nusmumrik
У нас, ня ў нас, а ў тым горадзе, дзе я часова пражываю, дыскрымінацыя на ўсьмешкі. Ну дык. Сёньня паперлася ў краму ля дома купіць віна — таму што сёньня дзень нараджэньня аднаго парнішкі. Пайшла па віно (як усе нармальныя людзі). А заадно і рыбы хацела купіць (слухайце! Гэта вельмі важна!). Ну, хацела рыбы купіць. Стаю ля вітрыны і ўтыкаю. А ля мяне нейкі ня то пракурор, ня то намесьнік галавы якой-небудзь адміністрацыі (таму што такі ў яго выгляд + белая кашуля + гальштук і etc.). І ён стаіць і ў рыбу ўтыкае. А што? Аны таксама рыбу ядзяць! А мне так захацелася ікнуць, што не магу цярпець! Але я выхаваны чалавек — ну нельга ж ікаць прама пры пракурору ці намесьніку галавы адміністрацыі, нават калі ён не з майго раёну! А што рабіць? У дзяцінстве ў школе мы ці набіралі ваду ў рот, ці душылі сябе за горла — перакрывалі дыхалку, каб супакоіць ікоту. Яшчэ казалі — Ікота-ікота, ідзі на Фядота. Але тут — вады няма, пра Фядота таксама прычытаць ня будзеш пры начальніках! (Што ён падумае — калі яго Федзя, напрыклад, завуць?) Нічога лепшага не прыдумала, як моцна рукамі схапіць сябе за шыю і душыць — каб не ікнуць, чаго добрага, пры Перцу ў гальштуку. А Ён узянь дый глянь на мяне — якраз тады, калі я сябе са ўсіх сілаў душыла за глотку, аж вочы вылазілі! Нічога мне не заставалася, як сарамліва, выбачліва і вінавата ўсьміхнуцца яму — маўляў, нічога страшнага, проста душу сябе за горла, проста так, нічога такога. А ён зыра на мяне і кажа:
— Ну, аткуда і куда? Какім ветрам у нашых краях?
(Блін, што яму казаць?!) Адзінае:
— Прабачце…
А ён:
— Куда ідем, што покупаім? Как дзяла?
А я кажу:
— Прабачце, я вас ня ведаю.
Ён аж вочы вылупіў — дакладна як я, калі душыла сябе за горла:
— Што, вы міня не знаете?
— Не, — кажу вінавата.
— Еслі вы меня не знаете, так чево вы мне улыбаетесь?!?! — Ён, той ня то пракурор, ня то намесьнік галавы нянашай адміністрацыі аж пазелянеў ад злосьці.
А я:
— Ну, ня ўсім жа хмурнымі хадзіць, трэба ж некаму і ўсьміхацца ў гэтым сьвеце.
Ён не ацаніў нічаво. А тут да яго падыходзіць з пляшкай каньяку яго дружбан — таксама не то пракурор, не то другі намесьнік галавы нянашай адміністрацыі. А той, Першы, кажа:
— Не, ну ты пасматрі — стаіт і улыбается мне, а ісчо гаварыт — Я вас не знаю. Тагда зачэм ты улыбаешся, спрашівается?! — і абураецца на ўвесь магазын. А я ледзь ня плачу ўжо. Што мне — на ўсю краму расказваць, што на самой справе я хацела ікаць, а не ўсьміхацца?
Карацей, гэта да справы не адносіцца — заходзьце, сёньня Дзень нараджэньня ў харошага чалавека. Калі я ўсьміхаюся — ён не пытаецца, ці ведаю я яго.
У нас, ня ў нас, а ў тым горадзе, дзе я часова пражываю, дыскрымінацыя на ўсьмешкі. Ну дык. Сёньня паперлася ў краму ля дома купіць віна — таму што сёньня дзень нараджэньня аднаго парнішкі. Пайшла па віно (як усе нармальныя людзі). А заадно і рыбы хацела купіць (слухайце! Гэта вельмі важна!). Ну, хацела рыбы купіць. Стаю ля вітрыны і ўтыкаю. А ля мяне нейкі ня то пракурор, ня то намесьнік галавы якой-небудзь адміністрацыі (таму што такі ў яго выгляд + белая кашуля + гальштук і etc.). І ён стаіць і ў рыбу ўтыкае. А што? Аны таксама рыбу ядзяць! А мне так захацелася ікнуць, што не магу цярпець! Але я выхаваны чалавек — ну нельга ж ікаць прама пры пракурору ці намесьніку галавы адміністрацыі, нават калі ён не з майго раёну! А што рабіць? У дзяцінстве ў школе мы ці набіралі ваду ў рот, ці душылі сябе за горла — перакрывалі дыхалку, каб супакоіць ікоту. Яшчэ казалі — Ікота-ікота, ідзі на Фядота. Але тут — вады няма, пра Фядота таксама прычытаць ня будзеш пры начальніках! (Што ён падумае — калі яго Федзя, напрыклад, завуць?) Нічога лепшага не прыдумала, як моцна рукамі схапіць сябе за шыю і душыць — каб не ікнуць, чаго добрага, пры Перцу ў гальштуку. А Ён узянь дый глянь на мяне — якраз тады, калі я сябе са ўсіх сілаў душыла за глотку, аж вочы вылазілі! Нічога мне не заставалася, як сарамліва, выбачліва і вінавата ўсьміхнуцца яму — маўляў, нічога страшнага, проста душу сябе за горла, проста так, нічога такога. А ён зыра на мяне і кажа:
— Ну, аткуда і куда? Какім ветрам у нашых краях?
