Аглядальніца "Народнай волі" Алена Малочка разважае пра лёс Колі Лукашэнкі.
Як выхоўваць дзяцей, ведае кожны. Асабліва чужых. Тут мы ўсе акадэмікі. І ўсё ж лёс маленькага Колі Лукашэнкі, які зь некаторых часоў вынесены на тэлеэкраны, падаецца ў галоўных навінах, тыражуецца на фотаздымках, а значыць, абмяркоўваецца, мусіруецца потым усімі гледачамі як мэдыясюжэт, выклікае зьдзіўленьне, трывогу і яшчэ шмат-шмат супярэчлівых пачуцьцяў.
Ці не зарана малога запусьцілі на арбіту? Такая гіпэрувага і даросламу шкодзіць. У шырокай вядомасьці ёсьць адваротны, вельмі небясьпечная бок: яна ламае ўяўленьне пра сьвет і месца чалавека ў ім. Чалавеку раптам здаецца, што ён – галоўны. А заслона раптам апускаецца і...
Страшна падумаць, што можа здарыцца з псыхікай маленькага чалавека. Бо тэлеэкран – крывасмок для тых, хто ў ім "зорыць". Затое для астатніх – забаўка. Выніковыя навіны дня маюць такі ж рэйтынг, як і, скажам, "Хай гавораць", "Дэтэктар хлусьні" і конкурсы прыгажосьці. І глядзяць яго плюс-мінус адны і тыя ж людзі – хто падсаджаны на скрыню. Чаго яны чакаюць? Зразумела – відовішчаў. І вось зьяўляецца цудоўны малыш у зусім непрыдатным для дзяцей месцы – на палітычным рысталішчы. Выдатна! Дашкольнік амаль на роўных удзельнічае ў палітычным жыцьці бацькі. Інтрыгуе... Дзе толькі малы не пабываў, якія толькі пэрсоны паблажліва-лісьліва не пагладжвалі яго ручкі... Шок! Телеаўдыторыя ў захапленьні. Яна для гэтага і сядае на канапу ў сваю ўлюбёным "ямку"...
Але навошта, навошта выстаўляць малога перад тэлекамэрамі? Хто-небудзь з блізкіх думае пра яго здароўе? Хаця, спадзяюся, сам ён гэтыя тэлесюжэты потым не глядзіць, сумнай "папулярнасьці" сваёй не ўсьведамляе і толкам увогуле не разумее, што за мітусьня вакол яго і яго вялікага папы. Можа, у розуме Колі гэта ўвогуле адкладаецца, як у іншага паход з бацькам у музэй ці ў заапарк. І ён думае, што дзядзькі гуляюць у "мядзьведзяў"... Але тады які ж выхаваўчы складнік ад такога "заапарку"? Нешта ж дзіця, як кажуць пэдагогі, усё роўна выносіць з кожнага ўроку...
Апошні раз у тэлевізары хлопчыку Колю падарылі ў Ерэване бочку каньяку "Арарат". Тата наведвае завод, сыну выкочваюць бочку алькаголю з пэрсанальнай таблічкай. Манарх аглядае славутыя мясьціны, маленькаму прынцу падносяць падарункі "са значэньнем". Выходзіць, так? Так, на Каўказе мужчына павінен аднолькава цьвёрда трымаць у руках келіх і меч. Традыцыя. Так, ад падарункаў не адмаўляюцца. Традыцыя. Але... бо гэта не было экспромтам! Хто ў службе пратаколу прэзыдэнта піша такія недасяжная сцэнары? І потым, бочка не цацачныя, а 400 літраў (!) "Келіх" дораць ня воіну, а дзіцяці, малому. І ў нашым грамадзтве, эўрапейскім, да алькаголю зусім іншае стаўленьне... Ну і напрыканцы: навошта махаць, як чырвонай анучай, гэтай бізантыйскай раскошай, паказваючы сюжэт па тэлевізіі?
Усе зашкальвае. І найперш здаровы сэнс. Хоць, можа, зашкальвае толькі для мяне. Можа, хто-небудзь з бліжэйшага атачэньня, выкарыстаўшы лагоднасьць армянаў, спэцыяльна ўключыў у пратакол наведваньня прэзыдэнтам Рэспублікі Беларусь завода "Арарат" і паднясеньня яго шасьцігадоваму сыну Колю 400-літровы бочкі каньяку з дароўным надпісам? Маўляў, хай ведаюць у Беларусі, хто будзе наступным, пасьля Аляксандра Рыгоравіча, прэзыдэнтам.
Я далёкая ад палітыкі. Для мяне ўсё ж важней чыста хрысьціянская мараль. Ёсьць такая прымаўка: хочаш жыць шчасьліва – жыві схавана. Мы захоўваем ад публікі – ад плошчы, ад базару – усё, што дорага сэрцу: свае любоўныя адносіны і сваіх маленькіх безабаронных дзяцей. Зразумела, што такая раскоша, як шчасьце, недаступная палітыкам. Яны людзі публічныя, і асабістае жыцьцё прамянялі на ўладу і грошы. Але ж і ў палітыкаў ёсьць бацькоўскі інстынкт: перш за ўсё захаваць, зьберагчы сваё патомства. І я не злараднічаю, калі бачу, як мяняюць дзіцячыя мары на бочку алькаголю. Па сыну прэзыдэнта я смуткую...
Арыгінальны артыкул разьмешчаны ў газэце "Народная воля.
