“Гоман” у 1918 годзе пад рубрыкай “У Вільні і ваколіцах” піша: “Канец тузіна. Метрычная сыстэма дайшла новай пабеды: у новым нямецкім таможэнным тарыфе выключэно паняцьце тузіна і заменено дзесяткам. Гэтак сама выключэн рахунак на “гросы” (12 тузінаў). Капа асталася, аднак называецца “шэсьць дзесяткаў”. Кантроль на мастох. Штадтгауптман апавешчае, што пераходзячы цераз масты публіка павінна хаваць квіты аб заплачэным мастовым падатку і зышоўшы з мосту, паказваць кантралерам. Хто гэтага ня зробіць, таго ня пусьцяць зыйсьці з мосту”.
У 1938 годзе навуковы супрацоўнік АН БССР К.Гурскі на старонках “Звязды” даводзіць: “Правіла аб аканні, з’явіўшаеся для ворагаў народа спосабам шкодніцтва ў беларускім правапісе, выступае яшчэ штучным бар’ерам паміж рускай і беларускай мовамі... Трэба проста сказаць, што аканне ў беларускім правапісе псуе пісьменнасць вучняў у беларускай мове, перашкаджае вывучэнню рускай мовы. Між тым у жывой мове тут няма прынцыповай розніцы паміж рускай і беларускай мовамі”.
“ЛіМ” у 1958 годзе друкуе фрагмэнт выступу пісьменьніка У.Карпава на IV пленуме праўленьня СП БССР: “Што радуе сёння ў нашай прозе? Перш за ўсё тое, што яна глыбока сучасная. Пісьменнікі пішуць пра сваіх сучаснікаў, звяртаючыся непасрэдна да іх, гавораць з імі пра тое, што хвалюе іх сёння. Пісьменнікі, кожны ў меру сваіх сіл і таленту, імкнуцца дапамагчы сваім сучаснікам будаваць камунізм і ў працэсе гэтага будаўніцтва змагаюцца за перадавое, супраць усяго таго дрэннага, што перайшло ў спадчыну ад мінулага і перашкаджае нам у нашай вялікай справе”.
