Прадмова да кнігі Сяргея Навумчыка «Дзевяноста чацьверты».
Жыла-была прынцэса.
І калі споўнілася ёй тысяча дзён, захацела яна ўзяць шлюб.
Казачны час ляціць хутка — прынцэса была ўжо самастойная, мела сваё войска і скарбніцу, суседзі запрашалі ў госьці і прысылалі паслоў, ёй падалося, што яна ўжо дарослая і ўсё ведае, і не хапае толькі клапатлівага гаспадара, як ва ўсіх навокал, які б верна служыў, усё зьберагаў і памнажаў.
94-ты
Кніга аб празьмерных спадзяваньнях і расчараваньнях беларускай дэмакратыі
• У сьне Прадмова Аляксандра Лукашука да кнігі Сяргея Навумчыка
• Мапа, компас і Навумчык, або Вяртаньне ў памяць сваю. Уладзімер Арлоў піша пра новую кнігу Сяргея Навумчыка
• Івонка Сурвіла: Навумчык піша пра тое, што перажыў
• Зянон Пазьняк: кніга Навумчыка не дазваляе замаўчаць Адраджэньне
• Уладзімер Мацкевіч: Навумчык ня кажа, чаму Адраджэньне прайграла
• Анатоль Лябедзька: Навумчык піша сучасную гісторыю Беларусі
Спампаваць кнігу «Дзевяноста чацьверты» (PDF. 3,4 Мб)
Відэатрансьляцыя прэзэтнацыі
Розныя прынцы дамагаліся яе рукі. Адзін абяцаў будучыню, другі мінуўшчыну, а трэці абяцаў казку, у якой будзе ўсё: мінулае і будучыня, праўда і справядлівасьць, свабода і парадак. Зачараваў прынцэсу ягоны голас і пабралася яна з тым трэцім.
Звычайна тут усе казкі і канчаюцца — маўляў, сталі яны жыць-пажываць ды дабра нажываць.
Але гэтая казка незвычайная: адразу пасьля шлюбу прынц замкнуў прынцэсу ў вежы і спыніў вежавы гадзіньнік, час застыў і ўсе заснулі. Іх вочы бачылі толькі тое, што паказвалі ў зачараваным люстэрку, а вушы чулі толькі тое, што казаў новы гаспадар. А тых, на каго чары не падзейнічалі, пачалі лавіць і ў турмы саджаць.
Як так выйшла? Хто вінаваты? Чаму столькі цягнецца гэты сон?
Адказы схаваныя за высокімі сьценамі, складзенымі зь мёртвых гадоў, за палямі небясьпечных, як міны, пытаньняў, у гушчары падступных, як дрыгва, летапісаў.
Патрэбныя дакладная мапа, надзейны компас і дасьведчаны праваднік. І хто лепш падыходзіць на гэтую ролю, як не чалавек, які быў з прынцэсай яе першую шчасьлівую тысячу дзён, верыў у яе прышласьць, спрабаваў засьцерагчы ад аблуднага выбару і абудзіць ад летаргіі і, нягледзячы ні на што, яе любіць?
За ім!