Каля Курапатаў распачаліся будаўнічыя працы: пашыраюць дарогу Заслаўе — Калодзішчы, якая ў выніку закране ахоўныя зоны ўрочышча. Абаронцы Курапатаў параўноўваюць новае дарожнае будаўніцтва з пашырэньнем аб’язной дарогі ў 2001 годзе. Ці магчымая зараз масавая акцыя ў абарону Курапатаў?
Дванаццаць гадоў таму ў Курапатах паўстаў намётавы лягер, дзе цягам некалькіх месяцаў днявалі і начавалі дзясяткі людзей, каб не дапусьціць руйнаваньня курапацкіх магілаў. Адным з тых абаронцаў быў былы палітвязень Цімох Дранчук:
Бараніць Курапаты ў тыя гады прыходзіла ня толькі моладзь, але таксама людзі самага рознага веку. Гэта засьведчыў яшчэ адзін абаронца Курапатаў, былы палітвязень Артур Фінькевіч:
«Асабліва ў першыя дні там па 100-200 чалавек знаходзілася; начавалі па некалькі дзясяткаў чалавек. Там была моладзь з розных палітычных партыяў і рухаў, і ня толькі моладзь. Прыходзілі мясцовыя жыхары, проста неабыякавыя людзі, якія прыносілі гарачую ежу, гарачыя напоі і гэтак нас падтрымлівалі, выказвалі салідарнасьць. Бо людзі ведалі, што гэта знакавае месца ў гісторыі Беларусі. На той момант сытуацыя была крыху іншая, калі яе параўноўваць зь цяперашнім часам. І ў колькасным складзе дэмакратычныя сілы былі больш моцныя, і агулам сытуацыя, мне падаецца, была іншай. Беларусь не была настолькі закрытай, якой яна ёсьць цяпер. Цяпер павялічыўся страх — людзі сталі больш баяцца. Ці магчымая цяпер абарона Курапатаў? У тым фармаце, пэўна, наўрад ці, цяпер складана нешта падобнае ўявіць».
Яшчэ адзін абаронца Курапатаў, былы палітвязень Зьміцер Дашкевіч перакананы, што абарона Курапатаў можа адбыцца і зараз:
«Намі, маладымі актывістамі, перадусім рухала абурэньне, што ў гэтай дзяржавы няма нічога сьвятога. Калі ставяць будынкі і кладуць дарогі на месцы пахаваньняў — дык гэта невытлумачальна ніякімі палітычнымі ці якімі іншымі стратэгіямі. Таму мы тады і ночылі там, і стаялі суткамі, гатовыя нават жыцьцём ахвяраваць, бо стаялі, калі нават бульдозэры ішлі. Гэта натхняла нас на перамогу пасьля тых, ніякіх, так званых прэзыдэнцкіх выбараў 2001 году. Я мяркую, што ёсьць патэнцыял, каб і зараз гэтая абарона працягвалася».
Цімох Дранчук
Артур Фінькевіч
Зьміцер Дашкевіч
«У мяне — як у тым узросьце, так і зараз — проста ня ўкладвалася ў галаве, што гэтае месца можна зруйнаваць, пабудаваць дарогу ці яшчэ нешта. І таму мы змагаліся за гэтае месца і яго абаранялі. А што адбываецца цяпер, дык падзеі крыху апранутыя ў дыпляматычную форму (я маю на ўвазе і „Бульбаш-хол“, і новую дарогу), бо ўлады таксама вучацца на сваіх памылках. Але адбываецца тое ж, што і дванаццаць гадоў таму. А чаму зараз няма намётаў, дык па той жа прычыне, па якой няма і такіх плошчаў, як дзесяць гадоў таму, няма такіх акцый, калі тысячы выходзілі на вуліцы. На жаль, прыйшоў іншы час, калі людзі значна менш вераць у пэрспэктывы перамогі і значна больш баяцца рэпрэсіяў».Бараніць Курапаты ў тыя гады прыходзіла ня толькі моладзь, але таксама людзі самага рознага веку. Гэта засьведчыў яшчэ адзін абаронца Курапатаў, былы палітвязень Артур Фінькевіч:
«Асабліва ў першыя дні там па 100-200 чалавек знаходзілася; начавалі па некалькі дзясяткаў чалавек. Там была моладзь з розных палітычных партыяў і рухаў, і ня толькі моладзь. Прыходзілі мясцовыя жыхары, проста неабыякавыя людзі, якія прыносілі гарачую ежу, гарачыя напоі і гэтак нас падтрымлівалі, выказвалі салідарнасьць. Бо людзі ведалі, што гэта знакавае месца ў гісторыі Беларусі. На той момант сытуацыя была крыху іншая, калі яе параўноўваць зь цяперашнім часам. І ў колькасным складзе дэмакратычныя сілы былі больш моцныя, і агулам сытуацыя, мне падаецца, была іншай. Беларусь не была настолькі закрытай, якой яна ёсьць цяпер. Цяпер павялічыўся страх — людзі сталі больш баяцца. Ці магчымая цяпер абарона Курапатаў? У тым фармаце, пэўна, наўрад ці, цяпер складана нешта падобнае ўявіць».
Яшчэ адзін абаронца Курапатаў, былы палітвязень Зьміцер Дашкевіч перакананы, што абарона Курапатаў можа адбыцца і зараз:
«Намі, маладымі актывістамі, перадусім рухала абурэньне, што ў гэтай дзяржавы няма нічога сьвятога. Калі ставяць будынкі і кладуць дарогі на месцы пахаваньняў — дык гэта невытлумачальна ніякімі палітычнымі ці якімі іншымі стратэгіямі. Таму мы тады і ночылі там, і стаялі суткамі, гатовыя нават жыцьцём ахвяраваць, бо стаялі, калі нават бульдозэры ішлі. Гэта натхняла нас на перамогу пасьля тых, ніякіх, так званых прэзыдэнцкіх выбараў 2001 году. Я мяркую, што ёсьць патэнцыял, каб і зараз гэтая абарона працягвалася».
Пашырэньне кальцавой дарогі цераз Курапаты, 2001 год
Абарона Курапатаў, 2001 год