Ні родныя загінулых, ні беларускія ўлады нават ня ведаюць, дзе цяпер знаходзяцца целы беларускіх лётчыкаў. Прадстаўнік беларускага МЗС Руслан Есін кажа, што пілёты перавезеныя ў Кіншасу, сталіцу былога Заіру. Разам з тым ён пацьвердзіў: ад пачатку меркавался даставіць целы пілётаў у Менск сёньня.
(Есін: ) “Так, былі такія сыгналы... Але, паводле нашай інфармацыі, беларускія пілёты дастаўленыя толькі ў сталіцу Дэмакратычнай Рэспублікі Конга, Кіншасу, і цяпер вырашаецца пытаньне іх далейшай дастаўкі на радзіму”.
Аднак, калі я затэлефанаваў у расейскую амбасаду ў Кіншасу, там адказалі: ніхто пілётаў да іх не прывозіў, і парэкамэндавалі тэлефанаваць у дыппрадстаўніцтва суседняга Конга-Заіру. На жаль, спробы зьвязацца з Бразавілем плёну ня мелі. Ніяк не камэнтуюць здарэньне на ранейшых месцах працы загінулых авіятараў (адзін зь іх дагэтуль працаваў у “Белавія”, другі — у камэрцыйным авіяпрадпрыемстве “Рэгул”).
Сёньня адзін зь пілётаў, які шмат гадоў адпрацаваў у розных краінах Афрыкі і ведаў аднаго з загінулых, Аляксандра Замасьцянінава, у нефармальнай гутарцы агучыў сваю вэрсію катастрофы. Нягледзячы на тое, што заробкі там сапраўды высокія, існуе вялікая праблема з палівам. На кожны рэйс газы разьлічваеццца літаральна да апошняй кроплі. І ў выпадку няпрадбачаных абставінаў менавіта адсутнасьць рэзэрвы паліва можа стаць прычынай авіякатастрофы. Паводле майго суразмоўцы, у гэтым выпадку найбольш праўдападобная вэрсія такая: Ан-26 меў абмежаваны паліўны запас і, трапіўшы ў шторм, быў вымушаны адхіліцца ад маршруту, спаліўшы каштоўныя літры газы. Чаму ў такім выпадку лётчыкі рызыкуюць? Як патлумачыў пілёт, у Афрыцы працуюць пераважна людзі, якіх тут выправілі на пэнсію (маючы досыць вялікі налёт гадзінаў, на пэнсію можна пайсьці ўжо ў 45 гадоў). Таму лётчыкі праходзяць мэдычную камісію, зьбіраюць даведкі і з маўклівага дазволу Дзяржаўнага камітэту авіяцыі едуць на заробкі. Між тым, гарантыяў, што аплата пойдзе ад дня прылёту, ніхто не дае. У жыхаркі Менску Сьвятланы муж працуе ў Конга, і здараецца, што пэўны час ён вымушаны жыць за раней заробленыя грошы.
(Сьвятлана: ) “Я ведаю, што існуе такая сытуацыя: ёсьць дзьве кампаніі. У абедзьвюх працуюць беларускія лётчыкі. Але адны працуюць, бо гаспадар набыў больш новыя самалёты, і замоваў ад кліентаў больш, а іншыя два месяцы сядзяць. Іх адтуль не адпускаюць, бо праца можа зьявіцца ў любы момант. Але грошай за прастой ім, натуральна, ніхто ня плаціць”.
Аднак, апроч паліўнага крызісу, падсьцерагаюць і іншыя небясьпекі. Так, лётчык Аляксандар Грачоў захварэў на малярыю ўжо ў першы тыдзень знаходжаньня ў Конга.
(Грачоў: ) “У нашай групе быў ахоўнік зь ліку мясцовых, які ўзяўся адвезьці ў мясцовы шпіталь. Там узялі аналізы, сказалі, што яны дрэнныя, але, як потым аказалася, лекі выпісалі яшчэ горшыя. Ёсьць прэпарат, распрацаваны яшчэ да вайны — хінін. Ён проста зьядае чалавечую печань. Ад малярыі, можа, і лечыць, але печань пры гэтым зьнішчаецца. Я назву чуў колісь ад бацькі, ён у мяне ў Анголе служыў, і ведаў, што з хінінам лепей не рызыкаваць. Тады я пайшоў у расейскую амбасаду, там у іх свой лекар, які адназначна сказаў: “Ні ў якім разе!”. Сам адвёз мяне ў аптэку (дзякуй Богу, грошы ў мяне былі), сказаў: купляй вось гэта і гэта, нармалёвыя лекі. І насамрэч — тыдзень, і ўсё ў норме”.
Ніякай матэрыяльнай кампэнсацыі авіятарам, якія жадаюць зарабіць у краінах Афрыкі, не прадугледжана. Гэтаксама, як і мэдычнай страхоўкі. Расказваюць, што аднаму зь пілётаў у часе вымушанай пасадкі адарвала нагу. На апэрыцыю ягоныя сябры скідваліся з уласных заробкаў. Потым яшчэ раз пускалі шапку, каб паставіць яму пратэз. Не выпадае разьлічваць і на нейкую дапамогу ад беларускай дзяржавы, паколькі людзі працаўладкоўваюцца самастойна, і папярэдне зь імі скасоўваецца працоўны кантракт у Беларусі.
