«Усе часовыя абставіны толькі загартоўваюць»
Юры Ўласаў быў даверанай асобай Сьвятланы Ціханоўскай на леташніх выбарах. Яго затрымалі 7 жніўня 2020 году, а сёлета 4 траўня пакаралі шасьцю з паловай гадамі пазбаўленьня волі за «масавыя беспарадкі». У нядаўнім лісьце з гомельскага СІЗА ён піша, што не губляе аптымізму і надзеі.
Ліст ад Юрыя Ўласава
«Давядзецца сядзець — буду сядзець! Я бадзёры, энэргічны. Штодзень займаюся „турэмнай гімнастыкай“. За зіму трохі набраў вагі — цяпер узмоцнена праводжу карэкцыю. Штодзённа займаюся на шпацыры. Са здароўем усё добра — намагаюся трымаць эмацыйную і псыхалягічную раўнавагу. Самае галоўнае — што я той жа Юра Ўласаў, што і год таму, — з сваімі памкненьнямі, перакананьнямі і ўпэўненасьцю. А ўсе часовыя абставіны і цяжкасьці — яны толькі загартоўваюць, дазваляюць набрацца неацэннага досьведу і ўмацаваць сябе ўнутрана!», — піша палітвязень.
Ён існуe ў інфармацыйнай ізаляцыі, але «нават тыя драбніцы, што трапляюць сюды, дазваляюць захоўваюць аптымізм і надзею на магчымую хуткую зьмену той сытуацыі, якая склалася».
«Перадайце прывітаньне і вялікую ўдзячнасьць за падтрымку ўсім добрым людзям! Усё будзе добра! Наша будзе нашым! Я і ўсе, хто цяпер знаходзіцца ў „часовай камандзіроўцы“, ганарацца ўсімі неабыякавымі беларусамі!», — напісаў Юры Ўласаў.
«Гэтае вар’яцтва доўга трымацца ня можа»
Палітвязень Тацяна Канеўская, архіўнае фота
Тацяна Канеўская — маці чатырох сыноў. Прысуд ёй агучылі разам зь Юрыем Ўласавым: 6 гадоў калёніі за «масавыя беспарадкі». Дома застаўся непаўналетні сын Георгі , яму 14 гадоў.
Ліст ад Тацяны Канеўскай
«Ты пішаш, што людзі жывуць у страху? Але чаго баяцца — турмы? :-) Дык тут ня страшна :-) Кормяць, зьмяняюць бялізну (пасьцельную), адмысловыя людзі выгульваюць, вельмі ветлівыя :-), посуд мыць ня трэба, галава баліць толькі пра тое, што цяпер паесьці, ці гарбаты папіць, ці кнігу пачытаць, ці памаляваць. Вось я думаю — каб усе сюды, што б тады :-)
Ты ж разумееш, што гэтае вар’яцтва доўга трымацца ня можа, усё мае свой пачатак і канец», — напісала ў лісьце на волю Тацяна Канеўская.
Сярэдні сын Тацяны Канеўскай, 26-гадовы Дзьмітры, гэтаксама апынуўся ў турме: праз эмацыйны камэнтар у бок супрацоўнікаў міліцыі ў Тэлеграме сёлета ў чэрвені атрымаў 3 гады калёніі.
ГЛЯДЗІЦЕ ТАКСАМА: «Мы на вайне, я ў палоне». Журналіст Івашын перадаў на волю першы ліст за месяц
«Сама няволя ня так турбуе, як страчаны час»
Дзьмітры Грышчанка, архіўнае фота
Дзьмітры Грышчанка — супрацоўнік прадпрыемства «Беларуснафта». Яго затрымалі ў траўні паводле падазрэньня ў «масавых беспарадках». Увосень жыхар Гомля публічна выступіў супраць гвалту. Цяпер Дзьмітры ў гомельскім СІЗА.
Ліст ад Дзьмітрыя Грышчанкі
«Сама няволя ці кепскія побытавыя ўмовы мяне ня так турбуюць, як факт таго, што праца сама сябе ня зробіць, мова сама сябе ня вывучыць, ды і асабісты фронт. Час ідзе, а я сяджу бяз справы. Пра сьледзтва пісаць ня буду, але думаю, што ў СІЗА я буду яшчэ не адзін месяц, а ў „чэсным і справядлівым“ выніку не сумняваюся, таму дзень за паўтара вельмі дарэчы. 60 дзён тут будзе залічана за 90 (адпаведна зьменам у заканадаўстве цяпер дзень у СІЗА лічыцца за паўтара дня ўвязьненьня. — РС)», — піша Дзьмітры.
«Не пераймайся, твае лісты вельмі наэлектрызаваныя тваімі адносінамі да падзеяў. Хочаш зрабіць мне прыемнае — пішы лісты на дзьве-тры старонкі», — просіць ён.
«Ад сваіх перакананьняў не адмоўлюся»
Яўген Зялкоўскі падчас суду, архіўнае фота
Яўген Зялкоўскі — жыхар Гомля. Увосень ён усталяваў на пустках гораду два бел-чырвона-белыя сьцягі. Пад адным зь іх была пустая пэтарда, пад другім — карыкатура на АМАП. Суд палічыў яго вінаватым ў злосным хуліганстве і пакараў пазбаўленьнем волі на тры з паловай гады. На момант суду жонка Яўгена была цяжарная. У ліпені яна нарадзіла дачку.
Ліст ад Яўгена Зялкоўскага
«Жонка перадае перадачы, сабраныя з дапамогай людзей. Усяго хапае, нават перабор! Юля кажа, што яе дзіцячымі рэчамі забясьпечылі цалкам! Днямі ёй у радзільню (на момант напісаньня матэрыялу нарадзіла дачку Кацярыну. — РС). Спадзяюся, усё пройдзе добра. Але ўсё роўна хвалююся. Мы тут не ўпадаем у паныласьць, размаўляем, апавядаем розныя выпадкі з жыцьця. У нас тут рэдка бывае ціха. Неўзабаве ў калёнію. Вязьніца мяне не палохае, ад перакананьняў я не адмоўлюся. Веру ў лепшае!».
У лістах Яўген Зялкоўскі піша, што ня будзе прасіць памілаваньня, бо ня лічыць сябе вінаватым у нечым, і не зьбіраецца адмаўляцца ад перакананьняў.