За некалькі тыдняў да правядзеньня ў Лідзе усебеларускіх Дажынак горад выглядае цалкам зруйнаваным. Многія жыхары хвалююцца: праца вядзецца аўральна, і гэта ўплывае на якасьць будаўніцтва.
Ужо на ўезьдзе ў Ліду з Горадні відаць дамы бяз стрэхаў, а на гарбатым мосьце звузілі дарогу, і машыны вымушаны прапускаць адна адну, каб яго пераехаць.
У цэнтры гораду таксама ўсё ў развалах, паўсюль аб’езды, раскапаны гарадзкі парк, побач з замкам кладуць дзёран, крыюць адну зь вежаў. Паўсюль пыл, натоўп людзей пешкі цягнецца да рынку.
Падыходжу да будаўнікоў, што прыселі ў цяньку, вітаюся, пытаюся, ці цяжка ім працуецца каля замку.
Спадар: “Усё тут цяжка, працуем шмат…”
Карэспандэнт: “А па колькі гадзінаў працуеце?”
Спадар: “Па 10 гадзінаў”.
Карэспандэнт: “Выходныя маеце?”
Спадар: “От, хто як. Як працы няма ў выходны, то ідзеш сюды, каб нейкую капейчыну зарабіць. Тут пастаянна душаць работай”.
Другі спадар: “Бачыце. У нас нават бытоўкі няма, каб пераапрануцца, сядзім во на зямлі”.
Карэспандэнт: “А дзе абедаеце?”
Спадар: “Вось тут, на зямлі, пад дрэвам, абед бярэм з сабою”.
Карэспандэнт: “Ну, і колькі вы тут зарабляеце?”
Спадар: “Мільён пяцьсот тысяч маем”.
Да нас падыходзіць прараб, і хлопцы хуценька бяруцца за рыдлёўкі. Ён кажа, што да Дажынак, можа, патрапяць зрабіць толькі зьнешняе аблічча замка, а работы там яшчэ на шмат часу. На замку, зь яго слоў, працуюць толькі лідчане, таму вельмі стараюцца, каб аднавіць прыгожа.
Спадар: “Вось бачыце, дзе больш пад сярэднявечча атрымліваецца, а дзе і “навадзел”. Вось дахоўку нам з Аўстрыі прывозяць. Вежу ўжо завяршаем абкладваць дахоўкай”.
Сталыя спадарыні прыпыніліся адпачыць і глядзяць на працу будаўнікоў. Пытаюся ў іх, што яны думаюць пра гэты рамонт.
Першая спадарыня: “Ну, можа хоць абновяць Ліду, бо яна была ўжо такая занядбаная, што шкада гэтага ўсяго было, асабліва замка”.
Другая спадарыня абураецца непатрэбным будаўніцтвам лядовага палаца, а таксама добраўпарадкаваньнем возера і рэчкі.
Спадарыня: “Колькі ў нас старых людзей бяздомных, а колькі маладых, якія ня могуць зарабіць на кватэры. Вось чаму не зрабіць гэта для іх? А як начальства будзе справаздачу трымаць за гэтую будоўлю? У нас людзі кажуць, што многія чыноўнікі на гэтым нажывуцца”.
Два спадары таксама абмяркоўваюць рамонт. Адзін зь іх скардзіцца, што мясцовыя ўлады, каб скараціць выдаткі і час, не рамантуюць дамоў, як гэта было ў праекце.
Спадар: “Праектны інстытут зацьвердзіў, прараб сказаў, што ў каштарысе ёсьць тое, каб мяняць нам вокны, а выканкам узяў і адмяніў — у іх сьпешка. А да чаго прывядзе гэта сьпешка? Гарантую, якасьці ня дасьць, бо працы яшчэ процьма”.
Дадае другі спадар: “Хутка робяць -- хутка разваліцца…”.
Яшчэ адзін спадар разважліва пачынае тлумачыць, што рамонт гораду патрэбны ўжо даўно, але, на яго думку, сапраўдны гаспадар рабіў бы інакш.
Спадар: “Канешне, рамонт — нядрэнна, але ж каб яны зьвярнулі ўвагу на ўвесь горад, а так — паказуха. Сапраўдная такая, як была ў савецкім войску, паказуха. Калі начальнік прыяжджае, то есьці лепей давалі і жыльлё чысьцілі…”.
