На запыты адмыслоўцы гомельскага дзяржаўнага гандлёвага прадпрыемства “Аблгандальсаюз” тлумачаць падаражаньне выключна новымі коштамі, якія запатрабавалі вытворцы хлеба, малака ды мяса. Апошнія, у сваю чаргу, спасылаюцца на плянамернае падвышэньне коштаў у межах так званага інфляцыйнага калідору – паўпрацэнта за месяц.
Гараджане, якія штодня ходзяць у крамы, толькі зьдзіўляюцца:
“Цяпер ў краму зойдзеш – і вочы на лоб: літар звычайнага малака тлустасьці 2,8 працэнта каштуе амаль паўтары тысячы рублёў. Каўбаса вэнджаная – пераваліла ўжо за 32 тысячы. Па цэнах не адчуваецца, што ў нас багацьце сельгаспрадукцыі. Інакш цэны так не кусаліся б”.
Паводле афіцыйных зьвестак, летась сельская гаспадарка сабрала рэкордны ўраджай збожжа – 9 мільёнаў тонаў, альбо на чвэрць больш, чым у папярэднім годзе.
Да найлепшых паказчыкаў савецкіх часоў даведзена вытворчасьць малака й мяса. Па малацэ на душу насельніцтва Беларусь – трэцяя ў сьвеце, па бульбе – наогул першая.
Рост валавых паказьнікаў, аднак, не прычыніўся да зьніжак цэнаў на прадукты харчаваньня. Даволі няўстойлівым застаецца фінансавы стан былых калгасаў і саўгасаў, якія называюцца цяпер вытворчымі сяльгаскааператывамі альбо камунальнымі ўнітарнымі сяльгаспрадпрыемствамі.
Былы кіраўнік калгасу, а цяпер адзін з моцных фэрмэраў у Жлобінскім раёне Міхаіл Пашук лічыць, што ў вёсцы згублена ”я”, згублены гаспадар. Няма належнай інтэнсыфікацыі вытворчасьці, аддачы ад грашовых і матэрыяльных рэсурсаў, якія даюць сяльгаспрадпрыемствам. Таму нават цяперашнія высокія цэны ў крамах на харчы не пакрываюць выдаткаў:
“Такія высокія цэны, яны нават не акупліваюць выдаткі. Пры ўраджайнасьці збожжа 80 цэнтнэраў на гектар і 25 – паглядзіце, колькі сродкаў патрэбна на вытворчасьць адной тоны збожжа. У Эўропе атрымліваюць 70-100 цэнтнэраў збожжа, таму й сабекошт яго ніжэйшы”.
Шараговаму грамадзяніну цяперашні рост валавых паказьнікаў душу ня грэе. Ён жыве, як можа:
“Цэны высокія, а заробкі малыя. Усё таннае купляем – і жывём, як можам”.
Гараджане, якія штодня ходзяць у крамы, толькі зьдзіўляюцца:
“Цяпер ў краму зойдзеш – і вочы на лоб: літар звычайнага малака тлустасьці 2,8 працэнта каштуе амаль паўтары тысячы рублёў. Каўбаса вэнджаная – пераваліла ўжо за 32 тысячы. Па цэнах не адчуваецца, што ў нас багацьце сельгаспрадукцыі. Інакш цэны так не кусаліся б”.
Паводле афіцыйных зьвестак, летась сельская гаспадарка сабрала рэкордны ўраджай збожжа – 9 мільёнаў тонаў, альбо на чвэрць больш, чым у папярэднім годзе.
Да найлепшых паказчыкаў савецкіх часоў даведзена вытворчасьць малака й мяса. Па малацэ на душу насельніцтва Беларусь – трэцяя ў сьвеце, па бульбе – наогул першая.
Рост валавых паказьнікаў, аднак, не прычыніўся да зьніжак цэнаў на прадукты харчаваньня. Даволі няўстойлівым застаецца фінансавы стан былых калгасаў і саўгасаў, якія называюцца цяпер вытворчымі сяльгаскааператывамі альбо камунальнымі ўнітарнымі сяльгаспрадпрыемствамі.
Былы кіраўнік калгасу, а цяпер адзін з моцных фэрмэраў у Жлобінскім раёне Міхаіл Пашук лічыць, што ў вёсцы згублена ”я”, згублены гаспадар. Няма належнай інтэнсыфікацыі вытворчасьці, аддачы ад грашовых і матэрыяльных рэсурсаў, якія даюць сяльгаспрадпрыемствам. Таму нават цяперашнія высокія цэны ў крамах на харчы не пакрываюць выдаткаў:
“Такія высокія цэны, яны нават не акупліваюць выдаткі. Пры ўраджайнасьці збожжа 80 цэнтнэраў на гектар і 25 – паглядзіце, колькі сродкаў патрэбна на вытворчасьць адной тоны збожжа. У Эўропе атрымліваюць 70-100 цэнтнэраў збожжа, таму й сабекошт яго ніжэйшы”.
Шараговаму грамадзяніну цяперашні рост валавых паказьнікаў душу ня грэе. Ён жыве, як можа:
“Цэны высокія, а заробкі малыя. Усё таннае купляем – і жывём, як можам”.
