Бывае, сэнс прымаўкі доўгі час застаецца цьмяным або зусім незразумелым, пакуль жыцьцёвая сытуацыя не растлумачыць народнай мудрасьці.
Мой сусед – вялікі аматар полацкай гісторыі. Ён нават у полацкія лёхі пад Езуіцкімі мурамі таемна лазіў, а свае падземныя вандроўкі занатаваў для кнігі “Езуіты ў Полацку”. Зьдзіўляюся ягонай няўрымсьлівасьці і сьмеласьці. У тыя змрочныя сутарэньні ён спускаўся начамі, бо Езуіцкія муры ў той час належалі вайсковаму шпіталю і былі для пабочных асобаў закрытым аб’ектам. Сутарэньні, вядома, знаходзяцца ў аварыйным стане, шмат дзе хады пазасыпаныя пяском. Карацей, небясьпека надзвычайная. “І чаго цябе туды насіла?” – пытаюся ў суседа. “За дурной галавой нагам неспакой”, – жартаўліва адказвае прымаўкай. А затым тлумачыць сур’ёзна: “Лёхі цяпер вельмі актыўна разбураюцца, не было часу чакаць”.
Сапраўды, калі нешта вельмі рупіць, дык не зьвяртаеш увагі ні на якія перашкоды і небясьпекі. Прымаўка пра дурную галаву раней заўсёды мной успрымалася як адмоўная, як пакепліваньне зь неразумнага ўчынку. Яе расейскі адпаведнік гучыць яшчэ больш зьдзекліва: бестолковая голова ногам покоя не даёт. І вось высьвятляю для сябе, што не заўжды дурная галава, а гэта значыць не прагматычная, не рацыянальная, вартая зьдзеклівай насьмешкі. Бо й сам часам рабіў такое, што толькі на дурную галаву й можна сьпісаць. Але ў выніку атрымліваў і прыватную асалоду ад перамогі, няхай і невялічкай, прынамсі, над сабой, і адрэналін ад рызыкі. І ня раз сам сабе жартаўліва казаў: “За дурной галавой нагам неспакой”.
Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал) Магія мовы: архіў 2005 (2-і квартал)
Мой сусед – вялікі аматар полацкай гісторыі. Ён нават у полацкія лёхі пад Езуіцкімі мурамі таемна лазіў, а свае падземныя вандроўкі занатаваў для кнігі “Езуіты ў Полацку”. Зьдзіўляюся ягонай няўрымсьлівасьці і сьмеласьці. У тыя змрочныя сутарэньні ён спускаўся начамі, бо Езуіцкія муры ў той час належалі вайсковаму шпіталю і былі для пабочных асобаў закрытым аб’ектам. Сутарэньні, вядома, знаходзяцца ў аварыйным стане, шмат дзе хады пазасыпаныя пяском. Карацей, небясьпека надзвычайная. “І чаго цябе туды насіла?” – пытаюся ў суседа. “За дурной галавой нагам неспакой”, – жартаўліва адказвае прымаўкай. А затым тлумачыць сур’ёзна: “Лёхі цяпер вельмі актыўна разбураюцца, не было часу чакаць”.
Сапраўды, калі нешта вельмі рупіць, дык не зьвяртаеш увагі ні на якія перашкоды і небясьпекі. Прымаўка пра дурную галаву раней заўсёды мной успрымалася як адмоўная, як пакепліваньне зь неразумнага ўчынку. Яе расейскі адпаведнік гучыць яшчэ больш зьдзекліва: бестолковая голова ногам покоя не даёт. І вось высьвятляю для сябе, што не заўжды дурная галава, а гэта значыць не прагматычная, не рацыянальная, вартая зьдзеклівай насьмешкі. Бо й сам часам рабіў такое, што толькі на дурную галаву й можна сьпісаць. Але ў выніку атрымліваў і прыватную асалоду ад перамогі, няхай і невялічкай, прынамсі, над сабой, і адрэналін ад рызыкі. І ня раз сам сабе жартаўліва казаў: “За дурной галавой нагам неспакой”.
Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал) Магія мовы: архіў 2005 (2-і квартал)