Ужо на ўезьдзе ў Ліду з Горадні відаць дамы бяз стрэхаў, а на гарбатым мосьце звузілі дарогу, і машыны вымушаны прапускаць адна адну, каб яго пераехаць.
У цэнтры гораду таксама ўсё ў развалах, паўсюль аб’езды, раскапаны гарадзкі парк, побач з замкам кладуць дзёран, крыюць адну зь вежаў. Паўсюль пыл, натоўп людзей пешкі цягнецца да рынку.
Падыходжу да будаўнікоў, што прыселі ў цяньку, вітаюся, пытаюся, ці цяжка ім працуецца каля замку.
Спадар: “Усё тут цяжка, працуем шмат…”
Карэспандэнт: “А па колькі гадзінаў працуеце?”
Спадар: “Па 10 гадзінаў”.
Карэспандэнт: “Выходныя маеце?”
Спадар: “От, хто як. Як працы няма ў выходны, то ідзеш сюды, каб нейкую капейчыну зарабіць. Тут пастаянна душаць работай”.
Другі спадар: “Бачыце. У нас нават бытоўкі няма, каб пераапрануцца, сядзім во на зямлі”.
Карэспандэнт: “А дзе абедаеце?”
Спадар: “Вось тут, на зямлі, пад дрэвам, абед бярэм з сабою”.
Карэспандэнт: “Ну, і колькі вы тут зарабляеце?”
Спадар: “Мільён пяцьсот тысяч маем”.
Да нас падыходзіць прараб, і хлопцы хуценька бяруцца за рыдлёўкі. Ён кажа, што да Дажынак, можа, патрапяць зрабіць толькі зьнешняе аблічча замка, а работы там яшчэ на шмат часу. На замку, зь яго слоў, працуюць толькі лідчане, таму вельмі стараюцца, каб аднавіць прыгожа.
Спадар: “Вось бачыце, дзе больш пад сярэднявечча атрымліваецца, а дзе і “навадзел”. Вось дахоўку нам з Аўстрыі прывозяць. Вежу ўжо завяршаем абкладваць дахоўкай”.
Сталыя спадарыні прыпыніліся адпачыць і глядзяць на працу будаўнікоў. Пытаюся ў іх, што яны думаюць пра гэты рамонт.
Першая спадарыня: “Ну, можа хоць абновяць Ліду, бо яна была ўжо такая занядбаная, што шкада гэтага ўсяго было, асабліва замка”.
Другая спадарыня абураецца непатрэбным будаўніцтвам лядовага палаца, а таксама добраўпарадкаваньнем возера і рэчкі.
Спадарыня: “Колькі ў нас старых людзей бяздомных, а колькі маладых, якія ня могуць зарабіць на кватэры. Вось чаму не зрабіць гэта для іх? А як начальства будзе справаздачу трымаць за гэтую будоўлю? У нас людзі кажуць, што многія чыноўнікі на гэтым нажывуцца”.
Два спадары таксама абмяркоўваюць рамонт. Адзін зь іх скардзіцца, што мясцовыя ўлады, каб скараціць выдаткі і час, не рамантуюць дамоў, як гэта было ў праекце.
Спадар: “Праектны інстытут зацьвердзіў, прараб сказаў, што ў каштарысе ёсьць тое, каб мяняць нам вокны, а выканкам узяў і адмяніў — у іх сьпешка. А да чаго прывядзе гэта сьпешка? Гарантую, якасьці ня дасьць, бо працы яшчэ процьма”.
Дадае другі спадар: “Хутка робяць -- хутка разваліцца…”.
Яшчэ адзін спадар разважліва пачынае тлумачыць, што рамонт гораду патрэбны ўжо даўно, але, на яго думку, сапраўдны гаспадар рабіў бы інакш.
Спадар: “Канешне, рамонт — нядрэнна, але ж каб яны зьвярнулі ўвагу на ўвесь горад, а так — паказуха. Сапраўдная такая, як была ў савецкім войску, паказуха. Калі начальнік прыяжджае, то есьці лепей давалі і жыльлё чысьцілі…”.