Мэдалёвыя пляны беларускага НАК, пра нерэальнасьць якіх напярэдадні Алімпійскі гульняў шмат гаварылі і экспэрты, і заўзятары, пакуль застаюцца прывіднымі. Паводле таго плянаваньня, у актыве беларускай каманды на гэты момант павінна было ўжо быць найменей пяць мэдалёў. Рэальна — няма ніводнага. Чэмпіёнка сьвету і Эўропы ў спартовай гімнастыцы Яўгенія Паўліна перакананая: менавіта прымус псыхалягічна дэстабілізуе як асобнага спартоўца, так і ўсю каманду.
(Паўліна: ) “Як кожны спартовец, я проста вар’яцею ад слова “плянаваньне”. Алімпійскія гульні — адзіныя спаборніцтвы, дзе перамагае не мацнейшы фізычна, а мацнейшы псыхалягічна. У нас у гэтым сэнсе вялікія праблемы. А людзі, якія кажуць пра пляны, ня ведаю, хто яны, — нейкія унікумы. Каб нешта плянаваць, трэба найменей залезьці ў душу кожнага спартоўца. Што там унутры робіцца — гэта нікому не вядома. А пляны прыдумляюць людзі, якія зь цяжкасьцю адрозьніваюць моркву ад мячыка. Алімпійскія спаборніцтвы прадказаць немагчыма. Чаму зноў наступаюць на ўсё тыя ж граблі? Незразумела”.
Пасьля першых дзён спаборніцтваў у Яўгеніі Паўлінай застаецца вера толькі ў магчымыя посьпехі легкаатлетаў. Што да сваіх былых сябровак па камандзе, гімнастак, дык на іхныя вынікі глядзіць з пэсымізмам — у найлепшым выпадку можа быць адна “бронза”. А ўдельніца мінулых Алімпійскіх гульняў у Сыднэі, прадстаўніца каманды стралкоў з лука Вольга Мароз бачыць прычыны паразаў беларусаў у тым, што Беларусь не пасьпявае за найноўшымі дасягненьнямі спартовай навукі, за апошнімі трэніровачнымі мэтодыкамі.
(Мароз: ) “Пра той жа Кітай дваццаць гадоў таму ў спорце ніхто ня чуў. А які тэмп узялі, як разьвіваецца навука, якая пайшла вытворчасьць, як яны ўвогуле наперад рухаюцца! Натуральна, што і ў спорце гэтак жа прагрэсуюць. Пра іншыя краіны, якія ўжываюць новыя тэхналёгіі, можна сказаць тое ж. Раней кожная краіна трэніравалася ізалявана: Савецкі Саюз сам па сабе, немцы ў сябе нешта хавалі. А цяпер у нацыянальных камандах трэнэры з розных краінаў, кожная запрашае лепшых. Таму і ад школаў шмат залежыць. Але спорт стаў болей дэмакратычны. Нават узяць паўдзённаафрыканскіх плыўцоў, якія сэнсацыйна перамаглі ў эстафэце, — яны ў Амэрыцы трэніруюцца... Ну, а нашым не шанцуе. Дзесьці побач спыняюцца: чацьвертыя месцы, шостае; дзесьці побач з п’едэсталам. Адчуваньне, што крыху не шанцуе”.
Яшчэ адна праблема беларускіх спартоўцаў, на думку адмыслоўцаў, у тым, што многія едуць на Алімпіяду, ведаючы, што будуць там за статыстаў. Тая ж Яўгенія Паўліна двойчы прывозіла Беларусі алімпійскія ліцэнзіі, але двойчы адмаўлялася ад паездкі на Алімпійскія гульні.
(Паўліна: ) “Ніколі не была згодная з тым, што просты ўдзел важнейшы за вынік. Таму, ведаючы, што ў мяне ня будзе выніку, я і ня ехала. Гэта першае. Па-другое, 15 гадоў аддаўшы вялікаму спорту, разумею: псыхалягічна Алімпіяды ня вытрымала б. І справа не ў псыхолягах — я ненавідзела псыхолягаў і заўсёды працавала сама. Вельмі моцна на любога спартоўца ціснуць тыя ж пляны”.
