На ягоную думку, паездка Бэрлюсконі можа ўкладвацца менавіта ў гэтую схему:
“Візыт Бэрлюсконі ў Менск у пэўным сэнсе ілюструе даволі традыцыйную плынь у італьянскай зьнешняй палітыцы. Італія – саюзьніца ЗША і ўдзельніца НАТО, і гэта – моцная апора яе замежнай палітыкі. Яна таксама адзна з заснавальніц Эўразьвязу, і гэта другая моцная апора. Але па-за гэтымі апорамі застаецца прастора для дзеяньня, для руху, дзе Італія можа ўступаць у кантакты з краінамі, якія могуць успрымацца як праблемныя. Прыклад Лібіі і апошнія дачыненьні паміж Італіяй і Лібіяй могуць быць добрай ілюстрацыяй”.
Дарні тлумачыць, што італьянская замежная палітыка адлюстроўвае даўнюю традыцыю гэтай краіны, якая палягае ў няспынных пошуках магчымасьцяў для бізнэсу ва ўсім сьвеце. Гэта дае стымул для такіх, здавалася б, нечаканых візытаў нават у краіны, якія ў дадзены момант могуць лічыцца парыямі.
Аднак Бэрлюсконі, які найчасьцей прыцягвае ўвагу сродкаў масавай інфармацыі скандаламі свайго прыватнага жыцьця, - гэта спрытны бізнэсовец, які рэдка вяртаецца з-за мяжы, не прасунуўшы бізнэсовыя інтарэсы – як дзяржаўныя, гэтак і асабістыя.
Беларусь, якая не валодае значнымі прыроднымі рэсурсамі, уяўляе цікавасьць як транзытная дзяржава для паставак расейскага газу ў Эўропу. Беларусь мае таксама разьвітую ваенную прамысловасьць і шукае доступу да заходніх тэхналёгіяў, каб захаваць канкурэнтаздольнасьць на глябальным рынку ўзбраеньня.
Бэрлюсконі, мэдыямагнат, які валодае паловай італьянскай прэсы і тэлеканалаў, мае цесныя сувязі зь дзяржаўнай энэргетычнай кампаніяй ENI і з паўдзяржаўным канглямэратам Finmeccanica, які працуе ў галіне касьмічнай тэхналёгіі і ўзбраеньня.
“Візыт Бэрлюсконі ў Менск у пэўным сэнсе ілюструе даволі традыцыйную плынь у італьянскай зьнешняй палітыцы. Італія – саюзьніца ЗША і ўдзельніца НАТО, і гэта – моцная апора яе замежнай палітыкі. Яна таксама адзна з заснавальніц Эўразьвязу, і гэта другая моцная апора. Але па-за гэтымі апорамі застаецца прастора для дзеяньня, для руху, дзе Італія можа ўступаць у кантакты з краінамі, якія могуць успрымацца як праблемныя. Прыклад Лібіі і апошнія дачыненьні паміж Італіяй і Лібіяй могуць быць добрай ілюстрацыяй”.
Дарні тлумачыць, што італьянская замежная палітыка адлюстроўвае даўнюю традыцыю гэтай краіны, якая палягае ў няспынных пошуках магчымасьцяў для бізнэсу ва ўсім сьвеце. Гэта дае стымул для такіх, здавалася б, нечаканых візытаў нават у краіны, якія ў дадзены момант могуць лічыцца парыямі.
Аднак Бэрлюсконі, які найчасьцей прыцягвае ўвагу сродкаў масавай інфармацыі скандаламі свайго прыватнага жыцьця, - гэта спрытны бізнэсовец, які рэдка вяртаецца з-за мяжы, не прасунуўшы бізнэсовыя інтарэсы – як дзяржаўныя, гэтак і асабістыя.
Беларусь, якая не валодае значнымі прыроднымі рэсурсамі, уяўляе цікавасьць як транзытная дзяржава для паставак расейскага газу ў Эўропу. Беларусь мае таксама разьвітую ваенную прамысловасьць і шукае доступу да заходніх тэхналёгіяў, каб захаваць канкурэнтаздольнасьць на глябальным рынку ўзбраеньня.
Бэрлюсконі, мэдыямагнат, які валодае паловай італьянскай прэсы і тэлеканалаў, мае цесныя сувязі зь дзяржаўнай энэргетычнай кампаніяй ENI і з паўдзяржаўным канглямэратам Finmeccanica, які працуе ў галіне касьмічнай тэхналёгіі і ўзбраеньня.
