Бандыцкі "Стад дэ Франс"

На падлёце да Парыжу ў самалёце я мітусьліва перабіраў у галаве тое, што ведаю пра гэты горад. Згадаць удалося ня так і шмат: Нотр-Дам дэ Пары, Люўр, Эйфэлева вежа, рака Сэна, Элізэйскія палі, стадыён "Стад дэ Франс". Вось, бадай, сходу і ўсё. Ну, а таксама прыгадаліся радкі "Парыж ня бачыў я ніколі, і ад таго чарніла п’ю". Здаецца, аўтар іх — Акудовіч, так?

Магіла Джыма Морысана на парыскіх могілках Пэр-Ляшэз (Здымкі Алеся Шухера)

Да афіцыйнай вечаровай прэс-канфэрэнцыі і трэніроўкі — яна, як звычайна, адбываецца за суткі да гульні — у журналістаў была магчымасьць глынуць крыху парыскага паветра і традыцыйна рынуцца подбегам па адным з турыстычных маршрутаў. Але, на шчасьце, у мяне ды двух калегаў атрымалася ўбачыць крыху іншы Парыж — вялікі дзякуй за гэта майму знаёмаму фатографу Джэфу Баніфасыно, які некалькі разоў прыяжджаў рабіць здымкі ў Беларусь. Замест Элізэйскіх палёў мы прайшлі па бульвары Вілет, дзе зарабляюць на жыцьцё непрыгожыя кітайскія прастытуткі, наведалі могілкі Пэр-Ляшэз, дзе сярод францускай буржуазіі пахаваны знакаміты музыка Джым Морысан, а таксама зайшлі ў невялікую крамку, каб набыць на спробу ня бачаных дагэтуль сыроў.



Пасьля быў "Стад дэ Франс". Вялікія стадыёны заўсёды ўражваюць, і парыскі 80-тысячнік не выключэньне. Падобных аграмадзінаў у сваім жыцьці я бачыў няшмат: "Сант'яга Бэрнабэў" у Мадрыдзе, "Эстадыу да Луж" у Лісабоне, "Ноў Камп" у Барсэлёне. Галоўны стадыён Францыі, збудаваны адмыслова для чэмпіянату сьвету 1998 году, знаходзіцца ў парыскім раёне Сэн-Дэні, які мае славу праблемнага. То бок позна ўвечары тут ня раяць прагульвацца, шукаючы парыскіх уражаньняў, бо ўражаньні гэтыя могуць быць ня самымі прыемнымі.


Трэніроўка беларускай футбольнай зборнай на парыскім "Стад дэ Франс"

На прэс-канфэрэнцыю Бэрнда Штанге прыйшлі амаль выключна толькі беларускія журналісты. Зрэшты, зьдзівіўся я яшчэ ў аэрапорце, калі не пабачыў ніводнага мясцовага рэпартэра, які хаця б фатаграфаваў прылёт беларускай зборнай. Што гэта: поўная непавага да суперніка ці проста элемэнтарная ўпэўненасьць у сваіх сілах?

А Штанге, вядома, на такое стаўленьне крыху пакрыўдаваў і сказаў, што гэта добрая прыкмета для беларускай каманды. Маўляў, недаацэнка суперніка можа вылезьці новай зборнай Францыі бокам.

Пра колькасьць беларускіх заўзятараў на гульні Францыя-Беларусь казаць даволі сумна. Хаця лічбы называюцца даволі прыстойныя для нашай краіны — 200-300 чалавек. Ну, хай сабе нават паўсотні набярэцца — што яны змогуць супраць мора французаў? Але не, прэч такія думкі! Гэта вялікі ўчынак — адкласьці справы на пару дзён і ўкласьці заробленыя грошы ў футбольную вандроўку.

Парыскія станцыі мэтро зьдзіўляюць сваімі назвамі

Пасьля трэніроўкі мы зноў сустрэліся з Джэфам, зьелі па лібанскім кебабе ды проста пасядзелі на ўзьбярэжжы Сэны, утаропіўшы вочы ў прыгожа падсьвечаны Нотр-Дам дэ Пары, і спрачаліся, як лепш: з дахам на асноўных вежах ці так, як ёсьць. А фатакамэры з сабой ужо не было.