Радыё Свабода: Чаму незалежнасьць Косава прызналі дзясяткі дзяржаваў, ледзь не палова складу ААН, а Абхазію і Паўднёвую Асэтыю – акрамя Расеі, Вэнэсуэла і Нікарагуа ды выспа Вануату. Чаму Расея апынулася ў такой ізаляцыі ў гэтым пытаньні?
У Косаве па меншай меры зразумела, чаму і навошта былі зробленыя памылкі.
З другога боку, на мой погляд Абхазія заслужыла незалежнасьць, даказала сваю дзеяздольнасьць ня ў меншай ступені, чым Косава. У такім жа сэнсе дзеяздольным паказаў сябе Карабах, у адрозьненьні ад Паўднёвай Асэтыі і Прыднястроўя.
Ані сьвет, ані Расея няздольныя глядзець на сытуацыю з пункту гледжаньня аб'ектыўнай сутнасьці – з пункту гледжаньня адзінага крытэру, ці дзеяздольнае тое ці іншае ўтварэньне.
Гэта застаецца пытаньнем палітычным. І менавіта таму Абхазія апынулася ў такой сумнай ролі. Я мяркую, што калі б не падзеі 2008 году, у Абхазіі былі шанцы гадоў праз 5 калі не дамагчыся прызнаньня, то прывучыць сьвет да свайго самастойнага існаваньня. Зараз Абхазія апынулася па гэты бок барыкад. І хаця, па сутнасьці, гэтае ўтварэньне (ня буду казаць дзяржава) было адкрытым сьвету, зараз яно прырэчанае да замыканьня на Расею, што яе ня радуе.
Радыё Свабода: За гэтыя 2 гады не адбылося некалькі падзеяў, якія ў жніўні 2008 году выглядалі вельмі верагоднымі, калі не непазьбежнымі.
Міхаіл Саакашвілі не згубіў уладу, нягледзячы на скрышальную паразу і моцны ціск знутры і звонку.
Баявыя дзеяньні не аднавіліся.
Расея фармальна не ўключыла Абхазію і Паўднёвую Асэтыю ў свой склад.
Чаму гэтыя падзеі не адбыліся?
Дубноў: Можа быць на ўзроўні абыватальскім гэтыя падзеі і чакаліся, але...
Унутрыпалітычную сытуацыю Саакашвілі тады выйграў.
Унутрыпалітычную сытуацыю Саакашвілі тады выйграў. Да таго ўсплёску Грузія прызвычаілася да таго, што гэтыя тэрыторыі страчаныя, паводле апытаньняў значнасьць гэтай праблемы знаходзілася ў другім дзясятку прыярытэтаў грузінскага грамадзтва. Да таго ж ва ўсіх мадэлях улады таго тыпу, якую ўсталяваў Саакашвілі, апазыцыя заўсёды проста сьмешная.
Чаму не адбылася новая вайна? Таму што ў жніўні ўсе бакі выканалі свае лякальныя задачы, і працяг ваеннай фазы абсалютна не ўваходзіў у іх пляны.
Грузія, паказаўшы лінію фронту, дэманстравала сьвету, хто ёсьць кім. Ну а Расея і бяз гэтага перайшла ўсе межы таго, што можна і што нельга, і было бессэнсоўна чакаць, што яна пойдзе далей за Ленінагорскі раён.
Наконт далучэньня да РФ – самы факт прызнаньня незалежнасьці Абхазіі і Паўднёвай Асэтыі быў вельмі балючым крокам для Масквы і на яго пайшлі таму, што ў той сытуацыі нічога іншага рабіць было нельга. Я ня думаю, што Масква зрабіла гэта з вялікім задавальненьнем, але не рабіць гэты крок пасьля вайны было немагчыма.
Гэта было мяжой як са зьнешнепалітычнага, гэтак і з унутрыпалітычнага пункту гледжаньня. Масква і так забясьпечыла сябе шмат праблем у Паўднёвай Асэтыі. Што да Абхазіі, то ўключыўшы яе ў склад РФ, мы праз пару гадоў атрымалі б рэгіён з моцнымі сэпаратысцкімі тэндэнцыямі.
Радыё Свабода: Тады ў жніўні многія малявалі апакаліптычныя карціны: ужываньне расейскай сілы ў Прыднястроўі, у Крыму. Далей – паўсюль. Гэтага не адбылося. Можа, Расея зрабіла пэўныя высновы?
Дубноў: Хацелася б, каб Расея зрабіла гэтыя высновы. Што да рэакцыі грамадзтва зараз, 2 гады пасьля вайны, то яе цяжка
Да таго ж Абхазія і Паўночная Асэтыя не хвалююць людзей. Яны хвалявалі 2 гады таму з пункту гледжаньня антызаходніцтва і антыамэрыканізму. Так бы мовіць, у жніўні 2008 году мы перамаглі амэрыканцаў, Расея паднялася з каленяў. Але гэтая тэма доўга не жыве. Але праз 2 гады высьветлілася, што атрымалі ў выглядзе Паўднёвай Асэтыі рэгіён крадзяжу, якіх у нас і без яе нямала. Ну Абхазія цудоўная краіна , адпачываць можна, але асаблівай карысьці і ад яе няма. Страцілася актуальнасьць. Гонар ад перамогі сышоў, а нешта іншае не прыйшло.
