На Гарадзеншчыне зборшчыкі подпісаў ад апазыцыі сьцьвярджаюць, што зьбяруць неабходную колькасьць, бо выбарцы, як ніколі раней, цягнуцца да апазыцыйных пікетаў.
У Горадні побач зь пікетам БХД, дзе зьбіраюць подпісы за мясцовага лідэра хрысьціянскіх дэмакратаў Міколу Баўсюка, амаль увесь час падыходзіць то па некалькі, то па адным чалавеку. Нават калі і ня ставяць подпісаў, то ўсё роўна хоць пра нешта пытаюцца.
Сяргей Верамеенка, актывіст БХД, які зьбірае подпісы, кажа, што людзі даволі актыўна цікавяцца іх прэтэндэнтам у кандыдаты, праўда, некаторыя, пачытаўшы кароткія тэзы ягонай праграмы, могуць адразу сказаць, што такіх у парлямэнт не дапусьцяць і наагул апазыцыя ня мае шанцаў.
Вось так адзін спадар перадпэнсійнага веку кажа, што ўжо ня верыць ніякім выбарам, але подпіс за вылучэньне апазыцыйнага кандыдата ўсё ж ставіць. Ён тлумачыць сваю пазыцыю:
— У нас няма ніякай альтэрнатывы. Мне зразумела, што кандыдаты ад апазыцыі ня пройдуць, але мы ўсё ж павінны і сабе, і людзям, і ўладзе паказаць, за каго насамрэч галасуем. Мы толькі цяпер падчас выбарчай кампаніі хоць нешта можам казаць пра тое, што адбываецца ў краіне. Выбіралі прэзыдэнта некалі з надзеяй, што ён справіцца з карупцыяй, несправядлівасьцю, а атрымалася, што паўсюль толькі квітнее гэтая карупцыя...
Яшчэ адзін мужчына сярэдняга веку галосна дадае:
— Тут ужо даўно ўсіх трэба мяняць, даваць месца ва ўладзе іншым людзям, з новымі ідэямі. Адно што трэба зьмяніць Ярмошыну і пасадзіць там людзей з народу, каб яны справядліва ўсё палічылі. Я сам на выбары не хаджу ўжо больш за 10 гадоў, бо там хлусьня. І зараз не пайду, бо нічога ня зьменіцца.
А вось мужчына пэнсійнага веку апавядае сваю гісторыю, кажа, што хадзіў да начальства ў гарвыканкам, а там яго міліцыянт нават не пусьціў у будынак.
— Пра якія выбары вы гаворыце, я ўжо сваё пражыў, бачыў, паспытаў на сабе. Яны цяпер адгарадзіліся ад народу, і да іх не дастукацца. Я нават у савецкія часы мог спакойна зайсьці да сакратара райкаму, а што цяпер...
Жанчына сярэдняга веку ўважліва пачытала тэзы прэтэндэнта ў кандыдаты, паставіла подпіс, яе аптымізм скарае многіх:
— Няхай ня думае ўлада, што мы тут усе дурныя і нічога не разумеем. Нам вядома, як яны лічаць галасы. Яны думаюць, што будуць рабіць так вечна — нічога падобнага! Час прыйдзе — і давядзецца многім за фальсыфікацыі адказваць. Цяпер шмат у каго ўжо няма чым карміць семʼі, а многія, паглядзіце, як жывуць за народныя грошы. Іх канец ужо хутка.
Нам вядома, як яны лічаць галасы. Яны думаюць, што будуць рабіць так вечна — нічога падобнага!
Даволі актыўна апазыцыйныя кандыдаты праводзяць збор подпісаў і ў рэгіёнах. Іван Шэга, сябра Партыі БНФ са Слоніма, сабраў за чатыры дні подпісаў удвая болей, чым трэба для вылучэньня яго кандыдатам у дэпутаты:
— Сабраць подпісы, калі сёлета гэтага сапраўды нехта хоча, няма ніякай праблемы.
Паводле яго, сёлета кідаецца ў вочы тое, што няма перашкодаў з боку ўлады падчас збору подпісаў, і значна памяняліся выбарцы: людзі пачалі разважаць па-іншаму, прычым як у горадзе, так і на вёсцы.
— Ніхто ўжо ня хваліцца дасягненьнямі ўлады, не палохаюцца бел-чырвона-белых сьцягоў — наадварот, імкнуцца гаварыць пра тое, як зьмяняць жыцьцё ў краіне. Людзі гавораць пра рэальныя праблемы і цяжкасьці і цікавяцца, якім чынам я зьбіраюся іх вырашаць. Яны хочуць канкрэтыкі, а ня проста балбатні. Раней у вёсцы неяк баяліся даставаць пашпарты, калі ў нас у руках быў бел-чырвона-белы сьцяг, а сёлета гэта нікога не бянтэжыць, і менавіта ў апазыцыі імкнуцца знайсьці адказы на пытаньне, як жыць далей.
Ініцыятыўная група прэтэндэнткі ў кандыдаты ад Абʼяднанай грамадзянскай партыі Ірыны Давідовіч сабрала пакуль толькі чвэрць неабходнай колькасьці подпісаў. Ірына кажа, што апошнімі днямі кампаніі значна перашкаджае надворʼе, але тым ня менш збор подпісаў працягваецца, і відавочна, што сабраць неабходную колькасьць праблемаў ня будзе. У Іўі, паводле прэтэндэнткі, людзі арыентуюцца на бел-чырвона-белы сьцяг і беларускую мову.
— Я ніколі ня думала, што беларуская мова і бел-чырвона-белы сьцяг настолькі спросьцяць працу па зборы подпісаў. Да нас падыходзяць адразу людзі, якім лішняга нічога ня трэба тлумачыць, яны самі ўсё бачаць і яшчэ выказваюць словы падтрымкі. Адна жанчына падышла адмыслова да мяне і пачала казаць, што мы ня любім Беларусь, усё нешта наводзім нейкую смуту. Але калі я пачала адказваць ёй пра любоў да Беларусі па-беларуску, то ў яе больш не знайшлося слоў, каб нешта сказаць, і ўсе, хто слухаў нашу дыскусію, падтрымалі маю пазыцыю.
Мікалай Уласевіч з Астраўца праводзіў пікет у Гервятах і кажа, што мясцовае насельніцтва ўсё ж надалей нерашуча падыходзіць да пікетоўцаў. Затое зусім інакш да іх ставяцца рабочыя, якія прыехалі на будаўніцтва атамнай станцыі.
— Пераважна гэта маладыя хлопцы. Падыходзяць, спакойна размаўляюць, выказваюць падтрымку і прапануюць паставіць свае подпісы. Праўда, я іх узяць не магу, паколькі яны ня маюць тутэйшай прапіскі.
