Ірына Кабасакал: «Мая мэта ў сацсетках — выключна камэрцыйная. Я ніколі гэта не хавала»
Доктар-дыетоляг, а раней выдавец моднага часопісу Pingоuin Ірына Кабасакал кажа, што ёй няма часу сачыць за рэйтынгамі, бо мае шмат працы.
Рэдактар і доктар Ірына Кабасакал, фота Вольгі Мікульскай
— Цяпер восень, вельмі шмат пацыентаў. У мяне сэмінары, прэзэнтацыі, нядаўна здала сваю кулінарную кнігу «Ад перца да сэрца» у друк. Гэты рэйтынг выйшаў у той пэрыяд, калі я засяродзілася на працы з поўнай сілай і не паглыблялася ў дыскусіі. Прызнаюся шчыра, я стужку ў Фэйсбуку не гартала больш за месяц, таму нічога не чытала і ня ведаю, хто і што абмяркоўваў і пра што размова.
— Але ж вы штодня рэгулярна посьціце ў Фэйсбуку свае фотаздымкі і допісы. Я так разумею, што толькі публікуеце, а іншых не чытаеце?
— Так, цягам гэтага часу пэрыядычна нешта разьмяшчала — рэцэпты справаў з падлікам калёрый, пэрыядычна разьмяшчаю пасты, якія нясуць дыеталягічны характар. На ўсё астатняе мне проста не хапае часу...
— Ірына, а як бы вы апісалі сваю аўдыторыю ў сацыяльных сетках, тых людзей, для каго вы посьціце і пішыце?
— Я вяду статыстыку. У Інстаграме ў мяне 33 тысячы 700 чалавек, гэта людзі ад 25 да 34 гадоў, 44% мужчын, 56% жанчын. У Фэйсбуку ў мяне 5 тысяч сяброў і амаль 11 тысяч падпісчыкаў. Гэта аўдыторыя больш старэйшая. Калі ў Інстаграме гэта ў асноўным маці ў дэкрэце і больш моладзевая аўдыторыя, як і ва ўсіх у Інстаграме, то магу з гонарам сказаць, што самая ўнікальная, самая найлепшая аўдыторыя — менавіта ў Фэйсбуку. Яна стваралася на працягу 8 гадоў, яшчэ калі я займалася бізнэсам і выдавецкай справай. Гэта мае кліенты, мае дзелавыя партнэры ня толькі зь Беларусі, але і з усіх куткоў сьвету. Гэта людзі бізнэсу, вельмі багатыя людзі, якім няма калі асабліва сядзець і посьціць нешта, але яны ўважліва чытаюць тое, што пішу я, прытрымліваюцца маіх парадаў і рэкамэндацый.
Я часта разьмяшчаю рэклямныя пасты, і яны карыстаюцца таварамі і паслугамі, якія я рэклямую на сваёй старонцы, таму што ведаюць, што мне можна давяраць, што я ніколі не разьмяшчу нешта дрэннай якасьці альбо недакладную інфармацыю. Я заўсёды прытрымліваюся і прапагандую здаровы лад жыцьця, і раю гэта людзям, таму мне давяраюць. Аўдыторыя ў Фэйсбуку ў мяне больш старэйшая, вельмі шмат бінэсоўцаў мужчын.
— Што дае вам папулярнасьць у сацсетках акрамя ўласна папулярнасьці? Ці вы зарабляеце грошы з дапамогай сацсетак? Ці спрыяе гэта вам у працы, у бізнэсе?
— Я скажу шчыра, што заўсёды ў мяне была адзіная мэта — папулярызацыя сябе ў сацсетках, папулярызацыя свайго бізнэсу, прасоўваньне тавараў і паслугаў, якія я прапаноўваю. Толькі праз сацыяльныя сеткі да мяне запісваюцца людзі на кансультацыі, толькі праз сацыяльныя сеткі людзі мяне наймаюць для правядзеньня сэмінараў і кулінарных майстар-клясаў для сваіх арганізацый. Я ж нідзе не разьмяшчаю абвестак — ані на плоце, ані ў газэтах, ані на сайтах, каб прыходзілі да мяне на кансультацыі. Толькі праз сацыяльныя сеткі.
