Цыганкоў: “Чаму пачасьціліся візыты высокіх эўрапейскіх чыноўнікаў у Менск? Што мае Эўропа прапанаваць Беларусі і як на гэтыя прапановы можа адрэагаваць афіцыйны Менск?”
Таму ўзяліся і за Беларусь. У Эўропе лічаць, што калі ўдасца ўгаварыць Беларусь наблізіцца да Эўропы і не аб’ядноўвацца з Расеяй у нейкую саюзную дзяржаву альбо ваенны зьвяз, то нейкім чынам можна будзе сытуацыю стабілізаваць і збалянсаваць.
Акрамя таго, Лукашэнка адкрыта заявіў, што хоча праводзіць прыватызацыю ў краіне — і ня толькі з расейскім, але і з заходнім капіталам. Гэта таксама заахвоціла ўплывовыя бізнэс-колы ў Эўропе накіраваць свае погляды на Беларусь — таму зьявіўся і вельмі канкрэтны эканамічны інтарэс”.
“Усходняе партнэрства” — антырасейскі праект?
Цыганкоў: “Ці можна зразумець ваш камэнтар такім чынам, што дыялёг Беларусі з Эўразьвязам нясе нейкае антырасейскае адценьне? Але нават сам Лукашэнка заяўляе, што тут няма нічога небясьпечнага для Масквы...”
Рар: “Я думаю, што на самой справе Беларусь павінна імкнуцца ў Эўропу. Проста Беларусь прыпазьнілася на гэтым шляху, і ў гэтым сэнсе тут усё ў парадку. Але калі вы ўважліва пагледзіце праграму “Ўсходняга партнэрства”, якую распрацавалі швэды і палякі і якая цалкам падтрымліваецца цяпер чэскім старшынствам ЭЗ, то там вы ўбачыце пэўныя знакі. Ва ўсякім разе, так можна інтэрпрэтаваць гэтую праграму — як спробу выбудаваць стратэгічнае супрацоўніцтва ў сфэры бясьпекі з такімі краінамі, як Беларусь і Ўкраіна, неяк асьцерагаючыся расейскага імпэрыялізму. Там ёсьць ноткі асьцярожнага стаўленьня да Расеі.
Таму трэба паглядзець, як гэтая праграма будзе разьвівацца, і зрабіць аналіз пасьля таго, як яна будзе прадстаўлена на наступным саміце Эўразьвязу ў Празе ў траўні. Яшчэ шмат часу, і калі паміж ЗША і Расеяй адбудзецца стратэгічнае збліжэньне, то гэтая праграма ня будзе мець антырасейскіх нотак. У іншым выпадку яна можа стаць буфэрам супраць новага адраджэньня ўплыву Расеі ў Эўропе”.
“Калі Лукашэнку не запросяць у Прагу, дыялёг павісьне ў паветры”
Цыганкоў: “Падчас сустрэчы з Хавіерам Салянам Аляксандар Лукашэнка заявіў, што выступае за разьвіцьцё супрацоўніцтва з ЭЗ, аднак выказаў просьбу, каб “у нашых стасунках мы пастараліся выключыць усіх пасярэднікаў як унутры краіны, так і за яе межамі”. Безумоўна, беларускі кіраўнік меў на ўвазе найперш беларускую апазыцыю. Як можа вырашыцца гэтая дылема паміж рознымі поглядамі на “дыялёг” — афіцыйны Менск жадае гаварыць толькі пра “прагматычныя” пытаньні, Эўропа жадае ўключаць у размову таксама апазыцыю і грамадзянскую супольнасьць?”
Рар: “Я думаю, што дыялёг павінен весьціся з усімі, ня толькі са спадаром Лукашэнкам. Спадар Лукашэнка як прэзыдэнт Беларусі вядзе афіцыйныя перамовы, але ў той самы час, я мяркую, грамадзянская супольнасьць, няўрадавыя арганізацыі, эканамічныя зьвязы павінны весьці дыялёг на сваім узроўні з эўрапейскімі структурамі дзеля збліжэньня. Манаполію тут вышэйшая палітыка не павінна мець.
Іншая рэч — Лукашэнка недзе мае рацыю, бо на вышэйшым палітычным узроўні ён мусіць наўпрост гаварыць з Брусэлем альбо з Прагай. Лічу, што галоўным вынікам візыту Хавіера Саляны ў Менск будзе тое, ці запросяць Лукашэнку на саміт Эўразьвязу альбо не. Я зыходжу з таго, што Лукашэнка атрымае гэтае запрашэньне пасьля таго, як Саляна вернецца зь Беларусі і зразумее, што Беларусь шукае новыя шляхі прасоўваньня ў Эўропу. У адваротным выпадку такога запрашэньня ня будзе, і тады дыялёг паміж Менскам і Эўропай павісьне ў паветры”.
