Калі давядзецца рыхтаваць трэцюю кнігу «Адзін дзень палітвязьня» пра новых беларускіх палітвязьняў, я, напэўна, больш ня буду карпатліва шукаць інфармацыю, ці прызнае зьняволеных праваабарончая арганізацыя «Міжнародная амністыя» вязьнямі сумленьня.
Бо факт прызнаньня ці непрызнаньня гэтай арганізацыяй будзе насамрэч неістотны без адказу на шэраг пытаньняў.
1. Сяргея Каваленку «Міжнародная амністыя» ня лічыць вязьнем сумленьня, паколькі, паводле дырэктара праграмы Amnesty International у Эўропе і Цэнтральнай Азіі Джона Дальхузэна, прымаючы рашэньне, у арганізацыі кіраваліся паказаньнямі супрацоўнікаў міліцыі, якія заявілі, што Каваленка аказваў ім супраціў. Ці ў «Міжнароднай амністыі» зусім не ўяўляюць беларускі кантэкст, ці ня ведаюць, што кожны другі арыштаваны на суткі апазыцыйны актывіст трапляе за краты за тое, што паводле пратаколу «нецэнзурна лаяўся і аказваў супраціў супрацоўнікам міліцыі»?
2. Чым адрозьніваюцца справы Сяргея Каваленкі, якога асудзілі на 2 гады 1 месяц за парушэньне рэжыму адбыцьця «хатняй хіміі» ад справаў расейскіх апазыцянэраў Навальнага і Удальцова, якіх зьвінавацілі ў непадпарадкаваньні расейскай паліцыі і асудзілі на 15 сутак адміністрацыйнага арышту кожнага, і якіх «Міжнародная амністыя» прызнала вязьнямі сумленьня?
3. Ці мусіў Каваленка, калі яго затрымлівалі, пакорна прыняць арышт? І каб ён не вырываўся ад супрацоўнікаў міліцыі, ці прызналі б яго вязьнем сумленьня?
4. Дазволю адну цытату ў скароце зь БелаПАН ад 11 студзеня 2011 году.
«Праваабарончая арганізацыя „Міжнародная амністыя“ прызнала вязьнямі сумленьня 16 грамадзян Беларусі, арыштаваных у межах крымінальнай справы аб масавых беспарадках у Менску 19 сьнежня. Як паведамілі БелаПАН у „Міжнароднай амністыі“, вязьнямі сумленьня зьяўляюцца пяць кандыдатаў у прэзыдэнты на выбарах-2010: Аляксей Міхалевіч, Мікалай Статкевіч, Уладзімер Някляеў, Рыгор Кастусёў і Андрэй Саньнікаў... „Міжнародная амністыя“ таксама абвясьціла вязьнямі сумленьня давераную асобу Някляева Аляксандра Фядуту, кіраўніка выбарчага штабу Саньнікава Ўладзімера Кобеца, давераных асобаў Саньнікава Дзьмітрыя Бандарэнку і Аляксандра Арастовіча, кіраўніка выбарчага штабу Статкевіча Сяргея Марцалева...»
Чаму Рыгор Кастусёў, які некалькі гадзінаў правёў у КДБ і зрабіў спрэчную заяву наконт Плошчы для БТ, быў прызнаны вязьнем сумленьня, а Сяргей Каваленка, які трымаў доўгатэрміновую галадоўку пратэсту, ім не зьяўляецца? Чаму Ўладзімер Кобец, Аляксандар Арастовіч адпавядаюць крытэрыям вязьняў сумленьня паводле «Міжнароднай амністыі», а Сяргей Каваленка — не?
5. Ці пяць патронаў і старое ружжо Мікалая Аўтуховіча, якія захоўваў прадпрымальнік, што было даказана ў беларускім судзе, ёсьць сапраўды прыкладам гвалту, і таму ён ня можа быць прызнаны вязьнем сумленьня паводле «Міжнароднай амністыі»?
6. Ці сапраўды зьбівалі міліцыянтаў Андрэй Кім і Сяргей Парсюкевіч, якіх Міжнародная амністыя" не прызнала вязьнямі сумленьня, паколькі ў іхняй справе фігуравала слова «гвалт»?
7. Якімі крыніцамі карыстаецца «Міжнародная амністыя» — маніторынгамі беларускіх праваабаронцаў ці пратаколамі судоў альбо міліцэйскімі пратаколамі?
***
Калі я была ўкладальніцай кнігаў і «Адзін дзень палітвязьня» і «Адзін дзень палітвязьня. 2009-2011», я вельмі ўважліва адсочвала справаздачы і заявы «Міжнароднай амністыі» пра беларускіх палітвязьняў. Гэта падавалася вельмі важным крытэрыем.
Калі давядзецца працаваць над новай кнігай (бо вязьняў, на жаль, становіцца болей), гэтую частку падрыхтоўчай працы я абміну. Я буду адсочваць заявы старшыні Эўрапарлямэнту, Дзяржсакратара ЗША, эўрадэпутатаў, лідэраў краінаў Эўразьвязу і ЗША, допісы беларускіх блогераў і камэнтатараў у Інтэрнэце.