Кніга Ірыны Кабасакал "Ад перца да сэрца", аўтар вокладкі Сяргей Макшун.
Той жа мой краўдфандынг... Дзякуючы Фэйсбуку адбыліся 70% прадажаў маёй кнігі «Ад перца да сэрца», усе пераходы і пакупкі былі практычна праз Фэйсбук. Мне ўдалося прадаць амаль 1000 кніг праз сацсеткі. Мая мэта ў сацсетках — выключна камэрцыйная. Я ніколі ні ад каго гэта не хавала. І я думаю, што сакрэт маёй папулярнасьці ў тым, што я вельмі шчыра пішу і не хаваю гэта. Сапраўды я такім чынам зарабляю грошы.
— За 8 гадоў у Фэйсбуку ці шмат было тых, каго вы забанілі, каго ня хочаце чытаць, чые камэнтары вам непрыемныя?
— Раней напэўна чалавек 200 забаніла. Цяпер шкадую, бо мне бязь іх сумна. Ёсьць цяпер некалькі троляў, і я іх берагу, таму што гэта — бясцэнны матэрыял. Дзякуючы іх камэнтарам мае публікацыі падымаюцца ў стужцы і дзякуючы ім узьнікаюць розныя дыскусіі. Яны мне робяць папулярнасьць. Хай будуць, я нават думаю пра тое, каб астатніх разблякаваць. Хай пішуць што заўгодна, толькі б прозьвішча правільна называлі. Я не дапускаю абразаў і нецэнзурных выразаў на мой адрас, за такое блякую. А калі людзі выказваюць сваё меркаваньне, адрознае ад майго, то яно мае права быць, таму што гэта іх меркаваньне. Няважна, што яны пішуць, хай пішуць.
— Ірына, вы кажаце, што былі шмат занятыя апошнія месяцы, і практычна не пракручвалі стужку Фэйсбуку. А каго вы ўсё ж рэгулярна чытаеце? Хто для вас ікона стылю ў блогінгу?
— Я найбольш чытаю Сьвятлану Зарэ. Гэта для мяне блогер нумар адзін. Адна нясе пазытыўны прамень у нашае грамадзтва, дапамагае многім жанчынам у многіх пытаньнях. У яе вельмі цікавыя, разумныя, асэнсаваныя пасты. Сьвятлана Зарэ — гэта самы эфэктыўны коўч у Беларусі, вам варта на яе падпісацца. 10 гадоў яна была кіраўніком LADY.TUT.BY, але ўжо ім не зьяўляецца. Яна — стваральніца праекту Леді Босс у Беларусі.
— Калі параўнаць блогераў у Беларусі, у Расеі і ва Ўкраіане, то на якія адрозьненьні вы бы зьвярнулі ўвагу?
— Вы ведаеце, чым я адрозьніваюся ад усіх іншых людзей? Тым, што я сябе ні зь кім не параўноўваю. Няважна, як жывуць блогеры ў Беларусі, Расеі і Ўкраіне. У кожнага свая разынка, кожны чымсьці адметны. Я сябе ні зь кім не параўноўваю. Я лічу, што я — унікальная і непаўторная, як і ўсе астатнія. У мяне такі ж падыход і да іншых людзей. У кожнага ёсьць свая аўдыторыя, і пытаньне ня ў колькасьці лайкаў, адзін можа вялікі ахоп атрымаць, а другі меншы. Усё залежыць ад людзей, якія цябе чытаюць, і ад іх рэакцыі.
— Вы казалі пра камэрцыйную мэту, якую ставіце для сябе ў сацсетках. А якую найвялікшую мэту вы ставіце цяпер?
— А я яе ўжо дасягнула, але я пра гэта не скажу, бо гэта вельмі асабістае.
