“Я ў той час ужо быў у складзе “Талакі”, мы актыўна займаліся арганізацыяй “Дзядоў”. Мне было 28 гадоў, з пазыцыі сёньняшняга дня — яшчэ малады чалавек; сам асабіста распаўсюджваў улёткі, памятаю, адну прыклеіў нават на дзьвярах апорнага пункту міліцыі.
Увогуле гэта быў комплекс падзеяў — ад моманту, калі ўзарваў нашае грамадзтва артыкул Зянона Пазьняка ў “ЛіМе” — “Курапаты. Дарога сьмерці”, абвяшчэньне аргкамітэту Фронту. Нарэшце, лягічнае завяршэньне гэтага працэсу адбылося тады, калі мы з Маскоўскіх могілак рушылі на Курапаты. Прычым гэта не было заплянавана. Перадгісторыя “Дзядоў”, зноў хачу паўтарыцца, — гэта апублікаваньне артыкула Зянона Пазьняка. І пэўным адказам уладаў на гэта была брутальна ўжытая сіла: вадамёты, каскі-сфэры, аўтаматчыкі, шчыты. Дагэтуль ніхто з нас гэтага ня бачыў, ад савецкага грамадзяніна гэта ўсё было схавана. І тут раптам такая канцэнтрацыя сілы, ужываньне газу! Як і іншыя, таксама ўпершыню адчуў “водар” так званай “чаромхі”.
Кульмінацыйным момантам, калі мы рушылі на Курапаты і там ужо нас дагналі і атачылі машыны, быў выступ Зянона Пазьняка. Ён стаў гаварыць, нас шчыльна акружылі міліцыянты. Нехта сказаў: “Сядайце, каб было ўсім бачна”. Хто прысеў на кукішкі, хто на калені; пайшоў буйны сьнег. Тады Зянон зьвярнуўся і да міліцыянтаў: “Вы ж таксама сыны Беларусі!” Гэта крыху зьняло напружанасьць.
І вось гэтая яскравая прамова Пазьняка, сама сытуацыя — буйны сьнег, атачэньне вакол нас, людзі слухаюць — гэта быў кульмінацыйны момант і стварэньня Фронту, і вылучэньня з глыбіняў нацыянальна-вызвольных настрояў, нацыянальна-вызвольных памкненьняў беларусаў свайго лідэра — Зянона Пазьняка. Такім лідэрам ён ёсьць і да гэтай пары.
30 кастрычніка 1988 году — гэта і момант нараджэньня Фронту, і пункт адліку, зь якога мы рушылі да нашай незалежнасьці. Гэта сапраўды быў момант, які зьмяніў нашае грамадзтва. Менавіта такія ў мяне адчуваньні”.
