Хуткасьць — тры кіляграмы за гадзіну. Як беларус адкрыў пяльменную і гатуе там паводле хатніх рэцэптаў

Іван Галкоўскі пасьля пераезду ў Польшчу сам ляпіў пяльмені дома на кухні і прадаваў іх цэлы год. Нядаўна адкрыў у Варшаве пяльменную. У ягонай рэстарацыі ніхто ня мае кулінарнай адукацыі. Усё гатуюць паводле яго уласных рэцэптаў.

Беларус Іван Галкоўскі ў Польшчы стварыў бізнэс па вырабе пяльменяў

Мара пра ўласную пяльменную зьявілася ва Ўкраіне

Івану 40 гадоў. Паходзіць з Ваўкавыску, жыў у Віцебску, потым у Менску. Мае эканамічную адукацыю ў дарожнай галіне, скончыў БНТУ. Па спэцыяльнасьці не працаваў. Меў сваю фірму продажу лямпаў і жырандоляў. У пачатку 2021 году адседзеў «суткі». Потым ва ўладаў узьніклі пытаньні да ягонага ІП. Іван ня стаў чакаць, чым гэта скончыцца, і паехаў у Варшаву ў жніўні 2021 году.

Іван Галкоўскі

Спачатку працаваў кур’ерам. Зарабляў 1000-1250 даляраў у месяц. Кажа, што некаторыя працуюць на скутэры па 14 гадзін на дзень і зарабляюць пад 4 тысячы даляраў.

«Да гэтай працы можна адразу прыступіць, нават ня трэба ведаць мову», — тлумачыць Іван выбар сфэры.

Выраб пяльменяў

Празь нейкі час пачаў ляпіць дома пяльмені на продаж.

«Калісьці даўно я быў ва Ўкраіне, у Чарнаўцах. Там зайшоў у пяльменную, дзе падавалі толькі пяльмені, досыць танная кавярня. Мне гэта спадабалася, і я думаў, што калісьці адкрыю такую ў Менску», — расказвае Іван, як усё пачыналася.

Выраб пяльменяў

«Мы ў студэнцтве зьбіраліся ў інтэрнаце і ляпілі пяльмені»

Калі ён прыехаў, у Польшчы складана было купіць звыклыя для беларусаў пяльмені ў краме. Некаторыя імігранты тады ўжо пачыналі прадаваць хатнія пяльмені праз Facebook, але рынак яшчэ быў невялікі.

Пяльмені Івана Галкоўкага

«Я зразумеў, што час зьмяняць род дзейнасьці і пачынаць ляпіць пяльмені. Чым і займаўся потым год на ўласнай кухні. Спачатку ляпіў адзін. Трэба было зразумець густ людзей і ўвогуле, ці спадабаецца гэта камусьці яшчэ, апрача мяне і маёй сям’і», — расказвае суразмоўца.

Гатовы прадукт

Кулінарнай адукацыі ў Івана няма, але гэта яму не перашкодзіла. Ён кажа, што заўжды гатаваў дома, таксама раней глядзеў расейскую тэлеперадачу «Смак» з Андрэем Макарэвічам.

«Я ж ня першы раз рабіў пяльмені. Мы яшчэ ў студэнцтве зьбіраліся ў інтэрнаце кампаніяй тры разы на год і ляпілі... Прыйшоў час і іншых людзей пакарміць», — кажа ён.

Рэцэпт быў звычайны, які застаўся зь юнацтва. Спачатку проста купляў у краме мясны фарш. Потым стаў сам малоць дома мяса. Складнікі крыху зьмяняў пад густ кліентаў.

«Хтосьці з кліентаў казаў, што хацелася б больш солі, хтосьці — каб менш прыправаў. Так выйшлі на такі смак, які амаль што ўсім падабаецца», — мяркуе пяльменны майстар.

Тры кіляграмы за гадзіну

Сакрэт смачных пяльменяў, паводле Івана, просты: рабіць з добрых якасных інгрэдыентаў, правільна выбіраць мяса, браць ня самую танную муку патрэбнага гатунку.

«Я розную муку спрабаваў. Напрыклад, у Польшчы ёсьць такі гатунак мукі „Познаньская“, для варэнікаў. Яна таксама розная бывае. Можна купіць за 3 злотыя, можна за 6, і яна моцна будзе адрозьнівацца. Зь першай цеста будзе рвацца, з другой — не. Павінна быць добрае мяса, добрая мука і, вядома, вада. І трэба зь любоўю падыходзіць да сваёй справы», — падсумоўвае Іван.

Сумяшчаць працу кур’ера і кухара ў яго атрымалася нядоўга.

«Рукі толькі дзьве», — камэнтуе ён.

Іван рэклямаваў свае вырабы праз сацыяльныя сеткі. Заказаў стала больш, чым пасьпяваў рабіць, — па 10 кіляграмаў на дзень. Тады і вырашыў цалкам аддацца сваёй справе. Налаўчыўся так, што хуткасьць ужо стала па тры кіляграмы пяльменяў за гадзіну.

«Гэта не такая цяжкая праца, дзе трэба мець нейкую асаблівую спрытнасьць рук. Цяпер у нас пяльмені робяць людзі, якія раней зьвязаныя з гэтым не былі», — камэнтуе Іван.

Беларус Іван Галкоўскі ў Польшчы стварыў бізнэс па вырабе пяльменяў

Суразмоўца кажа, што зарабляў на хатніх пяльменях таксама каля 1000 даляраў за месяц.

