Аляксандар Лукашук: “Cпэктакль толькі што скончыўся. Усе ўзбуджаныя пасьля аплядысмэнтаў, кветак. Упершыню Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч гучаў па-ангельску, і гучаў вельмі сьмешна. Я назіраў рэакцыю публікі -- ангельцаў, амэрыканцаў, як яны рэагавалі на дасьціпны, поўны гумару тэкст Дуніна-Марцінкевіча.
Адметнасьць ангельскай прэм'еры ў тым, што яе фармат – не сцэнічны касьцюмны спэктакль, а гэтак званая “рэпэтыцыя чытаньня”, калі акторы чытаюць ролевыя дыялёгі.
Вера Рыч: "Такое выкананьне мае сваю традыцыю. Скажам, у Англіі многія пьесы выконваліся толькі ў такім выглядзе з розных прычынаў.
Некаторыя творы Оскара Ўальда не маглі быць пастаўлены на сцэне з цэнзурных меркаваньняў і іх прэм”еры адбываліся як чытаньне роляў. Мая маці некалі прысутнічала на адзіным такім чытаньні пьесы Ібсэна, якое адбылося дзеля замацаваньня права першай пастаноўкі і аўтарскіх правоў".
Усе ролі выконвалі пяць украінскіх студэнтаў і аўтарка перакладу– некаторыя акторы мелі па дзве-тры ролі. Зьмена пэрсанажу выразна пазначалася – акторы ўставалі, хадзілі, мянялі інтанацыю, позы, капелюшы і хусткі, а сама аўтарка перакладу, якая чытала і аўтарскія рэмаркі, і агучвала некалькі іншых пэсанажаў, ледзь пасьпявала мяняць капялюшы.
Вера Рыч: “Цяпер вакацыі, і шмат людзей па-за Лёнданам, але мы хацелі зрабіць прэм'еру менавіта цяпер – у нядзелю дзень нараджэньня нашага сябра, дасьледчыка беларускай гісторыі і культуры Гая Пікарды, які памёр летась. Ён вельмі любіў гумар "Пінскай шляхты" і, сам юрыст паводле адукацыі, даўно казаў мне, як бы файна было зрабіць пераклад. І калі Язэп Янушкевіч, арганізатар выданьня кнігі, зьвярнуўся да мяне, я з радасьцю пагадзілася. Мова Дуніна-Марцінкевіча, якая пазначана ў кнізе як “аўтэнтыка”, адрозьніваецца ад сучаснай беларускай літаратурнай мовы, але саме цяжкае для мяне было знайсьці не дакладныя словы, але перадаць сэнс і атмасфэру праз ангельскую мову“.
Па-ангельску п'еса мае падзагаловак, якога няма ў аўтара – “На адну кроплю зашмат”. Вера Рыч патлумачыла гэты дадатак (словы ўзяты з тэксту) традыцыяй 19-га стагоддзя.
Старшыня Ангельска-беларускага таварыства прафэсар Джым Дынглі, які адкрыў імпрэзу, прысутнічаў на прэм'еры гэтага спэктакля ў пастаноўцы рэжысэра Мікалая Пінігіна ў тэатры імя Янкі Купалы ў Менску два месяцы таму (гл. рэцэнзію).
Джым Дынглі: "Самы кранальны момант для мяне у менскім спэктаклі – ягоная канцоўка, калі раптам зьнікае шляхецкая прыдуркаватасьць і паўстаюць харугвы з радавымі гербамі, абуджаецца гістарычная памяць і годнасьць... Вера змагла даць зразумець маладым значэньне тэксту Дуніна Марцінкевіча-- адкуль што ідзе, у чым сэнс тэксту.
Ангельская мова, як вядома, багатая на моцныя выразы, якімі нацыя маракоў і падарожнікаў валодае віртуёзна і вынаходліва. Першы антыкаланіяльны твор беларускай драматургіі, як назваў п'есу Джым Дынглі, ўзбагаціў ангельскую мову яшчэ адным. “Хрэн табе ў вочы!” (у перакладзе Веры Рыч “Horse Radish Sтing Your Eyes!”) з кожным новым паўтарэньнем цешыў публіку усё больш і больш. (Хаця я чуў і грунтоўнае абмеркаваньне лекавых якасьцяў і ролі хрэну ў народнай мэдыцыне. І ня толькі ў мэдыцыне).
Можна меркаваць, што з гледзішча агульнай гісторыі, ва Ўкраінскім інстытуце (беларускія памяшканьні ў асяродку Бібліятэкі імя Францішка Скарыны на рамонце) знайшла б водгук і хуліганская антыкаланяльная прыпеўка зь менскага спэктакля:
“А расейцы і палякі нам да дупы, нам да сракі”.
Але гэта ня тэкст Дуніна-Марцінкевіча, а чый – на афішы і ў праграмцы тэатра імя Янкі Купалы забыліся пазначыць.