Чарняўская: Фэйсбук даў мне літаратурны клюб «GRAPHO». Я магу праз Фэйсбук арганізаваць дапамогу
Культуроляг, пісьменьніца і выкладчыца Юлія Чарняўская, даведаўшыся пра тое, што трапіла ў сьпіс найбольш вядомых блогераў у Беларусі, зьдзівілася:
Юлія Чарняўская
— Ніколі ня ведала, што я — блогер. Ведала, што я — выкладчык, літаратар... А што блогер — не.
— Як бы вы ахарактарызавалі сваю аўдыторыю ў Фэйсбуку? Для каго вы пішыце?
— Каля 5 тысяч фрэндаў і некалькі тысяч падпісчыкаў. Гэта абсалютна розныя людзі. Жанчын удвая болей за мужчын, ці ў паўтары разы прынамсі. Гэта людзі, як правіла, з вышэйшай адукацыяй, якія альбо ў мяне вучыліся, альбо глядзелі мае перадачы, альбо слухалі мае публічныя лекцыі, альбо чыталі мае кніжныя рэцэнзіі, ці чытаюць мяне на tut.by ці ў вас, калі вы да мяне зьвяртаецеся, ці дзесьці яшчэ. Узрост самы розны. Даволі шмат маіх былых студэнтаў, якім ужо за 40 гадоў, іх я дакладна памятаю. Справа ў тым, што ў мяне дзіўны ёсьць пункцік. Я толькі чалавек 20 за гэты час сама зафрэндзіла. Я не падаю запытаў. Гэта выключныя выпадкі. Таму гэта тыя людзі, якія выбралі мяне.
— Што вам дае папулярнасьць у сеціве, што дае кантакт з даволі шырокай аўдыторыяй? Што вы атрымліваеце ад гэтага акрамя ўласна папулярнасьці?
— Уласна папулярнасьць мяне мала хвалюе, я лайкі не лічу. Я не гляджу, хто мяне лайкнуў, хто мяне ня лайкнуў. На самым пачатку адзін ваш калега, журналіст, калі я толькі-толькі пачала выходзіць на Фэйсбук, сказаў: «Яны ж у цябе размаўляюць!». Я сказала: «А што, неяк інакш бывае?» «Ну так, у мяне не размаўляюць, у мяне лайкаюць». Я кажу: «Таму што я зь імі размаўляю, паспрабуй ты пагавары, можа, што і атрымаецца». Мая аўдыторыя — гэта людзі, якія імкнуцца да інтэлігентнасьці. Гэта і беларускамоўныя людзі, і расейскамоўныя, зь Беларусі, Расеі, Украіны, Казахстану, Швэцыі, Даніі... Гэта людзі, якіх узрушае культура і соцыюм. Што мне даў Фэйсбук? Па-першае, ён мне даў літаратурны клюб «GRAPHO» Гэта быў самы буйны літаратурны клюб у Беларусі, дзьвюхмоўны. Мы стараліся знайсьці агульнае, адзін аднаго перакладалі. Тры гады ён праіснаваў, ён будзе існаваць яшчэ, толькі ня зараз, таму што я ўзяла тайм-аўт. Я на Фэйсбуку стварыла «GRAPHO», а потым мы перайшлі ў рэальнасьць.
Юлія Чарняўская разам са Сьвятланай Алексіевіч на прэзэнтацыі кнігі "Алексіевіч на Свабодзе"
Я магу праз Фэйсбук арганізаваць дапамогу. Я ня раз арганізоўвала дапамогу альбо пэўнаму інтэрнату для сталых людзей, альбо псыханэўралягічнага інтэрнату. Нядаўна мы зьбіралі грошы на вазок цудоўнай журналістцы і чалавеку Дашы Ліс, якую я асабіста ведаю і люблю вельмі. Мне гэта дае магчымасьць сацыяльнай актыўнасьці і сабраць людзей дзеля якойсьці добрай справы.
