Уладзь Яроменак нарадзіўся ў Мёрах Віцебскай вобласьці 22 гады таму. Скончыўшы школу, пераехаў у Менск, дзе паступіў у Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт інфарматыкі і радыёэлектронікі, зь якога быў выключаны пасьля Плошчы-2010. Чалавек адукаваны, разьбіраецца ў кампутарах ды тэхніцы. Чалавек таленавіты — піша вершы, сьпявае пад гітару, смачна гатуе.
«Я выбраў шлях змаганьня таму, што я хачу жыць у нармальнай краіне, каб у ёй выконваліся элемэнтарныя законы. Я хачу жыць у краіне, дзе за тое, што ты маеш сваё меркаваньне, свае думкі, цябе ня кідаюць за краты. Я хачу, каб і мае дзеці, і мае ўнукі жылі ў такой краіне. Менавіта таму я і прыйшоў у Малады Фронт.
Першы мой адміністратыўны арышт быў за ўдзел у акцыі салідарнасьці 20 сьнежня 2010 году, калі я зь сябрамі прыйшоў на плошчу Незалежнасьці. Нас усіх забралі, завезьлі ў Маскоўскі РАУС, і там я атрымаў 15 сутак арышту. Вось гэта было першае маё знаходжаньне за кратамі. Пасьля ўжо завялі крымінальную справу, прысудзілі тры гады зьняволеньня, потым вызвалілі. Было пасьля гэтага безьліч арыштаў, я ўжо зьбіўся зь ліку, колькі гэтых «сутак» адміністратыўных было прысуджана. Цяпер вось завялі новую крымінальную справу.
У дзень вянчаньня, калі я са сваёй жонкай Валянцінай пабраўся шлюбам, вось у гэты сьвяточны дзень мне патэлефанаваў сьледчы і паведаміў, што на мяне заведзеная крымінальная справа. Такі падарунак мне зрабіў Першамайскі РАУС.
Сталкеры Свабоды
У любы момант я зноў магу апынуцца за кратамі, але я ведаю, што ў мяне ёсьць мая другая палова, якая ніколі мяне не пакіне, ніколі ня здрадзіць мне, якая ва ўсім і заўсёды падтрымае мяне, калі гэта годная справа. Мая жонка — актывістка «Эўрапейскай Беларусі», і таму ў нас погляды супадаюць. Мы хочам жыць у нармальнай краіне.
У мяне ёсьць жаданьне атрымаць адукацыю, а ня зьехаць адсюль. Калі б я хацеў зьехаць адсюль, я б мог зрабіць гэта ўжо сто разоў. Але я люблю сваю краіну і хачу, каб у гэтай краіне мне нармальна жылося.
Я малады, у мяне яшчэ шмат часу, а рэжым, як любы аўтарытарны рэжым, рана ці позна лясьне і рана ці позна тут адбудуцца зьмены. Дзеля гэтага мне не шкада маладыя гады правесьці за кратамі, таму што нехта мусіць ахвяраваць сабой дзеля таго, каб адбыліся нейкія зьмены. Па-іншаму быць ня можа".