“АБЛОГА. ТЫДЗЕНЬ З БЛОГЕРАМ” — летні праект сайту “Свабоды”, аўтарскі агляд самых цікавых публікацый, камэнтароў, дыскусій у беларускай блогафэры ад вядомых блогераў. Пяць разоў на тыдзень.
На гэтым тыдні цікавосткі ў фрэнд-стужцы, суполках Жывога Журналу і іншых плятформаў шукае і камэнтуе Lionellia.
Ёсьць адна клясычная легенда пра тое, як зьявілася каханьне на зямлі. Маўляў, раней была такая суцэльная істота, якую вымушаны былі разьдзяліць на дзьве часткі. І калі гэтыя часткі сыходзяцца — лічы, што вось яно, каханьне, і знайшлося. Але ў жыцьці здараецца так, што нехта памыляецца, нехта ня так сыходзіцца, і яшчэ шмат чаго. Вось і атрымліваюцца нават такія гібрыды, што істота складаецца не зь дзьвюх паловачак, а, скажам, з трох.
valjaryna дзеліцца з чытачамі свайго блогу вершам, які напісала яшчэ ў 2007 годзе. Нагадвае, што атаясамліваньне аўтара зь лірычным героем — паказальнік нізкага культурнага ўзроўню. Суперажываем гераіням, бо кожная няшчасная па-свойму…
А яшчэ здараецца так, што, здавалася б, тая істота і складаецца з усяго дзьвюх паловачак, і каханьне як бы шчырае, але глядзім і разумеем: нешта ня тое.
magik-midnight пасьля наведваньня бэрлінскага гей-параду напісала допіс, аздоблены фотаздымкамі і пекнымі падрабязнасьцямі наконт ваганьняў ва ўласнай арыентацыі. Веру ў нашых мужчын і шчыра спадзяюся, што Вольга такім чынам усяго толькі жартуе.
“Калі мае спадарожнікі крыху адыйшлі, Сьвета запыталася, каго я люблю: мальчыкаў ці дзевачак? “Мальчыкаў”, — адказала я, хаця пасьля дня ў кампаніі размаітых геяў-лесьбіянак мусіла б засумнявацца ў гэтым. “Шкада, — адказала Сьвета. — А то я б цябе пагладзіла”. І правяла ў паветры рукою вакол маіх клубоў.
Відаць, ня ўсё ў жыцьці страчана, як ня будзе ладзіцца з мужыкамі, паеду ў Бэрлін шукаць Сьвету“.
Адным зь сьветлых успамінаў мінулагодняга Будслаўскага фэсту дзеліцца блогер bihi_puuk. Распавядае пра дзяўчыну, зь якой лёс зьвёў яго пад страхой аднаго дома на ноч. Той рэдкі выпадак, калі ідзе суцэльнае супадзеньне, так бы мовіць, флюідаў. Але нешта не заладзілася ў апошнія імгненьні, і яны згубілі адзін аднаго, не пакінуўшы каардынатаў. З аднаго боку, мне хацелася б пажадаць гэтым двум сустрэцца зноў у гэтым годзе. Але калі скептычна паглядзець на сытуацыю, то можна сказаць, што вось у такім спыненым стане гэтая гісторыя выглядае вельмі рамантычнай. Можа, і ня варта пераўтвараць такі прыемны будслаўскі ўспамін у нешта большае…
“Такіх каляровых сноў, як пад тымі сарака градусамі тэмпэратуры, яшчэ ні пад якімі сарака градусамі ня бачыў. І ўсе настолькі рэальныя і, здавалася, бясконцыя… Дагэтуль сумняваюся, ці то сон быў, ці то насамрэч, але адчыняю вочы і бачу перад сабою „анёла“, ці, прынамсі, нешта вельмі падобнае. А яна стаяла нада мной і залівалася найпрыгажэйшым, з мной чутых, сьмехам. Аказваецца, у забыцьці я размаўляў зь ёй ужо хвіліну і так і называў — анёлам. Але гэта быў не анёл. Простая барысаўская адзінаццаціклясьніца ішла зь сяброўкай у Буду і спынілася ў нас пераночыць, а калі пазнала пра маю хваробу — вызвалася вылечыць „і хутка“. Што ж, празь дзьве хвіліны я быў ужо на нагах”.
А паколькі дагэтуль ідуць спрэчкі, хто ж у нас усё ж такі моцная палова чалавецтва — жанчыны ці мужчыны, то некаторыя прадстаўніцы блогасфэры не чакаюць, пакуль нехта прысьвеціць ім такія прыгожыя словы. Самарэкляма — гэта таксама рэкляма. Прашу зьвярнуць увагу на мару кожнага мужчыны — спадарыню muha-elka. Гэта тая дзеўчына, якая ніколі не чытае чужыя СМСкі, якая ходзіць у краму па піва для свайго мужчыны, сама зарабляе шмат грошай, ніколі не раўнуе і гэтак-гэтак далей.
Камэнтатары да допісу ставяцца досыць насьцярожана. Маўляў, не бывае такога. Нехта абвінавачвае ў тым, што гэта проста аўтатрэнінг. Рашаць мужчынам!
Крыху пра сумнае. Памерла Людміла Зыкіна. Вельмі кранальны допіс атрымаўся ў revalucionare.
Блогерка зьмясьціла фотаздымкі сьпявачкі, падзяліўшы іх на тры групы:
На гэтым тыдні цікавосткі ў фрэнд-стужцы, суполках Жывога Журналу і іншых плятформаў шукае і камэнтуе Lionellia.
