З Уладзімерам Пуціным, які ехаў у Чыту на жоўтай "Каліне", мы разьмінуліся. Увогуле ў Забайкальле рэдка прыяжджалі кіраўнікі Расеі. А палітычных дзеячоў сюды высылалі. У тым ліку паўстанцаў, рэвалюцыянэраў, дысыдэнтаў.
Першымі высланымі дысыдэнтамі тут сталіся дзекабрысты 1825 года, дзякуючы якім горад значна вырас культурна. Дзекабрыст Дзьмітрый Завалішын нават распрацаваў плян разбудовы Чыты.
Невыпадкова ў доме, у якім жыла жонка дзекабрыста Міхаіла Нарышкіна Лізавета, і цяпер разьмяшчаецца адна з гарадзкіх бібліятэк.
Да гэтага часу амаль у ідэальным стане захавалася Царква дзекабрыстаў, збудаваная зь "вечнай" драўніны — лістоўніцы. Цяпер тут Музэй дзекабрыстаў.
Доўгі час пры савецкай уладзе адзінай дзейнай у Чыце царквой быў праваслаўны храм, перабудаваны з касьцёла, у які ў 19-м стагодзьдзі хадзілі высланыя сюды польскія і беларускія паўстанцы-каталікі. Цэнтральную плошчу Чыты, якая называлася Саборнай, і дзе стаяла шмат сабораў, саветы перабудавалі пад вялізную плошчу Леніна, зруйнаваўшы ўсе храмы. За час пасьля распаду СССР у горадзе былі пабудаваныя новыя саборы.
А месяц таму быў урачыста адкрыты Чыцінскі дацан — ламаісцкі манастыр.
Выглядае, што практыка высылкі няўгодных у Забайкальле працягваецца і цяпер. У Забайкальлі адбывае пакараньне самы вядомы вязень Расеі — апальны алігарх Міхаіл Хадаркоўскі. У гэтым сьледчым ізалятары ён знаходзіўся пад час аднаго з судовых працэсаў. Мясцовыя людзі кажуць, што Хадаркоўскі зьяўляецца самым буйным падпісчыкам прэсы ў Забайкальскім краі.
У архітэктурным абліччы Чыты, як і многіх сібірскіх гарадах, прыцягваюць увагу драўляныя жылыя будынкі, багата ўпрыгожаныя разьбой, як карункамі.
Многім з гэтых унікальных, пераважна былых купецкіх будынкаў, патрэбная тэрміновая рэстаўрацыя.
Як і драўлянаму чыцінскаму паштамту, у якім калісьці мянялі коней.
Жылыя будынкі савецкага часу ў Чыце не такія цікавыя, як драўлянае дойлідзтва пазамінулага стагодзьдзя. Затое па гэтым будынку бачна, як хвалююцца чыцінцы за сваю бясьпеку.
Афіцыйна Чыта дзеліцца на 2 часткі: Чыта-1 і Чыта-2. Гараджане жартуюць, што ёсьць яшчэ і Чыта-3 — могілкі. На мясцовых могілках дамінуюць незвычайныя для нас мэталічныя помнікі, звараныя з трубак. Іх навершы сьведчаць пра канфэсійны склад жыхароў гораду: праваслаўныя, будысты, ну і атэісты…
Прыемна за 7 тысяч кілямэтраў ад дома сустрэць у Чыце нешта знаёмае, як, напрыклад, гэтую краму маладзечанскай мэблі. Тут добры асартымэнт, амаль як у Менску. Але мала наведнікаў. Мабыць таму, што тут даводзіцца канкураваць з больш таннай кітайскай прадукцыяй.
Блізкасьць Кітая ў Чыце сапраўды адчуваецца. У тым ліку па назвах на гарадзкіх вуліцах. Блізкасьць да Японіі бачная ў абсалютнай перамозе на тутэйшых дарогах праварульных патрыманых машын.
Першымі высланымі дысыдэнтамі тут сталіся дзекабрысты 1825 года, дзякуючы якім горад значна вырас культурна. Дзекабрыст Дзьмітрый Завалішын нават распрацаваў плян разбудовы Чыты.
Невыпадкова ў доме, у якім жыла жонка дзекабрыста Міхаіла Нарышкіна Лізавета, і цяпер разьмяшчаецца адна з гарадзкіх бібліятэк.
Да гэтага часу амаль у ідэальным стане захавалася Царква дзекабрыстаў, збудаваная зь "вечнай" драўніны — лістоўніцы. Цяпер тут Музэй дзекабрыстаў.
Доўгі час пры савецкай уладзе адзінай дзейнай у Чыце царквой быў праваслаўны храм, перабудаваны з касьцёла, у які ў 19-м стагодзьдзі хадзілі высланыя сюды польскія і беларускія паўстанцы-каталікі. Цэнтральную плошчу Чыты, якая называлася Саборнай, і дзе стаяла шмат сабораў, саветы перабудавалі пад вялізную плошчу Леніна, зруйнаваўшы ўсе храмы. За час пасьля распаду СССР у горадзе былі пабудаваныя новыя саборы.
А месяц таму быў урачыста адкрыты Чыцінскі дацан — ламаісцкі манастыр.
Выглядае, што практыка высылкі няўгодных у Забайкальле працягваецца і цяпер. У Забайкальлі адбывае пакараньне самы вядомы вязень Расеі — апальны алігарх Міхаіл Хадаркоўскі. У гэтым сьледчым ізалятары ён знаходзіўся пад час аднаго з судовых працэсаў. Мясцовыя людзі кажуць, што Хадаркоўскі зьяўляецца самым буйным падпісчыкам прэсы ў Забайкальскім краі.
У архітэктурным абліччы Чыты, як і многіх сібірскіх гарадах, прыцягваюць увагу драўляныя жылыя будынкі, багата ўпрыгожаныя разьбой, як карункамі.
Многім з гэтых унікальных, пераважна былых купецкіх будынкаў, патрэбная тэрміновая рэстаўрацыя.
Як і драўлянаму чыцінскаму паштамту, у якім калісьці мянялі коней.
Жылыя будынкі савецкага часу ў Чыце не такія цікавыя, як драўлянае дойлідзтва пазамінулага стагодзьдзя. Затое па гэтым будынку бачна, як хвалююцца чыцінцы за сваю бясьпеку.
Афіцыйна Чыта дзеліцца на 2 часткі: Чыта-1 і Чыта-2. Гараджане жартуюць, што ёсьць яшчэ і Чыта-3 — могілкі. На мясцовых могілках дамінуюць незвычайныя для нас мэталічныя помнікі, звараныя з трубак. Іх навершы сьведчаць пра канфэсійны склад жыхароў гораду: праваслаўныя, будысты, ну і атэісты…
Прыемна за 7 тысяч кілямэтраў ад дома сустрэць у Чыце нешта знаёмае, як, напрыклад, гэтую краму маладзечанскай мэблі. Тут добры асартымэнт, амаль як у Менску. Але мала наведнікаў. Мабыць таму, што тут даводзіцца канкураваць з больш таннай кітайскай прадукцыяй.
Блізкасьць Кітая ў Чыце сапраўды адчуваецца. У тым ліку па назвах на гарадзкіх вуліцах. Блізкасьць да Японіі бачная ў абсалютнай перамозе на тутэйшых дарогах праварульных патрыманых машын.
