Спадар Мамкін на заводзе “Электраапаратура” рабіў звыш чвэрці стагодзьдзя — у інструмэнтальным цэху, у забесьпячэньні. У камуністычныя часы быў тут нават сакратаром парткаму КПБ.
Апошнія гады займаў пасаду начальніка бюро ў аддзеле матэрыяльна-тэхнічнага забесьпячэньня й ня меў ані заўвагі. Але 18 ліпеня дырэктар прадпрыемства, член Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Віктар Жыгар падпісаў загад на звальненьне Мамкіна з працы нібыта за сыстэматычнае невыкананьне службовых абавязкаў.
Юрыст заводу Натальля Капцякова заявіла ў судзе, што па віне спадара Мамкіна на прадпрыемства ня быў своечасова завезены з Расеі пэрыклаз — спэцыяльны парашок, які выкарыстоўваецца для вырабу электранагравальнікаў. У выніку завод у чэрвені недавыканаў даведзены Міністэрствам прамысловасьці падвышаны плян на 498 мільёнаў рублёў. Рабочыя не атрымалі належнага заробку, а інжынэры — прэміі.
Спадарыня Капцякова ня толькі не прызнала пазоў актывіста, але й з імпэтам аспрэчвала заяўленую ім 10-мільённую суму маральнай шкоды.
Сам Васіль Мамкін абгрунтаваў яе тым, што бездакорна працаваў на заводзе амаль 27 гадоў і нават страціў тут здароўе:
“Улічваючы тое, што апошнія пяць-шэсьць гадоў цеплавы рэжым не захоўваўся, я зарабіў тут хранічны абструктыўны бранхіт, які разьвіўся ў бранхіяльную астму. Цяпер у мяне трэцяя група інваліднасьці”.
Паводле Мамкіна, патрэбны заводу парашок насамрэч ня быў атрыманы з-за несвоечасовай аплаты яго расейскаму пастаўшчыку. Прычым акурат тады, калі актывіст быў у адпачынку. Таму азначаная сума маральнай шкоды, на яго думку, будзе адначасова й урокам члену Савета Рэспублікі Жыгару, які пры звальненьні кіраваўся не законамі, а палітычнымі меркаваньнямі. Спадар Мамкін патлумачыў гэта так:
“Калі я быў у адпачынку, быў выпадак — для мяне прыносілі газэту “Товарищ”. І паколькі мяне не было, пайшоў адзін наш працаўнік забраць газэты, каб пакласьці мне ў стол. Газэты на прахадной адабралі, і дырэктар, як расказвалі, крычаў і тупаў нагамі — звольніць хацеў гэтага хлопца. Але высьветлілася, што ён нёс газэту не сабе, а мне. Відаць, гэта й паслужыла асноўнай прычынай майго звальненьня: я ж у Партыі камуністаў Беларускай, чытаю гэтую газэту. Як жа так?! Дырэктар у Савеце Рэспублікі, а тут нейкая апазыцыя чытае газэту, якая дырэктару не падабаецца”.
Васіль Мамкін паказаў газэту й судзьдзі Галіне Чарнашэй, якая разглядае пазоў актывіста да адміністрацыі прадпрыемства.
Выслухаўшы бакі, судзьдзя вырашыла запатрабаваць дадатковыя дакумэнты й выклікаць у суд спэцыялістаў, адказных за забесьпячэньне прадпрыемства.
Чарговае паседжаньне па справе прызначана на 20 жніўня, калі, вядома, дырэкцыя заводу да гэтага часу добраахвотна не адновіць спадара Мамкіна на працы.
Апошнія гады займаў пасаду начальніка бюро ў аддзеле матэрыяльна-тэхнічнага забесьпячэньня й ня меў ані заўвагі. Але 18 ліпеня дырэктар прадпрыемства, член Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Віктар Жыгар падпісаў загад на звальненьне Мамкіна з працы нібыта за сыстэматычнае невыкананьне службовых абавязкаў.
Юрыст заводу Натальля Капцякова заявіла ў судзе, што па віне спадара Мамкіна на прадпрыемства ня быў своечасова завезены з Расеі пэрыклаз — спэцыяльны парашок, які выкарыстоўваецца для вырабу электранагравальнікаў. У выніку завод у чэрвені недавыканаў даведзены Міністэрствам прамысловасьці падвышаны плян на 498 мільёнаў рублёў. Рабочыя не атрымалі належнага заробку, а інжынэры — прэміі.
Спадарыня Капцякова ня толькі не прызнала пазоў актывіста, але й з імпэтам аспрэчвала заяўленую ім 10-мільённую суму маральнай шкоды.
Сам Васіль Мамкін абгрунтаваў яе тым, што бездакорна працаваў на заводзе амаль 27 гадоў і нават страціў тут здароўе:
“Улічваючы тое, што апошнія пяць-шэсьць гадоў цеплавы рэжым не захоўваўся, я зарабіў тут хранічны абструктыўны бранхіт, які разьвіўся ў бранхіяльную астму. Цяпер у мяне трэцяя група інваліднасьці”.
Паводле Мамкіна, патрэбны заводу парашок насамрэч ня быў атрыманы з-за несвоечасовай аплаты яго расейскаму пастаўшчыку. Прычым акурат тады, калі актывіст быў у адпачынку. Таму азначаная сума маральнай шкоды, на яго думку, будзе адначасова й урокам члену Савета Рэспублікі Жыгару, які пры звальненьні кіраваўся не законамі, а палітычнымі меркаваньнямі. Спадар Мамкін патлумачыў гэта так:
“Калі я быў у адпачынку, быў выпадак — для мяне прыносілі газэту “Товарищ”. І паколькі мяне не было, пайшоў адзін наш працаўнік забраць газэты, каб пакласьці мне ў стол. Газэты на прахадной адабралі, і дырэктар, як расказвалі, крычаў і тупаў нагамі — звольніць хацеў гэтага хлопца. Але высьветлілася, што ён нёс газэту не сабе, а мне. Відаць, гэта й паслужыла асноўнай прычынай майго звальненьня: я ж у Партыі камуністаў Беларускай, чытаю гэтую газэту. Як жа так?! Дырэктар у Савеце Рэспублікі, а тут нейкая апазыцыя чытае газэту, якая дырэктару не падабаецца”.
Васіль Мамкін паказаў газэту й судзьдзі Галіне Чарнашэй, якая разглядае пазоў актывіста да адміністрацыі прадпрыемства.
Выслухаўшы бакі, судзьдзя вырашыла запатрабаваць дадатковыя дакумэнты й выклікаць у суд спэцыялістаў, адказных за забесьпячэньне прадпрыемства.
Чарговае паседжаньне па справе прызначана на 20 жніўня, калі, вядома, дырэкцыя заводу да гэтага часу добраахвотна не адновіць спадара Мамкіна на працы.