неспаДЗЕЎКА
Ёсьць адна клясычная легенда пра тое, як зьявілася каханьне на зямлі. Маўляў, раней была такая суцэльная істота, якую вымушаны былі разьдзяліць на дзьве часткі. І калі гэтыя часткі сыходзяцца — лічы, што вось яно, каханьне, і знайшлося. Але ў жыцьці здараецца так, што нехта памыляецца, нехта ня так сыходзіцца, і яшчэ шмат чаго. Вось і атрымліваюцца нават такія гібрыды, што істота складаецца не зь дзьвюх паловачак, а, скажам, з трох.
valjaryna дзеліцца з чытачамі свайго блогу вершам, які напісала яшчэ ў 2007 годзе. Нагадвае, што атаясамліваньне аўтара зь лірычным героем — паказальнік нізкага культурнага ўзроўню. Суперажываем гераіням, бо кожная няшчасная па-свойму…
| Я ў цябе — юбілейная, ты ў мяне — першы. Наўпросталінейная праўда ў вершы. …І была наша ноч - шалёная гонка! І быў наш дзень - пяшчотна-прарочы! А пад раніцу нашу твая жонка прыйшла паглядзець у мае вочы. А вочы ў мяне зялёныя. І ў жонкі тваёй — таксама. Ды я была больш шалёнаю - і таму гучна крыкнула: “Ма-ма!..” Ды мама мая была дома (дзе і я мусіла быць, як па яе гусьце) - і пякла бульбяныя аладкі. А жонка твая чамусьці паслала мяне да чужой — зусім не маёй! — маткі. …І была нечаканка, і тузін неспадзевак, бо, аказалася, што я — каханка, а ты — ласы да чужых дзевак. |
А яшчэ здараецца так, што, здавалася б, тая істота і складаецца з усяго дзьвюх паловачак, і каханьне як бы шчырае, але глядзім і разумеем: нешта ня тое.
magik-midnight пасьля наведваньня бэрлінскага гей-параду напісала допіс, аздоблены фотаздымкамі і пекнымі падрабязнасьцямі наконт ваганьняў ва ўласнай арыентацыі. Веру ў нашых мужчын і шчыра спадзяюся, што Вольга такім чынам усяго толькі жартуе.
“Калі мае спадарожнікі крыху адыйшлі, Сьвета запыталася, каго я люблю: мальчыкаў ці дзевачак? “Мальчыкаў”, — адказала я, хаця пасьля дня ў кампаніі размаітых геяў-лесьбіянак мусіла б засумнявацца ў гэтым. “Шкада, — адказала Сьвета. — А то я б цябе пагладзіла”. І правяла ў паветры рукою вакол маіх клубоў.
Відаць, ня ўсё ў жыцьці страчана, як ня будзе ладзіцца з мужыкамі, паеду ў Бэрлін шукаць Сьвету“.
АНЁЛЫ
Адным зь сьветлых успамінаў мінулагодняга Будслаўскага фэсту дзеліцца блогер bihi_puuk. Распавядае пра дзяўчыну, зь якой лёс зьвёў яго пад страхой аднаго дома на ноч. Той рэдкі выпадак, калі ідзе суцэльнае супадзеньне, так бы мовіць, флюідаў. Але нешта не заладзілася ў апошнія імгненьні, і яны згубілі адзін аднаго, не пакінуўшы каардынатаў. З аднаго боку, мне хацелася б пажадаць гэтым двум сустрэцца зноў у гэтым годзе. Але калі скептычна паглядзець на сытуацыю, то можна сказаць, што вось у такім спыненым стане гэтая гісторыя выглядае вельмі рамантычнай. Можа, і ня варта пераўтвараць такі прыемны будслаўскі ўспамін у нешта большае…
“Такіх каляровых сноў, як пад тымі сарака градусамі тэмпэратуры, яшчэ ні пад якімі сарака градусамі ня бачыў. І ўсе настолькі рэальныя і, здавалася, бясконцыя… Дагэтуль сумняваюся, ці то сон быў, ці то насамрэч, але адчыняю вочы і бачу перад сабою „анёла“, ці, прынамсі, нешта вельмі падобнае. А яна стаяла нада мной і залівалася найпрыгажэйшым, з мной чутых, сьмехам. Аказваецца, у забыцьці я размаўляў зь ёй ужо хвіліну і так і называў — анёлам. Але гэта быў не анёл. Простая барысаўская адзінаццаціклясьніца ішла зь сяброўкай у Буду і спынілася ў нас пераночыць, а калі пазнала пра маю хваробу — вызвалася вылечыць „і хутка“. Што ж, празь дзьве хвіліны я быў ужо на нагах”.
А паколькі дагэтуль ідуць спрэчкі, хто ж у нас усё ж такі моцная палова чалавецтва — жанчыны ці мужчыны, то некаторыя прадстаўніцы блогасфэры не чакаюць, пакуль нехта прысьвеціць ім такія прыгожыя словы. Самарэкляма — гэта таксама рэкляма. Прашу зьвярнуць увагу на мару кожнага мужчыны — спадарыню muha-elka. Гэта тая дзеўчына, якая ніколі не чытае чужыя СМСкі, якая ходзіць у краму па піва для свайго мужчыны, сама зарабляе шмат грошай, ніколі не раўнуе і гэтак-гэтак далей.
Камэнтатары да допісу ставяцца досыць насьцярожана. Маўляў, не бывае такога. Нехта абвінавачвае ў тым, што гэта проста аўтатрэнінг. Рашаць мужчынам!
ЖАНЧЫНА ЗЬ ВЯЛІКАЙ ЛІТАРЫ
Крыху пра сумнае. Памерла Людміла Зыкіна. Вельмі кранальны допіс атрымаўся ў revalucionare.
Блогерка зьмясьціла фотаздымкі сьпявачкі, падзяліўшы іх на тры групы:
- такою яе памятала мая бабуля
- такою яе бачыла мая мама
- такою ёю захаплялася я