Сяргея Каваленку перавядуць з турэмнага шпіталю на Валадарцы ў псыхіятрычнае аддзяленьне, якое знаходзіцца на тэрыторыі Віцебскай папраўчай калёніі № 3. Пра гэта паведаміла «Свабодзе» са спасылкай на інфармацыю начальніка Дэпартамэнту выкананьня пакараньняў МУС Сяргея Працэнку жонка палітвязьня Сяргея Каваленкі — Алена.
Да пачатку мінулага году ўсе аддзяленьні турэмнай «бальнічкі» (Рэспубліканскі турэмны шпіталь) знаходзіліся ў Менску на Кальварыйскай. Ад таго часу і да ўзьвядзеньня новага будынку лякарні большасьць яе аддзяленьняў знаходзяцца ў памяшканьні менскага СІЗА № 1, а псыхіятрычнае — у Віцебскай калёніі.
Былы асуджаны Віцебскай калёніі Алег даслаў на «Свабоду» здымак, дзе крыху можна ўбачыць вар’ятню. Гэты двухпавярховы будынак, пазначаны чырвонай стрэлкай. Належыць ён санчастцы калёніі. На першым паверсе лекары: псыхіятар ды тэрапэўты. На другім месьціцца стацыянар. Псыхіятрычнае аддзяленьне знаходзіцца па суседзтву з палатамі-камэрамі, дзе ляжаць асуджаныя зь іншымі захворваньнямі. Вонкава будынак вельмі падобны на той, які зьлева ад яго. Тут цяпер месьцяцца карантын ды сталоўка. Былы асуджаны піша:
«Калі на стадыёне побач не было кантралёраў, ЗК-„спартоўцы“ нярэдка віталі адтуль знаёмых хворых і маглі перакрыквацца зь імі. Псыхіятрычныя хворыя, як правіла, былі ізаляванымі. Ім дазваляліся прагулкі. Гэтых людзей можна было пабачыць зь іншага боку будынку праз дрот. Як і любая „лакалка“ (тэрыторыя, на якой знаходзяцца некалькі атрадаў), санчастка таксама ізаляваная дротам. Гэта дрот сіняга колеру можна прыглядзеўшыся ўбачыць і на фотаздымку. Трапіць на чужую тэрыторыю можна з дазволу адміністрацыі.
Адразу, пасьля таго як вар’ятня пераехала ў „Віцьбу-3“, у асуджаных калёніі зьявіліся новыя працоўныя прапановы — санітары. Як правіла, ідуць туды людзі ня самыя лепшыя ў маральным сэнсе. Іх задача — інфармаваць адміністрацыю пра ўсё, што робяць гэтыя хворыя і ў экстраных выпадках дзейнічаць з пазыцыі сілы. Якія выпадкі ёсьць экстранымі, не ўдакладняецца»
Алег ня надта кантактаваў з санітарамі, аднак ведае, што галадоўнікаў у гэтых аддзяленьнях могуць карміць прымусова, як нейкай харчовай сумесьсю, так і мэдыкамэнтознымі растворамі. Хутчэй за ўсё, такім чынам будуць вяртаць да жыцьця і палітвязьня«.
Што да спэцыяліста-псыхіятра, які аглядаў Алега (таксама падчас галадоўкі), то пра яго ў асуджанага засталіся добрыя ўражаньні: «Не садыст, а прафэсыянал, вонкава чымсьці падобны на папулярнага ў свой час маскоўскага журналіста Ўлада Лісьцьева».
Былы асуджаны Віцебскай калёніі Алег даслаў на «Свабоду» здымак, дзе крыху можна ўбачыць вар’ятню. Гэты двухпавярховы будынак, пазначаны чырвонай стрэлкай. Належыць ён санчастцы калёніі. На першым паверсе лекары: псыхіятар ды тэрапэўты. На другім месьціцца стацыянар. Псыхіятрычнае аддзяленьне знаходзіцца па суседзтву з палатамі-камэрамі, дзе ляжаць асуджаныя зь іншымі захворваньнямі. Вонкава будынак вельмі падобны на той, які зьлева ад яго. Тут цяпер месьцяцца карантын ды сталоўка. Былы асуджаны піша:
«Калі на стадыёне побач не было кантралёраў, ЗК-„спартоўцы“ нярэдка віталі адтуль знаёмых хворых і маглі перакрыквацца зь імі. Псыхіятрычныя хворыя, як правіла, былі ізаляванымі. Ім дазваляліся прагулкі. Гэтых людзей можна было пабачыць зь іншага боку будынку праз дрот. Як і любая „лакалка“ (тэрыторыя, на якой знаходзяцца некалькі атрадаў), санчастка таксама ізаляваная дротам. Гэта дрот сіняга колеру можна прыглядзеўшыся ўбачыць і на фотаздымку. Трапіць на чужую тэрыторыю можна з дазволу адміністрацыі.
Адразу, пасьля таго як вар’ятня пераехала ў „Віцьбу-3“, у асуджаных калёніі зьявіліся новыя працоўныя прапановы — санітары. Як правіла, ідуць туды людзі ня самыя лепшыя ў маральным сэнсе. Іх задача — інфармаваць адміністрацыю пра ўсё, што робяць гэтыя хворыя і ў экстраных выпадках дзейнічаць з пазыцыі сілы. Якія выпадкі ёсьць экстранымі, не ўдакладняецца»
Алег ня надта кантактаваў з санітарамі, аднак ведае, што галадоўнікаў у гэтых аддзяленьнях могуць карміць прымусова, як нейкай харчовай сумесьсю, так і мэдыкамэнтознымі растворамі. Хутчэй за ўсё, такім чынам будуць вяртаць да жыцьця і палітвязьня«.
Што да спэцыяліста-псыхіятра, які аглядаў Алега (таксама падчас галадоўкі), то пра яго ў асуджанага засталіся добрыя ўражаньні: «Не садыст, а прафэсыянал, вонкава чымсьці падобны на папулярнага ў свой час маскоўскага журналіста Ўлада Лісьцьева».