Захід є Захід, а Схід є Схід, і їм не зійтися вдвох,
Допоки Землю і Небеса на Суд не покличе Бог
Редьярд КІПЛІНҐ (пераклад Максыма Стрыхи)
На языку круціцца дурны жарт: маўляў, украінцы змарыліся ад лібэральна-дэмакратычнага кіпеньня жыцьця і пажадалі прадказальнага супакою на беларускі капыл. І абралі сабе прэзыдэнта на -іч. Хутка, смачна, па-беларуску.
Але, паўторым, дурны выйшаў бы жарт – і не толькі таму, што найменьне найпапулярнага беларускага брэнду мае выразны ўкраінскі канчатак. Бо ў гэтым выбары выразна чуецца нотка адчаю. Суровага, ваяўнічага. Як у апошнім бою запарожцаў з туркамі / ляхамі (у залежнасьці ад геапалітычных перавагаў).
Некаторыя аналітыкі прадказвалі: "-овіч" -- гэта распаўзаньне Ўкраіны на ўсходні і заходні кавалкі, грамадзянская вайна, згортваньне дэмакратыі. Але роўна тое ж іншыя аналітыкі праракалі і на выпадак перамогі прэтэндэнта "-энка". Гэта значыць, выбарнікі адзначылі ў бюлетэнях адпаведную зьменную, лікавае напаўненьне якой можа быць якім заўгодна. Кіраваліся, як са староньняга боку здаецца, больш меркаваньнямі гогалеўскага казака: "Ужо калі на то пайшло, каб паміраць, -- так нікому ж з іх не давядзецца так паміраць!.. Нікому, нікому!.. Ня хопіць ў іх на тое мышынай натуры іхнай!"
Пераліваньне крыві – нармалёвы мэтад рэанімацыйнай дапамогі хвораму. І ўсё ж расейскім патрыётам рана піць шампанскае. Па-першае, ужо згаданае пераліваньне ня ператворыць бунтоўнага “хахла” ў сумленнага “малоросса”. Па-другое, навошта вам слон у хаце, панове? Адкуль падлеткавае нецярплівае жаданьне, каб Расея хутчэй грацыёзна паглынула Ўкраіну або хоць бы адкусіла ад яе ўсходнюю палову? Бо дурному танцору і так перашкаджае досыць што, а Ўкраіна яшчэ тая перашкода для танцаў. Гэта велізарны ды шчыльна населены край, гэта нават не Беларусь – каб давесьці такую тэрыторыю да пакорлівага шчасьця ніякіх рэсурсаў крызіснай Расеі ня хопіць. Як бы самой, далучыўшы Левабярэжжа, не разьвітацца з Заўральлем. Гэта значыць, Украіну, як анэкдатычнае сала, можна зьесьці, і яна нават, не выключана, гэта месцамі дазволіць зрабіць, ды вось ядок лопне.
Але “ще не вмерла Україна”: ёсьць велізарная надзея, якую выклікае ейная постсавецкая палітычная гісторыя. Бо не так ужо шмат значыць у ейным палітычным і гаспадарчым лёсе прэзыдэнт. Сымбалічны, так. Як знак маральнай перавагі аднаго берагі Дняпра над іншым. Але ў наяўнасьці і старажытная (яшчэ з часоў Сечы) і найноўшая традыцыя прамой дэмакратыі. Калі высьветліцца, што зноў абдурылі, на ўсякага прэзыдэнта знойдзецца свой майдан. Але каго ўскіне наверх тады гэты не апошні, але рашучы бой?
