на дыбкі, калі яе патрабавалі расейцы. Так што ідэалягічнай цноты ў эканоміцы пазбаўляцца, відаць, давядзецца і так і гэтак.
Можна, зразумела, падпісаць любую праграму, а потым яе не выконваць. Але Фонд дае грошы маленькімі порцыямі, а потым глядзіць, ці не абдурылі яго.
І гэта ўсё толькі адны дзьверы. А ёсьць і іншыя. Канчатковае рашэньне – даваць ці не даваць грошы, прымае рада дырэктараў МВФ. А там галасы па капіталу. Скажам, у адных ЗША – 17%. Ну і ў краін Эўразьвязу яшчэ ладны кавалак. А яны могуць пры галасаваньні браць пад увагу самыя розныя чыньнікі. Наяўнасьць палітвязьняў, напрыклад. І пры гэтым неабавязкова менавіта гэтыя чыньнікі будуць яўна заяўленыя, як прычына адмовы. Беларусь мінулую праграму выканала так сабе. Да таго ж у сьвеце ёсьць шмат краін, дзе становішча таксама кепскае. Грэцыя, напрыклад. Ці Эгіпет пасьлярэвалюцыйны. Ці Чад які небудь. Ці Бенін. Ці Занзібар. Таксама ж там людзі жывуць. Чаму менавіта Беларусі даваць? Фонд не гумовы.
Шанцаў прайсьці і першыя, і другія дзьверы – няшмат. Зразумела, можна зрабіць шырокі жэст і вызваліць усіх палітвязьняў. Падаецца, што бяз гэтага адчыніць другія дзьверы проста не атрымаецца, пра што на гэтым тыдні Багданкевіч сказаў пры сустрэчы свайму былому калегу Мясьніковічу.
Але і з першымі дзьвярыма праблемаў будзе можа нават больш. Заходні друк піша, што калі ўжо Фонду грошы Беларусі і даваць (на думку друку зусім не відавочна, што гэта трэба рабіць), то толькі пад такія рэформы, якія істотна аслабяць кантроль Лукашэнкі над беларускай эканомікай. І выглядае, што заходнія палітыкі ўсьведамляюць гэта і без падказак друку.
І расейцы пры гэтым неяк не трымцяць у роспачы ад пэрспэктывы, што Лукашэнка здрадзіць Маскве з МВФ.
У прынцыпе, зварот афіцыйнага Менску па дапамогу да МВФ – добрая навіна, якія б матывы не ляжалі ў падмурку гэтага звароту. Па меншай меры на сымбалічным узроўні гэта сьведчыць пра тое, што не атрымліваецца з Беларусі асаджанай крэпасьці, якая самадастатковая і можа пляваць на ўвесь астатні сьвет. Калі просяць грошы ў ідэалягічных ворагаў – то ўжо не самадастатковая. А значыць і давядзецца, магчыма, ня толькі паўстрымацца ад пляваньня, але і засвойваць некаторыя правілы паводзінаў, прынятыя ў сьвеце крэдытораў.
Некаторыя мяркуюць, што насамрэч на грошы МВФ Лукашэнка ня надта і спадзяецца, і ўся камбінацыя – спосаб паказаць Маскве, што не адна яна – сьвятло ў акенцы.
З аднаго боку, зьвярнуцца да МВФ параіў Беларусі ні хто іншы, як страшны і злы Кудрын, расейскі міністар фінансаў. Так што трактаваць гэта як адназначна антырасейскую дэманстрацыю, не выпадае, куды расейцы паслалі, туды і пайшлі. Ну прыблізна.
І расейцы пры гэтым неяк не трымцяць у роспачы ад пэрспэктывы, што Лукашэнка здрадзіць Маскве з МВФ
Але вуснамі Мясьніковіча Беларусь абвясьціла, што будзе прасіць у Фонду вельмі шмат – каля 8 мільярдаў даляраў, што збольшага вырашае бягучыя фінансавыя праблемы. І на халеру тады будзе расейскі крэдыт зь яго строгімі ўмовамі?
Аднак праблема ў тым, што на шляху да грошай МВФ – дзьве дзьверы.
Першыя – тыя самыя жорсткія рэформы, на якіх настойвае і Расея. І прыватызацыя між іншым. Праўда, расейцы, гаворачы пра прыватызацыю, нібыта празрыста намякаюць, каму беларускія прыватызаваныя прадпрыемствы павінны дастацца. Фонд не намякае.
Але прыватызацыі таксама будзе патрабаваць. З-за якой Лукашэнка ўстаў на дыбкі, калі яе патрабавалі расейцы. Так што ідэалягічнай цноты ў эканоміцы пазбаўляцца, відаць, давядзецца і так і гэтак.
Можна, зразумела, падпісаць любую праграму, а потым яе не выконваць. Але Фонд дае грошы маленькімі порцыямі, а потым глядзіць, ці не абдурылі яго.
І гэта ўсё толькі адны дзьверы. А ёсьць і іншыя. Канчатковае рашэньне – даваць ці не даваць грошы, прымае рада дырэктараў МВФ. А там галасы па капіталу. Скажам, у адных ЗША – 17%. Ну і ў краін Эўразьвязу яшчэ ладны кавалак. А яны могуць пры галасаваньні браць пад увагу самыя розныя чыньнікі. Наяўнасьць палітвязьняў, напрыклад. І пры гэтым неабавязкова менавіта гэтыя чыньнікі будуць яўна заяўленыя, як прычына адмовы. Беларусь мінулую праграму выканала так сабе. Да таго ж у сьвеце ёсьць шмат краін, дзе становішча таксама кепскае. Грэцыя, напрыклад. Ці Эгіпет пасьлярэвалюцыйны. Ці Чад які небудь. Ці Бенін. Ці Занзібар. Таксама ж там людзі жывуць. Чаму менавіта Беларусі даваць? Фонд не гумовы.
Шанцаў прайсьці і першыя, і другія дзьверы – няшмат. Зразумела, можна зрабіць шырокі жэст і вызваліць усіх палітвязьняў. Падаецца, што бяз гэтага адчыніць другія дзьверы проста не атрымаецца, пра што на гэтым тыдні Багданкевіч сказаў пры сустрэчы свайму былому калегу Мясьніковічу.
Але і з першымі дзьвярыма праблемаў будзе можа нават больш. Заходні друк піша, што калі ўжо Фонду грошы Беларусі і даваць (на думку друку зусім не відавочна, што гэта трэба рабіць), то толькі пад такія рэформы, якія істотна аслабяць кантроль Лукашэнкі над беларускай эканомікай. І выглядае, што заходнія палітыкі ўсьведамляюць гэта і без падказак друку.
І расейцы пры гэтым неяк не трымцяць у роспачы ад пэрспэктывы, што Лукашэнка здрадзіць Маскве з МВФ.
У прынцыпе, зварот афіцыйнага Менску па дапамогу да МВФ – добрая навіна, якія б матывы не ляжалі ў падмурку гэтага звароту. Па меншай меры на сымбалічным узроўні гэта сьведчыць пра тое, што не атрымліваецца з Беларусі асаджанай крэпасьці, якая самадастатковая і можа пляваць на ўвесь астатні сьвет. Калі просяць грошы ў ідэалягічных ворагаў – то ўжо не самадастатковая. А значыць і давядзецца, магчыма, ня толькі паўстрымацца ад пляваньня, але і засвойваць некаторыя правілы паводзінаў, прынятыя ў сьвеце крэдытораў.