(Блін, што яму казаць?!) Адзінае:
— Прабачце…
А ён:
— Куда ідем, што покупаім? Как дзяла?
А я кажу:
— Прабачце, я вас ня ведаю.
Ён аж вочы вылупіў — дакладна як я, калі душыла сябе за горла:
— Што, вы міня не знаете?
— Не, — кажу вінавата.
— Еслі вы меня не знаете, так чево вы мне улыбаетесь?!?! — Ён, той ня то пракурор, ня то намесьнік галавы нянашай адміністрацыі аж пазелянеў ад злосьці.
А я:
— Ну, ня ўсім жа хмурнымі хадзіць, трэба ж некаму і ўсьміхацца ў гэтым сьвеце.
Ён не ацаніў нічаво. А тут да яго падыходзіць з пляшкай каньяку яго дружбан — таксама не то пракурор, не то другі намесьнік галавы нянашай адміністрацыі. А той, Першы, кажа:
— Не, ну ты пасматрі — стаіт і улыбается мне, а ісчо гаварыт — Я вас не знаю. Тагда зачэм ты улыбаешся, спрашівается?! — і абураецца на ўвесь магазын. А я ледзь ня плачу ўжо. Што мне — на ўсю краму расказваць, што на самой справе я хацела ікаць, а не ўсьміхацца?
Карацей, гэта да справы не адносіцца — заходзьце, сёньня Дзень нараджэньня ў харошага чалавека. Калі я ўсьміхаюся — ён не пытаецца, ці ведаю я яго.
Нусмумрык
Мяне клічуць Нусмумрык. Я ведаю, што сапраўднага героя звалі Снусмумрык, але я не сапраўдны герой. Я ўжо 31 раз зьдзейсьніла кругасонечнае падарожжа, значыць, 31 раз за свае жыцьцё абляцела вакол Сонца. І толькі нядаўна пра гэта даведалася — з фільма “Песьні з другога паверха” Роя Андэрсена. (Калі вы паглядзіце гэтае кіно, вы таксама будзеце ведаць, колькі ўжо разоў вы абляцелі вакол Сонца, і нават калі не пагледзіце кіно — усё роўна будзеце ведаць, бо я вам расказала, як гэта). Яшчэ я люблю пісаць у дужках — бо гэта неяк інтымна і даверліва.
Я пішу блог (у блог, у блогу), каб паказаць грамадзтву, што вар’яты — такія ж людзі, як і ўсе астатнія. І што карыстацца інтэрнэтам і пісаць у ЖЖ могуць нават і малпы. Галоўная мэта (калі б яна была ў мяне, бо я бязмэтавы чалавек і асацыяльны) блогу — сацыялізацыя і адаптацыя вар’ятаў (з дыягназамі і неабсьледаваных). Гэта робіцца (адаптацыя) для карысьці і выратаваньня сьвету. Я ніхто, нават ня зброя ў нечых руках. Я ня бачу сябе ў гэтай сыстэме, маёй кропкі няма на гэтых восях каардынат.
Я не магу казаць пра любоў ці нелюбоў да блогаў, у мяне да іх няма ніякіх асаблівых пачуцьцяў. І ня раю наведваць ніякія блогі — нічога там, зрэшты, цікавага няма. Марнаваць час! На сьвеце, у гэтым кароткім жыцьці есьць прыгожыя месцы, цікавыя людзі, запамінальныя падзеі. І сядзець той час у інтэрнэце — жаваць жвачку — замыленыя некім думкі? Жыць чужым розумам? Ёсьць выдатныя фільмы, цудоўныя кнігі!
Я пішу блог (у блог, у блогу), каб паказаць грамадзтву, што вар’яты — такія ж людзі, як і ўсе астатнія. І што карыстацца інтэрнэтам і пісаць у ЖЖ могуць нават і малпы. Галоўная мэта (калі б яна была ў мяне, бо я бязмэтавы чалавек і асацыяльны) блогу — сацыялізацыя і адаптацыя вар’ятаў (з дыягназамі і неабсьледаваных). Гэта робіцца (адаптацыя) для карысьці і выратаваньня сьвету. Я ніхто, нават ня зброя ў нечых руках. Я ня бачу сябе ў гэтай сыстэме, маёй кропкі няма на гэтых восях каардынат.
Я не магу казаць пра любоў ці нелюбоў да блогаў, у мяне да іх няма ніякіх асаблівых пачуцьцяў. І ня раю наведваць ніякія блогі — нічога там, зрэшты, цікавага няма. Марнаваць час! На сьвеце, у гэтым кароткім жыцьці есьць прыгожыя месцы, цікавыя людзі, запамінальныя падзеі. І сядзець той час у інтэрнэце — жаваць жвачку — замыленыя некім думкі? Жыць чужым розумам? Ёсьць выдатныя фільмы, цудоўныя кнігі!