Відэасюжэт ОНТ узяты з сайту naviny.by
Як выхоўваць дзяцей, ведае кожны. Асабліва чужых. Тут мы ўсе акадэмікі. І ўсё ж лёс маленькага Колі Лукашэнкі, які зь некаторых часоў вынесены на тэлеэкраны, падаецца ў галоўных навінах, тыражуецца на фотаздымках, а значыць, абмяркоўваецца, мусіруецца потым усімі гледачамі як мэдыясюжэт, выклікае зьдзіўленьне, трывогу і яшчэ шмат-шмат супярэчлівых пачуцьцяў.
Ці не зарана малога запусьцілі на арбіту? Такая гіпэрувага і даросламу шкодзіць. У шырокай вядомасьці ёсьць адваротны, вельмі небясьпечная бок: яна ламае ўяўленьне пра сьвет і месца чалавека ў ім. Чалавеку раптам здаецца, што ён – галоўны. А заслона раптам апускаецца і...
Страшна падумаць, што можа здарыцца з псыхікай маленькага чалавека. Бо тэлеэкран – крывасмок для тых, хто ў ім "зорыць". Затое для астатніх – забаўка. Выніковыя навіны дня маюць такі ж рэйтынг, як і, скажам, "Хай гавораць", "Дэтэктар хлусьні" і конкурсы прыгажосьці. І глядзяць яго плюс-мінус адны і тыя ж людзі – хто падсаджаны на скрыню. Чаго яны чакаюць? Зразумела – відовішчаў. І вось зьяўляецца цудоўны малыш у зусім непрыдатным для дзяцей месцы – на палітычным рысталішчы. Выдатна! Дашкольнік амаль на роўных удзельнічае ў палітычным жыцьці бацькі. Інтрыгуе... Дзе толькі малы не пабываў, якія толькі пэрсоны паблажліва-лісьліва не пагладжвалі яго ручкі... Шок! Телеаўдыторыя ў захапленьні. Яна для гэтага і сядае на канапу ў сваю ўлюбёным "ямку"...
Але навошта, навошта выстаўляць малога перад тэлекамэрамі? Хто-небудзь з блізкіх думае пра яго здароўе? Хаця, спадзяюся, сам ён гэтыя тэлесюжэты потым не глядзіць, сумнай "папулярнасьці" сваёй не ўсьведамляе і толкам увогуле не разумее, што за мітусьня вакол яго і яго вялікага папы. Можа, у розуме Колі гэта ўвогуле адкладаецца, як у іншага паход з бацькам у музэй ці ў заапарк. І ён думае, што дзядзькі гуляюць у "мядзьведзяў"... Але тады які ж выхаваўчы складнік ад такога "заапарку"? Нешта ж дзіця, як кажуць пэдагогі, усё роўна выносіць з кожнага ўроку...
Апошні раз у тэлевізары хлопчыку Колю падарылі ў Ерэване бочку каньяку "Арарат". Тата наведвае завод, сыну выкочваюць бочку алькаголю з пэрсанальнай таблічкай. Манарх аглядае славутыя мясьціны, маленькаму прынцу падносяць падарункі "са значэньнем". Выходзіць, так? Так, на Каўказе мужчына павінен аднолькава цьвёрда трымаць у руках келіх і меч. Традыцыя. Так, ад падарункаў не адмаўляюцца. Традыцыя. Але... бо гэта не было экспромтам! Хто ў службе пратаколу прэзыдэнта піша такія недасяжная сцэнары? І потым, бочка не цацачныя, а 400 літраў (!) "Келіх" дораць ня воіну, а дзіцяці, малому. І ў нашым грамадзтве, эўрапейскім, да алькаголю зусім іншае стаўленьне... Ну і напрыканцы: навошта махаць, як чырвонай анучай, гэтай бізантыйскай раскошай, паказваючы сюжэт па тэлевізіі?
Усе зашкальвае. І найперш здаровы сэнс. Хоць, можа, зашкальвае толькі для мяне. Можа, хто-небудзь з бліжэйшага атачэньня, выкарыстаўшы лагоднасьць армянаў, спэцыяльна ўключыў у пратакол наведваньня прэзыдэнтам Рэспублікі Беларусь завода "Арарат" і паднясеньня яго шасьцігадоваму сыну Колю 400-літровы бочкі каньяку з дароўным надпісам? Маўляў, хай ведаюць у Беларусі, хто будзе наступным, пасьля Аляксандра Рыгоравіча, прэзыдэнтам.
Я далёкая ад палітыкі. Для мяне ўсё ж важней чыста хрысьціянская мараль. Ёсьць такая прымаўка: хочаш жыць шчасьліва – жыві схавана. Мы захоўваем ад публікі – ад плошчы, ад базару – усё, што дорага сэрцу: свае любоўныя адносіны і сваіх маленькіх безабаронных дзяцей. Зразумела, што такая раскоша, як шчасьце, недаступная палітыкам. Яны людзі публічныя, і асабістае жыцьцё прамянялі на ўладу і грошы. Але ж і ў палітыкаў ёсьць бацькоўскі інстынкт: перш за ўсё захаваць, зьберагчы сваё патомства. І я не злараднічаю, калі бачу, як мяняюць дзіцячыя мары на бочку алькаголю. Па сыну прэзыдэнта я смуткую...
Арыгінальны артыкул разьмешчаны ў газэце "Народная воля.
Відэасюжэт ОНТ узяты з сайту naviny.by