(Есін: ) “Так, былі такія сыгналы... Але, паводле нашай інфармацыі, беларускія пілёты дастаўленыя толькі ў сталіцу Дэмакратычнай Рэспублікі Конга, Кіншасу, і цяпер вырашаецца пытаньне іх далейшай дастаўкі на радзіму”.
Аднак, калі я затэлефанаваў у расейскую амбасаду ў Кіншасу, там адказалі: ніхто пілётаў да іх не прывозіў, і парэкамэндавалі тэлефанаваць у дыппрадстаўніцтва суседняга Конга-Заіру. На жаль, спробы зьвязацца з Бразавілем плёну ня мелі. Ніяк не камэнтуюць здарэньне на ранейшых месцах працы загінулых авіятараў (адзін зь іх дагэтуль працаваў у “Белавія”, другі — у камэрцыйным авіяпрадпрыемстве “Рэгул”).
Сёньня адзін зь пілётаў, які шмат гадоў адпрацаваў у розных краінах Афрыкі і ведаў аднаго з загінулых, Аляксандра Замасьцянінава, у нефармальнай гутарцы агучыў сваю вэрсію катастрофы. Нягледзячы на тое, што заробкі там сапраўды высокія, існуе вялікая праблема з палівам. На кожны рэйс газы разьлічваеццца літаральна да апошняй кроплі. І ў выпадку няпрадбачаных абставінаў менавіта адсутнасьць рэзэрвы паліва можа стаць прычынай авіякатастрофы. Паводле майго суразмоўцы, у гэтым выпадку найбольш праўдападобная вэрсія такая: Ан-26 меў абмежаваны паліўны запас і, трапіўшы ў шторм, быў вымушаны адхіліцца ад маршруту, спаліўшы каштоўныя літры газы. Чаму ў такім выпадку лётчыкі рызыкуюць? Як патлумачыў пілёт, у Афрыцы працуюць пераважна людзі, якіх тут выправілі на пэнсію (маючы досыць вялікі налёт гадзінаў, на пэнсію можна пайсьці ўжо ў 45 гадоў). Таму лётчыкі праходзяць мэдычную камісію, зьбіраюць даведкі і з маўклівага дазволу Дзяржаўнага камітэту авіяцыі едуць на заробкі. Між тым, гарантыяў, што аплата пойдзе ад дня прылёту, ніхто не дае. У жыхаркі Менску Сьвятланы муж працуе ў Конга, і здараецца, што пэўны час ён вымушаны жыць за раней заробленыя грошы.
(Сьвятлана: ) “Я ведаю, што існуе такая сытуацыя: ёсьць дзьве кампаніі. У абедзьвюх працуюць беларускія лётчыкі. Але адны працуюць, бо гаспадар набыў больш новыя самалёты, і замоваў ад кліентаў больш, а іншыя два месяцы сядзяць. Іх адтуль не адпускаюць, бо праца можа зьявіцца ў любы момант. Але грошай за прастой ім, натуральна, ніхто ня плаціць”.
Аднак, апроч паліўнага крызісу, падсьцерагаюць і іншыя небясьпекі. Так, лётчык Аляксандар Грачоў захварэў на малярыю ўжо ў першы тыдзень знаходжаньня ў Конга.
(Грачоў: ) “У нашай групе быў ахоўнік зь ліку мясцовых, які ўзяўся адвезьці ў мясцовы шпіталь. Там узялі аналізы, сказалі, што яны дрэнныя, але, як потым аказалася, лекі выпісалі яшчэ горшыя. Ёсьць прэпарат, распрацаваны яшчэ да вайны — хінін. Ён проста зьядае чалавечую печань. Ад малярыі, можа, і лечыць, але печань пры гэтым зьнішчаецца. Я назву чуў колісь ад бацькі, ён у мяне ў Анголе служыў, і ведаў, што з хінінам лепей не рызыкаваць. Тады я пайшоў у расейскую амбасаду, там у іх свой лекар, які адназначна сказаў: “Ні ў якім разе!”. Сам адвёз мяне ў аптэку (дзякуй Богу, грошы ў мяне былі), сказаў: купляй вось гэта і гэта, нармалёвыя лекі. І насамрэч — тыдзень, і ўсё ў норме”.
Ніякай матэрыяльнай кампэнсацыі авіятарам, якія жадаюць зарабіць у краінах Афрыкі, не прадугледжана. Гэтаксама, як і мэдычнай страхоўкі. Расказваюць, што аднаму зь пілётаў у часе вымушанай пасадкі адарвала нагу. На апэрыцыю ягоныя сябры скідваліся з уласных заробкаў. Потым яшчэ раз пускалі шапку, каб паставіць яму пратэз. Не выпадае разьлічваць і на нейкую дапамогу ад беларускай дзяржавы, паколькі людзі працаўладкоўваюцца самастойна, і папярэдне зь імі скасоўваецца працоўны кантракт у Беларусі.