У восьмай клясе ў школьнай бібліятэцы я неяк зьняў са стэнду “Пісьменьнікі-землякі” сьціплы зборнічак вершаў зусім невядомага мне Янкі Журбы. Пагартаўшы старонкі, я ўзбагаціў сябе чатырохрадкоўем, што было, відаць, сугучнае майму тагачаснаму стану безнадзейнай, яшчэ дзіцячай закаханасьці...
увесь тэкст
увесь тэкст