Але ня толькі сёлетнія беларускія дэбютанты на гульнях зьмірыліся з роляй простых удзельнікаў, а не пераможцаў. Нават спартоўцы з чэмпіёнскімі тытуламі, на якіх рабілася высокая стаўка, ня вытрымалі выпрабаваньня Алімпіядай. Так, гімнаст Іван Іванкоў і плыўчыха Алена Попчанка, якія трэніруюцца, адпаведна, у ЗША і Францыі, паказалі ў параўнаньні з усясьветнымі грандамі вельмі сьціплыя вынікі.
(Паўліна: ) “Як кожны спартовец, я проста вар’яцею ад слова “плянаваньне”. Алімпійскія гульні — адзіныя спаборніцтвы, дзе перамагае не мацнейшы фізычна, а мацнейшы псыхалягічна. У нас у гэтым сэнсе вялікія праблемы. А людзі, якія кажуць пра пляны, ня ведаю, хто яны, — нейкія унікумы. Каб нешта плянаваць, трэба найменей залезьці ў душу кожнага спартоўца. Што там унутры робіцца — гэта нікому не вядома. А пляны прыдумляюць людзі, якія зь цяжкасьцю адрозьніваюць моркву ад мячыка. Алімпійскія спаборніцтвы прадказаць немагчыма. Чаму зноў наступаюць на ўсё тыя ж граблі? Незразумела”.
Пасьля першых дзён спаборніцтваў у Яўгеніі Паўлінай застаецца вера толькі ў магчымыя посьпехі легкаатлетаў. Што да сваіх былых сябровак па камандзе, гімнастак, дык на іхныя вынікі глядзіць з пэсымізмам — у найлепшым выпадку можа быць адна “бронза”. А ўдельніца мінулых Алімпійскіх гульняў у Сыднэі, прадстаўніца каманды стралкоў з лука Вольга Мароз бачыць прычыны паразаў беларусаў у тым, што Беларусь не пасьпявае за найноўшымі дасягненьнямі спартовай навукі, за апошнімі трэніровачнымі мэтодыкамі.
(Мароз: ) “Пра той жа Кітай дваццаць гадоў таму ў спорце ніхто ня чуў. А які тэмп узялі, як разьвіваецца навука, якая пайшла вытворчасьць, як яны ўвогуле наперад рухаюцца! Натуральна, што і ў спорце гэтак жа прагрэсуюць. Пра іншыя краіны, якія ўжываюць новыя тэхналёгіі, можна сказаць тое ж. Раней кожная краіна трэніравалася ізалявана: Савецкі Саюз сам па сабе, немцы ў сябе нешта хавалі. А цяпер у нацыянальных камандах трэнэры з розных краінаў, кожная запрашае лепшых. Таму і ад школаў шмат залежыць. Але спорт стаў болей дэмакратычны. Нават узяць паўдзённаафрыканскіх плыўцоў, якія сэнсацыйна перамаглі ў эстафэце, — яны ў Амэрыцы трэніруюцца... Ну, а нашым не шанцуе. Дзесьці побач спыняюцца: чацьвертыя месцы, шостае; дзесьці побач з п’едэсталам. Адчуваньне, што крыху не шанцуе”.
Яшчэ адна праблема беларускіх спартоўцаў, на думку адмыслоўцаў, у тым, што многія едуць на Алімпіяду, ведаючы, што будуць там за статыстаў. Тая ж Яўгенія Паўліна двойчы прывозіла Беларусі алімпійскія ліцэнзіі, але двойчы адмаўлялася ад паездкі на Алімпійскія гульні.
(Паўліна: ) “Ніколі не была згодная з тым, што просты ўдзел важнейшы за вынік. Таму, ведаючы, што ў мяне ня будзе выніку, я і ня ехала. Гэта першае. Па-другое, 15 гадоў аддаўшы вялікаму спорту, разумею: псыхалягічна Алімпіяды ня вытрымала б. І справа не ў псыхолягах — я ненавідзела псыхолягаў і заўсёды працавала сама. Вельмі моцна на любога спартоўца ціснуць тыя ж пляны”.
Але ня толькі сёлетнія беларускія дэбютанты на гульнях зьмірыліся з роляй простых удзельнікаў, а не пераможцаў. Нават спартоўцы з чэмпіёнскімі тытуламі, на якіх рабілася высокая стаўка, ня вытрымалі выпрабаваньня Алімпіядай. Так, гімнаст Іван Іванкоў і плыўчыха Алена Попчанка, якія трэніруюцца, адпаведна, у ЗША і Францыі, паказалі ў параўнаньні з усясьветнымі грандамі вельмі сьціплыя вынікі.