Адпаведнае паведамленьне атрымалі больш за тысячу жыхароў Драгічына, а падпісаў яго галоўны санітарны ўрач Міхаіл Стасевіч. Спадар Стасевіч спасылаецца на дзяржаўную праграму “навядзеньня парадку на зямлі”, а таксама на неабходнасьць выкананьня пастановы Савета міністраў. Яна выйшла напрыканцы мінулага году й абавязала мясцовыя ўлады, так бы мовіць, ахапіць паслугамі прыборкі ўсё насельніцтва. Як заявіў Міхаіл Стасевіч у інтэрвію нашаму радыё, толькі на Берасьцейшчыне самастойна ўтылізацыяй сьмецьця займаюцца яшчэ 20 тысячаў чалавек, і робяць яны гэта не заўжды добрасумленна, а таму й было вырашана даручыць гэта камунальным службам.
(Стасевіч: ) “За чыста сымбалічную суму раз на месяц ці раз на тыдзень прыяжджаюць камунальныя службы й забіраюць гэтае сьмецьце. Паводле навукова абгрунтаваных нормаў – гэта 500-600 кіляграмаў на год. Але іншыя людзі сустракаюць гэта ў штыкі. Яны прывыклі ціха, уначы выкінуць у канаву ці вывезьці за горад”.
А што кажуць жыхары месца? У іх, як кажуць, свая праўда. Адзін з жыхароў Драгічына, Кастусь Мысьлявец, да прыкладу, кажа, што па-першае, усе жыхары прыватнага сэктару маюць прысядзібныя ўчасткі на некалькі соткаў зямлі, а таму спаліць ці закапаць сьмецьце няма праблемаў. А па-другое – на тых вуліцах, дзе такія дамовы складаліся, ня стала чысьцей. Вось што Кастусь Мысьлявец сказаў у інтэрвію Свабодзе:
(Мысьлявец: ) “Рэч такая, што былі абласныя дажынкі ў Драгічыне, і яны вельмі моцна растраціліся, і ў іх няма сродкаў. Гэткім чынам, яны хацелі вытрасьці зь людзей грошы, бо за дамову трэба 10 тысячаў, плаціць і за кожнага чалавека штомесяц яшчэ па тры тысячы. А там, дзе дамовы такія заключаныя, сьмецьце па тры тыдні ў вёдрах пад платамі ляжыць”.
Паводле спадара Стасевіча, ён і яшчэ некалькі чалавек зьвярнуліся па тлумачэньні ў пракуратуру Драгічына. Афіцыйнага адказу яны яшчэ не атрымалі. Але, як паведаміў галоўны санітарны ўрач, ніякага правапарушэньня ў ягоных дзеяньнях пракуратура ня ўгледзела.
(Стасевіч: ) “За чыста сымбалічную суму раз на месяц ці раз на тыдзень прыяжджаюць камунальныя службы й забіраюць гэтае сьмецьце. Паводле навукова абгрунтаваных нормаў – гэта 500-600 кіляграмаў на год. Але іншыя людзі сустракаюць гэта ў штыкі. Яны прывыклі ціха, уначы выкінуць у канаву ці вывезьці за горад”.
А што кажуць жыхары месца? У іх, як кажуць, свая праўда. Адзін з жыхароў Драгічына, Кастусь Мысьлявец, да прыкладу, кажа, што па-першае, усе жыхары прыватнага сэктару маюць прысядзібныя ўчасткі на некалькі соткаў зямлі, а таму спаліць ці закапаць сьмецьце няма праблемаў. А па-другое – на тых вуліцах, дзе такія дамовы складаліся, ня стала чысьцей. Вось што Кастусь Мысьлявец сказаў у інтэрвію Свабодзе:
(Мысьлявец: ) “Рэч такая, што былі абласныя дажынкі ў Драгічыне, і яны вельмі моцна растраціліся, і ў іх няма сродкаў. Гэткім чынам, яны хацелі вытрасьці зь людзей грошы, бо за дамову трэба 10 тысячаў, плаціць і за кожнага чалавека штомесяц яшчэ па тры тысячы. А там, дзе дамовы такія заключаныя, сьмецьце па тры тыдні ў вёдрах пад платамі ляжыць”.
Паводле спадара Стасевіча, ён і яшчэ некалькі чалавек зьвярнуліся па тлумачэньні ў пракуратуру Драгічына. Афіцыйнага адказу яны яшчэ не атрымалі. Але, як паведаміў галоўны санітарны ўрач, ніякага правапарушэньня ў ягоных дзеяньнях пракуратура ня ўгледзела.
