Крызісны псыхоляг тлумачыць, што варта разумець пра «відэапрызнаньні» зьняволеных

Раман Пратасевіч падчас размовы

Відэа са зьняволеным Раманам Пратасевічам камэнтуе Алеся, псыхоляг, выкладчыца псыхалёгіі, спэцыялізацыя: псыхалёгія стрэсу і крызісу. Экспэртка пажадала захаваць ананімнасьць, яе імя вядома рэдакцыі.

У сетцы хваля абмеркаваньняў здымак затрыманага Рамана Пратасевіча, яго слоў, якія пярэчаць вядомай раней пазыцыі. Многія шкадуюць Рамана і ў жаху ад таго, што зь ім можа адбывацца. А шмат хто — у непаразуменьні, расчараваньні і злосьці, бо ягоная інтанацыя выглядае бадзёрай і пазытыўнай.

Ва ўмовах моцнага стрэсу і пагрозы жыцьцю нашым мозгам кіруюць падкоркавыя структуры, галоўная задача якіх — наша выжываньне любым спосабам. Асноўныя шляхі, якія нам дала прырода, — гэта барацьба з пагрозай, уцёкі ад яе пры няроўных сілах, а таксама рэакцыя заміраньня, застываньня: зрабіць выгляд, што я ўжо памёр і нецікавы для ворага, каб ад мяне адсталі. Гэта значыць, што псыхіка можа перакручваць нашы рэакцыі так, каб траўма прыносіла як найменш болю, каб адваяваць хоць кавалачак бясьпекі.

ГЛЯДЗІЦЕ ТАКСАМА: «І вось так я выжыў / выжыла». Псыхатэрапэўтка аб прычынах суіцыдаў і спосабы выхаду з працяглага стрэсу

Ва ўмовах безвыходнасьці на моцным страху чалавек можа дэманстраваць і пазытыўнае стаўленьне да гвалтаўніка, і напускаць радасьць, і выказваць як быццам шчырую любоў да агрэсара. Як, вы думаеце, ахвяры хатняга гвалту «любяць» сваіх тыранаў? З усіх сіл. Ад гэтага залежыць іх жыцьцё і здароўе.

Мы ўсе ведаем гэты мэханізм па тым, як у дзяцінстве напускалі на сябе браваду — маўляў, а мне ня страшна, — або па тым, як пачыналі залагоджваць праціўніка, які загнаў нас у кут.

Гэта несьвядомы мэханізм псыхалягічнай абароны — ён называецца «ўтварэньне зваротнай рэакцыі» (рэактыўнае ўтварэньне). Чалавек праяўляе рэакцыю, процілеглую натуральнай для нейкіх умоваў, каб выстаяць. Замест гневу — паслухмянасьць, замест радасьці — гора (як пры сьмерці паўночнакарэйскага дыктатара). Псыхіка спрабуе нас ратаваць любымі шляхамі.

  • А як далёка гэта можа зайсьці? Ці можна самому паверыць у свае рэакцыі, стаць такім, як паказваеш? Шанцы тым вышэйшыя, чым мацнейшыя два фактары: 1) працягласьць ціску, 2) сіла пагрозы (сьмерць або зьдзекі). Але ў большасьці выпадкаў людзі вяртаюцца да сваіх сапраўдных перакананьняў, калі пагроза мінае. І вось праз паўгода мы ўжо чытаем Віталя Шклярава з рэканструяванымі поглядамі.


Таму найбольш разумная рэакцыя на «прызнаньні» Пратасевіча — у тых, хто не паверыў яго «пазытыўнаму» выгляду, хто глядзіць скрозь карцінку ўглыб і здае сабе справу, у якіх умовах ён так сябе паводзіць.

Мэта прапаганды — расчараваньне ў гледача. Прапаганда абапіраецца на тую заканамернасьць нашага ўспрыманьня, дзе мы праглынаем бачную карцінку і ня згадваем пра невізуалізаваныя ўмовы «бадзёрага дыялёгу». Вонкавы аптымізм, бачнасьць натуральнай размовы адсоўваюць на другі плян той факт, што госьць праграмы — захоплены закладнік. І калі вы паверылі — ну, вы трапілі ў мэтавую аўдыторыю.

Выдатна, напэўна, было б, калі б Раман паказаў нам нейкі подзьвіг — але ніхто з нас ня мае маральнага права чакаць гэтага ад іншага чалавека. Таму асабліва каштоўныя і прабіраюць да мурашак рэакцыі супраціву Калесьнікавай, Лосіка, Латыпава і іншых беларускіх герояў.

  • Шмат хто адмаўляецца глядзець відэа з Раманам — і гэта таксама псыхалягічна разумная рэакцыя, якая дазваляе не ствараць сабе кагнітыўны дысананс і не карміць цябе таксінамі. Цалкам дастаткова таго, што перакажуць як важнае журналісты, якія прагледзяць, скажам так, дзеля службовага абавязку.

Тое, што мы ўбачылі ад Рамана Пратасевіча, правільна ўспрымаць як нармальную рэакцыю ў ненармальных умовах. Варта скрозь бачную карцінку ўбачыць і незаўважную воку цану яго слоў. Беларусы паказалі ўжо такую рэакцыю — яшчэ калі пайшлі першыя «відэапрызнаньні» затрыманых, камэнтатары пісалі: «Мы разумеем, што цябе прымусілі. Трымайся».

ГЛЯДЗІЦЕ ТАКСАМА: «Раман усё робіць слушна». Псыхоляг пра прызнальныя відэа як тактыку тэрарыстаў

Мы можам праяўляць спагаду да тых, хто пад ціскам, разумець іх, ганарыцца тымі, хто яго трывае, і падтрымліваць усіх, хто імкнецца да таго, каб дабра ў сьвеце станавілася больш.

Думкі, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.