— Наколькі памятаю, вы дасьледаваньні праводзілі праз Фэйсбук, апытваючы сваю аўдыторыю?
— Не зусім так. У мяне была праграма «Савецкая Атлянтыда», потым яна перайшла ў лічбавы фармат. Тэкст ужо напісаны, кніга-«доўгабуд» пра савецкую паўсядзённасьць ляжыць. Я здагадалася, што можна гэта ўсё крыху спрасьціць, таму што там усё ж была навуковая мова, і выдаць на шырокую аўдыторыю. І вось тады я зьвярнулася да сяброў з Фэйсбуку як да рэспандэнтаў. У мяне ў кнізе былі рэспандэнты, якіх я асабіста апытвала, асабіста ведала. А тут атрымалася, што я магу прыцягнуць да гэтага фрэндаў. І аказалася цудоўна, таму што людзі расказвалі пра сябе вельмі многае. Ім было цікава ўспомніць, нехта крытыкуе, нехта хваліць, у кагосьці настальгія, а ў кагосьці ўсё разам! Мне гэта сапраўды дапамагло.
Я зьвяртаюся так: «Дарагія сябры і фрэнды». Ёсьць людзі, зь якімі я пазнаёміліся праз Фэйсбук, некаторыя сталі мне сябрамі, нават калі мы ніколі не сустрэнемся. Нехта застаўся фрэндам. Мая аўдыторыя — гэта інтэлігенцыя найперш, прычым арыентаваная на нейкія літаратурныя алюзіі, на жыцьцё соцыюму, на нейкія балючыя праблемы соцыюму. Часьцей за ўсё гэта людзі з пачуцьцём гумару. Мне яны вельмі падабаюцца! Яны добрыя сябры і добрыя фрэнды...
— А ці можна сказаць, што ваша актыўнасьць у Фэйсбуку — патрэба душы? Ня толькі прафэсійная, але тое, без чаго вы ўжо ня можаце жыць? Ці лёгка без Фэйсбуку пражыць тыдзень, напрыклад?
— Я не спрабавала. Справа ў тым, што Фэйсбук у мяне не адымае шмат часу. Я кідаю туды тое, што зьяўляецца фігурнымі адкідамі. Памятаеце, як мы сьняжынкі ў дзіцячым садку рабілі да Новага году, каб потым на акенцы іх прыклеіць. З сурвэтак выразалі. І вось часам фігурныя адкіды былі значна прыгажэйшымі за самі сьняжынкі. І вось тое, што ў мяне не пайшло ў прозу, у драматургію, у выкладаньне — тое я кідаю на Фэйсбук. Часам бывае, што не магу маўчаць. Тады я пішу артыкул і проста публікую на Фэйсбуку пасьля таго, як яго апублікавалі дзесьці.
— А ці вялікі ў вас бан-ліст?
— Дзясятка два з паловай. Прычым я падазраю, што адзін дзясятак — гэта адзін і той жа чалавек пад рознымі імёнамі. У мяне ёсьць правілы гульні ў сваёй прасторы, у сваім доме. І тыя, хто да гэтых правілаў гульні ня хоча прывыкаць... Каб я забаніла, трэба быць апошнім хамам! Каб адфрэндзіла — могуць быць розныя прычыны. Часам проста чалавек піша нешта не маючае дачыненьня да справы, ці пастаянна троліць. Гэта сумна, калі чалавек чапляецца да нейкага слова па-за сутнасьцю і пачынае дзяўбсьці нейкую абсалютна іншую тэму. Але такіх людзей забаненых, менавіта забаненых, чалавек 30. У мяне людзі часьцей за ўсё разумеюць правілы гульні. Гэта ж мой дом, праўда? Я — гаспадыня, я іх усталёўваю. Я забараняю людзям абражаць адзін аднаго. Я вельмі ветліва пішу. Вось могуць спрачацца прафэсар і студэнт, і я магу ветліва ўказаць прафэсару, што ня трэба папраўляць памылкі свайго апанэнта, артаграфічныя і іншыя, ня трэба зь іх сьмяяцца. Часьцей за ўсё людзі разумеюць. Калі ім сумна ў такіх умовах, яны проста сыходзяць і перастаюць да мяне хадзіць.
