Што адбылося з культам вуду дзякуючы Holly-вуду, не паддаецца ніякім маральным ацэнкам. Хоць у міжнародны суд ЮНЭСКА зьвяртайся. Вось ідзе падарожны чалавек па ўроцлаўскім перадкалядным кірмашы — і бачыць лялькі вуду па 6 злотых за штуку. Сымпатычныя, як Б’ёрк, задаволеныя, як барбі, і пашытыя прафэсійным краўцом. З усьмешкамі, якія здольныя напалохаць хіба што немаўля, ды і тое, пабачыўшы гэты старанна зашыты рот, скажа: «Ляля». Сапраўдныя зомбі і лялькі вуду, пэўне, даўно зьдзейсьнілі калектыўнае самагубства, пабачыўшы, што зь імі зрабілі. І толькі шалёнаму беларускаму народу яны нічога кепскага ня скажуць на разьвітаньне — бо каму яшчэ працягваць сьвятую справу, як не беларусам.
Беларусы называюць сябе хрысьціянскім народам. Але тут спрадвеку жылі юдэі, мусульмане... І, вядома, адэпты вуду. Знакамітыя бабкі, што ведаюць рэцэпты нагаворных зельляў і за ўмераны кошт нашэпчуць замову ад любой пошасьці: ад ДАІ да гаймарыту. Тыя, хто не забываецца на звычаі продкаў і, здаючы камусьці кватэру, разьбівае ў ёй на шчасьце ртутны тэрмомэтар. Усе гэтыя форумы ў сеціве, дзе калектыўная нянавісьць да створанай папярэдне віртуальнай лялькі мусіць урэшце ўдарыць рэальную гадзюку ў самае сэрца. Варажба на недапітай начальнікам каве і на расейскай нафце, вера ў барабашак і гаючую сілу мачы, астрапрагнозы на год канца сьвету... Бясплатная раздача іголак, якія кожны законапаслухмяны грамадзянін абавязаны ўтыкнуць у чучала «пятай калёны»... Атэістычныя паніхіды і гуканьне з магіл герояў даўно забытай вайны... І нездарма менавіта майстрам-вуду назваў Віктар Марціновіч народнага самародка, мастака Мікалая Тарасюка, аўтара геніяльнай лялечнай кампазыцыі «Сьмерць мужыка каля самагоннага апарата»...