Ня ведаю толькі, ці варта будзе пасылаць асобнік кнігі ў «Міжнародную амністыю». Але ў вядучых бібліятэках Эўропы і Амэрыкі яна ёсьць. Было б жаданьне...
1. Сяргея Каваленку «Міжнародная амністыя» ня лічыць вязьнем сумленьня, паколькі, паводле дырэктара праграмы Amnesty International у Эўропе і Цэнтральнай Азіі Джона Дальхузэна, прымаючы рашэньне, у арганізацыі кіраваліся паказаньнямі супрацоўнікаў міліцыі, якія заявілі, што Каваленка аказваў ім супраціў. Ці ў «Міжнароднай амністыі» зусім не ўяўляюць беларускі кантэкст, ці ня ведаюць, што кожны другі арыштаваны на суткі апазыцыйны актывіст трапляе за краты за тое, што паводле пратаколу «нецэнзурна лаяўся і аказваў супраціў супрацоўнікам міліцыі»?
2. Чым адрозьніваюцца справы Сяргея Каваленкі, якога асудзілі на 2 гады 1 месяц за парушэньне рэжыму адбыцьця «хатняй хіміі» ад справаў расейскіх апазыцянэраў Навальнага і Удальцова, якіх зьвінавацілі ў непадпарадкаваньні расейскай паліцыі і асудзілі на 15 сутак адміністрацыйнага арышту кожнага, і якіх «Міжнародная амністыя» прызнала вязьнямі сумленьня?
3. Ці мусіў Каваленка, калі яго затрымлівалі, пакорна прыняць арышт? І каб ён не вырываўся ад супрацоўнікаў міліцыі, ці прызналі б яго вязьнем сумленьня?
4. Дазволю адну цытату ў скароце зь БелаПАН ад 11 студзеня 2011 году.
«Праваабарончая арганізацыя „Міжнародная амністыя“ прызнала вязьнямі сумленьня 16 грамадзян Беларусі, арыштаваных у межах крымінальнай справы аб масавых беспарадках у Менску 19 сьнежня. Як паведамілі БелаПАН у „Міжнароднай амністыі“, вязьнямі сумленьня зьяўляюцца пяць кандыдатаў у прэзыдэнты на выбарах-2010: Аляксей Міхалевіч, Мікалай Статкевіч, Уладзімер Някляеў, Рыгор Кастусёў і Андрэй Саньнікаў... „Міжнародная амністыя“ таксама абвясьціла вязьнямі сумленьня давераную асобу Някляева Аляксандра Фядуту, кіраўніка выбарчага штабу Саньнікава Ўладзімера Кобеца, давераных асобаў Саньнікава Дзьмітрыя Бандарэнку і Аляксандра Арастовіча, кіраўніка выбарчага штабу Статкевіча Сяргея Марцалева...»
Чаму Рыгор Кастусёў, які некалькі гадзінаў правёў у КДБ і зрабіў спрэчную заяву наконт Плошчы для БТ, быў прызнаны вязьнем сумленьня, а Сяргей Каваленка, які трымаў доўгатэрміновую галадоўку пратэсту, ім не зьяўляецца? Чаму Ўладзімер Кобец, Аляксандар Арастовіч адпавядаюць крытэрыям вязьняў сумленьня паводле «Міжнароднай амністыі», а Сяргей Каваленка — не?
5. Ці пяць патронаў і старое ружжо Мікалая Аўтуховіча, якія захоўваў прадпрымальнік, што было даказана ў беларускім судзе, ёсьць сапраўды прыкладам гвалту, і таму ён ня можа быць прызнаны вязьнем сумленьня паводле «Міжнароднай амністыі»?
6. Ці сапраўды зьбівалі міліцыянтаў Андрэй Кім і Сяргей Парсюкевіч, якіх Міжнародная амністыя" не прызнала вязьнямі сумленьня, паколькі ў іхняй справе фігуравала слова «гвалт»?
7. Якімі крыніцамі карыстаецца «Міжнародная амністыя» — маніторынгамі беларускіх праваабаронцаў ці пратаколамі судоў альбо міліцэйскімі пратаколамі?
***
Калі я была ўкладальніцай кнігаў і «Адзін дзень палітвязьня» і «Адзін дзень палітвязьня. 2009-2011», я вельмі ўважліва адсочвала справаздачы і заявы «Міжнароднай амністыі» пра беларускіх палітвязьняў. Гэта падавалася вельмі важным крытэрыем.
Калі давядзецца працаваць над новай кнігай (бо вязьняў, на жаль, становіцца болей), гэтую частку падрыхтоўчай працы я абміну. Я буду адсочваць заявы старшыні Эўрапарлямэнту, Дзяржсакратара ЗША, эўрадэпутатаў, лідэраў краінаў Эўразьвязу і ЗША, допісы беларускіх блогераў і камэнтатараў у Інтэрнэце.
Ня ведаю толькі, ці варта будзе пасылаць асобнік кнігі ў «Міжнародную амністыю». Але ў вядучых бібліятэках Эўропы і Амэрыкі яна ёсьць. Было б жаданьне...