— А хто для вас зьяўляецца іконамі стылю ў блогінгу? Каго вы чытаеце з задавальненьнем?
— Адагамава, Драгунскага чытаю, калі казаць пра Расею. Жадана чытаю, калі казаць пра Ўкраіну. Вольгу Бяшлей чытаю, гэта абсалютна цудоўная фігура. Гэта па-за Беларусьсю. А ў Беларусі я чытаю ўсіх цікавых мне людзей — Фядуту, Класкоўскага, Яніну Мельнікаву. Я не магу сказаць што гэта іконы! Я чытаю Юрыя Дракахруста, я вас чытаю. Мне цяжка сказаць, таму што я пакрыўджу тых, каго я чытаю, не ўспомніўшы зараз. Зьміцер Бейнар-Саладуха мне цікавы. Стась Карпаў, зь якім я ў Фэйсбуку амаль ні з чым ня згодная, але вельмі пяшчотна яго люблю, і ён таленавіты. Гэта не іконы. Зараз я разумею, што я ўпускаю пэўныя імёны. Тыя, каго я не назвала, майце на ўвазе, што я вас таксама чытаю!
Арына Лісецкая: «Блог даў мне працу на тэлебачаньні, паездку ў ЗША і некалькі кнігаў»
Фуд-блогерка, а ў мінулым абаронца Курапатаў падчас кругласутачнай вахты 2001-2002 году Арына Лісецкая не сумнявалася, што трапіць у сьпіс найбольш папулярных блогераў.
Арына Лісецкая
— Я вельмі рада. Я даўно сышла з арэны скандалістаў, і тыя, хто накідвае на вэнтылятар, у мяне даўно забаненыя. Таму ў маёй фэйсбучнай стужцы ўсё спакойна.
— Як вы лічыце, ці адпавядае гэты рэйтынг стану беларускага грамадзтва?
— Я ж не ведаю ўсіх, каго там запытвалі. Я ня ведаю ўвесь сьпіс, які зачытвалі людзям. Але ён, мне падаецца, вельмі блізкі да рэчаіснасьці. Я даўно супраць таго, калі блогеры пачынаюць накруткі, укладаюць у SMM, падаюць кліенту, што быццам бы, іх па 400 тысяч людзей чытае. Гэта няпраўда! У нас няма такой аўдыторыі. Ніводная тэма ў грамадзтве не зьбірае 400 тысяч праглядаў. Вось фішка ў чым. Нават калі ты самы скандальны чалавек на сьвеце, паўмільёна на дзень ты не назьбіраеш. Шмат людзей называюць сябе фуд-хантэрамі, фуд-блогерамі і кім заўгодна, але яны туды не патрапілі, і зараз я разумею чаму.
— Чаму?
— Таму што яны накручвалі, вялі несумленную гульню. Таму што ў іх рэальнасьці іх знакамітасьць куды большая, чым у рэальнасьці жыхароў Беларусі.
— А маглі б вы апісаць сваю аўдыторыю, хто тыя, хто вас чытае, хто тыя, для каго вы пішаце? Чыё меркаваньне для вас важнае?
— Ёсьць Google Analytics, які паказвае, колькі цябе праглядаюць у месяц, які менавіта матэрыял і гэтак далей. Самыя крутыя матэрыялы назьбіралі 18 тысяч. Самы круты матэрыял у мяне быў некалькі гадоў таму, калі я распавяла гісторыю пра тое, калі мы з мужам прайшлі складаныя часы. Там было 33 тысячы праглядаў. Так звычайна 18-23, бывае 15, бывае 13 тысяч за месяц — праглядаў менавіта блогу ў LiveJournal. У Фэйсбуку такой няма статыстыкі, толькі на старонцы.
