Кароткае, на восем зь нечым хвілін, інтэрвію на хадзе і ў паліто дэпутата-лукашэнкаўца Ігара Марзалюка выклікала пэўную ўвагу грамадзкасьці, бо гаворка ішла пра канцэпцыю нацыянальнай бясьпекі краіны. Менавіта пра яе гістарычную частку, бо дэпутат Марзалюк афіцыйны гісторык.
ГЛЯДЗІЦЕ ТАКСАМА: Марзалюк: той, хто называў праваслаўе «сабачай верай», ня можа быць нацыянальным героем
Інтэрвію сапраўды даволі цікавае, праўда ня так зьместам выказваньняў, а больш формай. Зьмест супярэчлівы, бо часта ледзь ня ў тых самых сказах выступаюць узаемавыключальныя сэнсы. Вось прыклады.
Дэпутат прызнаўся, што з калектывам аўтараў рыхтуе «неканфліктную гісторыю Беларусі», дзе няма асобаў, «якія разьдзяляюць нашу нацыю» ды павялічваюць лінію расколу грамадзтва. І тут жа сам гэтую «лінію расколу» праводзіць, адмаўляючы ў праве на гераізацыю асобы Кастуся Каліноўскага, які зьяўляецца героем прынамсі некалькіх мільёнаў беларусаў (і не аднаго пакаленьня).
Або яшчэ выказваньне пра «здраднікаў» і «паліцаяў» другой сусьветнай вайны. Здраднікаў, маўляў, у Беларусі «практычна не было, нам паліцаяў па імпарце прывозілі з суседніх рэспублік». І тут жа ідзе пасаж пра «падонкаў», якія ў мундзіры паліцая паверх вышыванкі «тлумачаць, што гэта былі не калябаранты, але героі беларускага народу». Тут ня толькі супярэчлівасьць сэнсаў, але і звычайная няпраўда. Бо, па-першае, пры нямецкай акупацыі ня толькі ў паліцыі, але і ў розных нацыянальных арганізацыях ад «Самапомачы» да СБМ і беларускага школьніцтва ўдзельнічалі сотні тысяч беларусаў (савецкімі гісторыкамі ўсе залічаныя ў калябаранты). Па-другое, ніхто ў Беларусі не называе героямі беларускага народа тых «імпартаваных паліцаяў», пра якіх кажа Марзалюк.
Аляксандар Краўцэвіч
І тут вельмі недарэчы і фальшыва прагучала спасылка на суседзяў (у тым ліку Польшчу, Нямеччыну), дзе караюць за адмаўленьне гітлераўскіх злачынстваў «супраць твайго народу». Фальшывасьць у тым, што ў бліжэйшых суседзяў, вось як Польшчы ці Летуве, караюць за адмаўленьне ня толькі гітлераўскіх, але і сталінскіх злачынстваў, у тым ліку за выкарыстаньне савецкай сымболікі.
Для мяне, як і для сотняў тысяч, калі не мільёнаў беларусаў, падонак (прабачце, тут выкарыстоўваю тэрміналёгію сп. Марзалюка), які публічна дэманструе форму афіцэра НКВД, заслугоўвае такога ж пакараньня як і за дэманстрацыю формы афіцэра гестапа.
Падазраю, што ў марзалюкоўскай «неканфліктнай гісторыі» ня будзе Курапатаў, бо яны таксама дзеляць нацыю — па адзін бок незалежнае грамадзтва, а па другі — магутная сіла ў асобе непасрэднага кармільца нашага «неканфліктнага гісторыка». Тая асоба нядаўна заявіла, маўляў, яшчэ невядома, хто каго там расстрэльваў.
Ад агульнай танальнасьці інтэрвію, ад ужыванай тэрміналёгіі ў мяне ўзьнікае смутнае падазрэньне, што ў выпадку зьяўленьня падручніка «неканфліктнай гісторыі» аўтарства сп. Марзалюка «з групай таварышаў», нас чакае гвалтоўны ўвод яго ў сыстэму адукацыі. Як у добрыя савецкія часы, паводле знакамітага слогана армейскіх палітрукоў, скіраванага да падначаленых-салдатаў: «Я научу вас Родину любить, мать вашу!»
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.