Малітва Перуну

Палудніца.
2008. Смаргонь.

Дом майго прадзеда, які таемна займаўся апрацоўкай скураў. У куце сенцаў ёсьць дзюра, зь якой да маёй прабабулі прыходзілі маленькія чалавечкі і заміналі спаць. Хата некалькі разоў гарэла ад удару маланкі, пакуль ня сталі маліцца Перуну.




Пераклад opatryck.livejournal.com


Будынак з каменя і чырвонай цэглы належаў панам па прозьвішчы Дамуць. Пасьля раскулачваньня сям’я эмігравала. Будынак да 90-х быў зачынены, некаторыя памяшканьні выкарыстоўвалі ў якасьці сховішчаў для каменнай солі, што выклікала бурную цікавасьць у мясцовага насельніцтва: прыходзілі, адсякалі сякерамі ад вялікіх кавалкаў — дэфіцыт.

Пасьля падзеньня СССР знайшліся тыя, хто прывёў глухмень да парадку, зрабіўшы тут моладзевы цэнтар, дзе праводзіліся вясельлі, вясковыя сьвяты, бавілі час сяляне.

Месца плянавалі разьвіваць як культурны цэнтар: музыкі рэпетавалі, вымалёўваўся інтэр’ер — да сярэдзіны 90-х. Гэты час і замёр у сырым паветры калідораў.

Да нядаўняга часу ў сядзібу можна было пракрасьціся толькі праз акенца ў прыбіральні. Нядаўна выбілі адну з уваходных дзьвярэй, і, як вынік — сьцены пакрыліся графіці, пабіта магутная люстра, раскрышаныя сьцены ў гардэробнай. Зьнік і партрэт прэзыдэнта з чарнільным сіняком пад вокам, які вісеў у пакоі для так і не прычаканых гасьцей.




У сьценах былога базыльянскага манастыра пустэча і смурод. Тынкоўка абсыпаецца са столі і хрусьціць пад нагамі, якія пераскокваюць цераз паўсюдныя «міны» вялікай вясковай «прыбіральні».