Самая дарагая аўдыторыя — людзі ад 28 да 43, бо гэта тая аўдыторыя, якая здольная нешта купляць. Мая аўдыторыя — 18-65, таму што культура ежы ня мае ўзросту. 43% — жанчыны, мужчыны чытаюць мяне болей, але камэнтуюць болей жанчыны.
— Што вам дае папулярнасьць у сеціве акрамя ўласна папулярнасьці? Грошы, спрыяньне ў працы і бізнэсе, важныя ці цікавыя знаёмыя?
— Я б не сказала, што мяне шмат чытаюць. Мне падаецца, ў мяне дастаткова вузкая тэма, праўда. Я пішу пра рэстарацыі. Ёсьць такая філязофія, што яібыта ты ўжо ўсяму народу здрадзіў, нам жа так дрэнна жывецца, а ты тут пра рэстарацыі пішаш. Мне падабаецца тая тэма, якой я займаюся. Проста ёсьць блогі лайфстайл, блогі хайпавыя, людзі-скандалы, людзі-падзеі, якія проста ня могуць ніводнага дня пражыць, каб не "накідаць на вэнтылятар". Зразумела, нэгатыў заўжды прываблівае больш і зьвяртае на сябе ўвагу. А я стаю на нэўтралачцы, бо я распавядаю пра рэстарацыі, пра культуру, пра ежу, і проста гэтую тэму крок за крокам разьвіваю. Таму мая радасьць не ад таго, што ў мяне шмат ёсьць чытачоў, а проста ад таго, чым я займаюся. Мне гэта кайфова, я гэта люблю.
Арына Лісецкая і яе дочкі.
І нават калі глядзець на тую ж статыстыку, хто набраў першае месца, ці як я 1% і г.д., то мы можам адразу бачыць, што менавіта скандальныя рэчы маюць большы працэнт, але ці маюць яны столькі ж павагі па адсотках, вось цікава. Ці паважаюць таго чалавека толькі таму, што ён знакаміты? Ці проста можна чытаць і сьцябацца? Наколькі колькасьць праглядаў залежыць ад таго, колькі насамрэч людзей да цябе добра ставяцца? Мы ня можам гэтую псыхалягічна-філязофскую статыстыку даць. Таму ўсе гэтыя адсоткі гэта хутчэй для рэклямы. А што мы адчуваем, якім чынам мы жывем, гэта ўжо іншая рэч.
Мой блог, ён усё ж вузкі, але ён для таго, каб разьвівацца. Што мне даў блог? Ён даў мне працу на тэлебачаньні, паездку ў ЗША, некалькі кнігаў, дастаткова файныя прафэсійныя рэчы.
— Вы сказалі, што забанілі людзей, каб не ўдзельнічаць у скандалах...
— Іх менш за 100. Можа, 27 чалавек дакладна, зь якімі я нават не вітаюся. Я лічу іх сацыяпатамі і ня бачу сэнсу далей нам быць знаёмымі. Хворыя людзі. Але гэта не мая хвароба, я не магу зь імі падзяліць яе, таму абыходжу.
— А хто для вас зьяўляецца іконамі стылю ў блогінгу?
— З тых, хто менавіта па маёй тэме — гэта больш блогеры ва Ўкраіне, крышачку ў Расеі. Потым ужо з Польшчы, Амэрыцы. Але тыя, на каго я арыентуюся, за кім я іду, за кім мне цікава сачыць — гэта не наша краіна. Я наогул лічу, што па краінам пачынаюць дзяліць аўдыторыю толькі тады, калі трэба штосьці прадаваць. Калі ж мы кажам пра нейкае разьвіцьцё культурнае, то тут межы ня маюць значэньня. Мне падабаюцца некаторыя беларускія блогі, але гэта ня значыць, што я хацела б быць як яны, пісаць як яны, жыць як яны. Прафэсійна, на жаль, у беларускім кулінарным, фуд-блогінгу, на дадзены момант я не знайшла чалавека, на каго я б хацела быць падобнай.