Зьмена пакаленьняў няўмольна крочыць па Беларусі. На пэнсію пачынаюць сыходзіць тыя, каму ў год вяртаньня незалежнасьці ня было і сарака гадоў. І праўладнікі, і апазыцыянэры. На сцэну пачынаюць уваходзіць пазаўчорашнія дзеці. Невядома, ці будуць яны лепшымі. Але яны дакладна будуць іншымі.
Дзьмітры Гурневіч
Гэта біялягічны факт. Няхай 100 гадоў жыве пакаленьне нашых бацькоў, будзе актыўным і падказвае маладым, як не наступаць на старыя-новыя граблі. Ім рана казаць: мы зрабілі, што маглі, хай маладыя зробяць лепш. Але на нашых вачах адныя паступова аддаюць эстафэту іншым. Кіраўніком БТ прызначаны 40-гадовы, рэдактарам Нашай Нівы стаў 29-гадовы. Партыяй БНФ кіруе Рыгор Кастусёў, але ўсе мы разумеем, што Аляксей Янукевіч вядзе там рэй. Нават у марыянэткавай ЛДПБ Гайдукевіч-маладзейшы даўно зацьміў свайго бацьку, фармальнага кіраўніка партыі.
І ва ўладзе старых аксакалаў пачынаюць замяняць маладыя лукагіпстэры
Зьмена пакаленьняў відавочная і ў мітусьні вакол 100-годзьдзя БНР. Старэйшыя не зьбіраюцца верыць уладзе, якой супрацьстаялі 20 гадоў. Спачатку яны сумняваліся, што ўлады дадуць дазвол на канцэрт, а калі тыя далі, то лічаць, што тут нейкі падвох. А можа адна з прычынаў у тым, што і ва ўладзе старых аксакалаў пачынаюць замяняць маладыя лукагіпстэры?
Яны ўжо ў калідорах улады. У добрых касьцюмах і з моднымі прычоскамі. Усе гэтыя выпускнікі Акадэміяў кіраваньня пры прэзыдэнце, гадаванцы БРСМ, або проста дзеці чыноўнікаў. Улада зашчапіла ім пачуцьцё ляяльнасьці, але гэта ўжо не савецкі страх, дрыжыкі перад начальнікам і выкананьне заданьняў любой цаной. Яны могуць надзець на 7 лістапада піянэрскі шалік, але ён ужо не чырвонага колеру. Могуць ускласьці кветкі пад помнікам Леніну, а потым жалобным голасам стануць распавядаць у камэру БТ, чаму прыйшлі на суботнік у Курапатах.
Гэта новае пакаленьне, якое выгадавалася пры Лукашэнку, і пачынае запаўняць дзяржустановы.
А ведаеце, што іх яднае з новым пакаленьнем змагароў (пішу гэтае слова без долі іроніі)? Жаданьне дамаўляцца і самы звычайны прагматызм у дасягненьні мэтаў.
З кім дамаўляліся ў Менгарвыканкаме Белавус і Янукевіч наконт 25 сакавіка? Зь нязначна старэйшымі за іх Скалабанам і Уральскім (дарэчы, усе гаварылі на беларускай мове). Нехта можа запярэчыць, што палітычнае рашэньне прымалася не імі, а яны яго толькі агучвалі. Але ўжо сама наяўнасьць гэтых маладых — адзін з фактараў прыняцьця такога палітычнага рашэньня. Маладая кроў разьмякчае бэтон. Я перакананы, што зьява, якую некаторыя называюць «мяккай беларусізацыяй» — гэта наступства сыходу бэтоннага пакаленьня ад Лукашэнкі, якое свае гадзіньнікі зьвярала з курантамі на Крамлі. Маладыя ўжо іншыя. Гэта адчуваю і я, як журналіст, калі маладзейшыя чыноўнікі не кідаюць слухаўкі, а часьцей спрабуюць зачараваць суразмоўцу на іншым баку. Нават цемрашалы пачынаюць паводзіць сябе інакш. Зьмест практычна той самы, але новая форма.
Жаданьне дамаўляцца не заўсёды будзе мець на мэце нацыянальную і палітычную згоду
Гэтыя зьмены — факт. Яны азначаць, што так званае новае пакаленьне змагароў зможа дамагацца з кожным днём значна больш, чым іх папярэднікі. Па адной прычыне — ім значна прасьцей будзе знайсьці агульную мову па іншым баку, бо за плячыма ў іх ня будзе такога палітычнага багажу папярэднікаў, зь недаверам і адкрытай варожнасьцю. Не заўсёды, але часьцей. Аднак жаданьне дамаўляцца, якое мы будзем назіраць усё часьцей, не заўсёды будзе мець на мэце нацыянальную і палітычную згоду. Кар’еру, амбіцыі, грошы і прагу ўлады ніхто не адмяняў. Проста мэханізм іх здабыцьця, рэалізацыі і захаваньня лукагіпстэрамі ўлады будзе станавіцца значна больш прагматычным, з пэўнымі саступкамі. І ня кожны кампраміс з боку новых змагароў будзе сьведчыць пра слабасьць або здраду. Проста гульня будзе станавіцца ўсё больш тонкай і хітрэйшай. І гэта адна з надзеяў на перамены без барыкадаў каля Дому ўраду.
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.