Ніводнага кухара

Урэшце са сваёй кухні Іван вырашыў пераходзіць на большы маштаб і афармляць юрыдычную асобу. Ягоная рэстарацыя ў цэнтры Варшавы называецца Jedna miłość («Адзіная любоў»).

«Ёсьць такі выраз у ангельскай мове „one love“. Неяк гэта ўсплыло ў галаве, пасуе да ўсяго. Гэта можа быць і пра пяльмені і сырнічкі, але хто як хоча, так гэта і разумее», — камэнтуе ён назву ўстановы.

Свае вырабы Іван лічыць самымі смачнымі «па абодва бакі Віслы».

«Нашыя пяльмені сапраўды вельмі смачныя і сакавітыя», — кажа ён.

Мэню

У мэню, апрача асноўнай стравы, ёсьць варэнікі, сырнікі, галубцы, чабурэкі, а таксама супы, рыба ў цесьце, нагетсы, шніцаль. У плянах рабіць уласныя наліўкі.

«Палякам вельмі падабаюцца нашыя супы, бо ў Польшчы супы больш вадкія, хутчэй як булён. А мы гатуем расольнік, капусту, боршч, гарохавы суп, шчаўе, як дома гатавалі», — расказвае ўласьнік рэстарацыі.

Сырнікі, паводле яго, яны таксама робяць «правільныя». У іх амаль няма мукі — толькі каб была румяная скарынка. Колькасьць цукру паменшылі на просьбу кліентаў.

«Спачатку мы рабілі звычайныя варэнікі, а потым сталі класьці розныя начынкі, напрыклад гарбуз з рыкотай і пармэзанам. Такія смакі, якія ня ў кожнай pierogarni (польскія традыцыйныя рэстарацыі зь „pierogami“, мясцовым аналягам пяльменяў. — РС) ёсьць», — расказвае пра чарговы пункт мэню Іван.

Як і што гатаваць, вырашае ён сам. Іван ужо ня лепіць пяльмені, але пэрыядычна гатуе для кліентаў. У ягонай рэстарацыі працуюць яшчэ тры чалавекі. Гэта ўсё беларусы, і ніхто зь іх не вучыўся на кухара.

«Апошнія тры месяцы ем у асноўным пяльмені»

Каб рэстарацыя запрацавала, спатрэбілася два месяцы на атрыманьне дазволу. У верасьні арандавалі памяшканьне, у лістападзе ўжо адкрыліся. Прыбытку ад сваёй справы прадпрымальнік пакуль не агучваў — мала часу яшчэ прайшло, ды і грошы ідуць на далейшае разьвіцьцё.

«Вольнага часу ўжо стала больш. Спачатку заўсёды цяжка. Гэта ж ня тое, што ў мяне раней была нейкая рэстарацыя і я цяпер раблю падобнае. Не, у мяне такога ніколі не было. Шмат часу, бо ўсё трэба было вывучыць ад пачатку», — кажа Іван.

У кавярні

Ён прызнаецца, што любіць сваю справу, інакш бы ёй не займаўся. Да таго ж любіць паесьці. На пытаньне пра любімую страву жартуе: «Калі я адкажу „пяльмені“, вядома, ніхто не паверыць».

«Апошнія тры месяцы я ем тое, што ёсьць у мяне ў рэстарацыі, а там у асноўным пяльмені... Як могуць пяльмені надакучыць?! Калі яны смачныя, здаецца, што іх можна кожны дзень есьці», — пераконвае суразмоўца.

Са смачных страваў ён згадаў сьвяточнага карпа, якога гатаваў на апошняе Раство для сябе і гасьцей рэстарацыі.

«Я рабіў карпа паводле польскага рэцэпту: тушаным на кіслай капусьце са сьмятанай і сырам. Карп звычайна аддае балотам. А тут ён атрымаўся такі далікатны. І ладна б ён толькі мне спадабаўся, але яго куплялі палякі да сьвята, і ўсе былі задаволеныя, а я яшчэ больш, бо і мне падабалася, і людзям», — дзеліцца Іван.

Мужчына зазначае, што ёсьць розьніца ў сыстэме харчаваньня ў Беларусі і Польшчы. Палякі мала гатуюць дома, яны купляюць ужо гатовую ежу ў крамах або рэстарацыях.

«Афіцыянткі ў Польшчы не такія добразычлівыя. У Беларусі сэрвіс лепшы. Што датычыць санітарных правілаў, то яны такія самыя строгія, як і ў Беларусі», — кажа суразмоўца.

Іван Галкоўскі

Калі справа пойдзе добра, то Іван плянуе адкрыць яшчэ некалькі пунктаў хуткага харчаваньня ў Варшаве і іншых гарадах. У плянах таксама больш заняцца маркетынгам, дадаць беларускамоўную вэрсію, бо пакуль сеткі рэстарацыі арыентаваныя хутчэй на польскамоўных кліентаў. Пяльмені Івана рэклямаваў у сацсетках музыка Аляксандар Памідораў. Іван кажа, што нічога яму не плаціў. Проста яны даўно знаёмыя, Памідораў купляў у яго пяльмені і, відаць, яны спадабаліся.

Вяртацца ў Беларусь мужчына ўжо не плянуе.

«Спачатку я думаў, што гэта неўзабаве ўсё скончыцца. А цяпер здаецца, што калі гэта і будзе, то няхутка, і жыць я застануся тут», — кажа Іван.