Уліцёнак: “Таісія, колькі ў вас сыноў?”
Кабанчук: “Двое: аднаму 33, другому 31”
Уліцёнак: “Ужо, мабыць, і ўнукі ёсьць?”
Кабанчук: “Трое. Моладзь – яна, як і заўсёды, вельмі розная. Аднолькавай ёй ніколі ня быць. Усё гэта залежыць ад структуры нашага грамадзтва, а яно ж таксама дынамічнае, неаднароднае”.
Уліцёнак: “Якімі сталі маладыя за гады беларускай незалежнасьці? Вы ж мелі магчымасьць назіраць за зьменамі ў студэнцкім асяродку”.
Кабанчук: “Напачатку 1990-х быў час максымальнай свабоды ў грамадзтве”.
Уліцёнак: “Атрымліваецца, тое пакаленьне было больш вольным?”
Кабанчук: “Падаецца – так. Бо зараз паўсюль пужалкі. Як набліжаюцца нейкія апазыцыйныя мерапрыемствы, дык усіх страшаць арыштамі, выключэньнямі з установаў… Студэнцкія інтэрнаты, каледжы, унівэрсытэт зрабіліся рэжымнымі ўстановамі. Ніхто ня можа свабодна прайсьці. Кожнага затрымліваюць, патрабуюць пашпарт. Нават калі бацькі прыяжджаюць да сваіх дзяцей, то проста так зайсьці ня могуць. І гэта ўсё адбіваецца – маладыя ў большай сваёй частцы становяцца да ўсяго абыякавымі”.
Уліцёнак: “А ці ёсьць маладыя людзі ў вашай партыйнай арганізацыі?”
Кабанчук: “Працэнтаў трыццаць”.
Уліцёнак: “Атрымліваецца, страх ня ўсіх спыняе?”
Кабанчук: “Так, зразумела. Але гэта зусім невялікая частка”.
Уліцёнак: “А што адбываецца ў асяродку рабочай моладзі Бабруйску?”
Кабанчук: “Працу ня так проста ў нас знайсьці. Тым больш маладым людзям. У выніку шмат хто зьяжджае на захад, яшчэ больш – у Расею. І гэта ў асноўным лепшыя. А каго задавальняе заробак у 200 умоўных адзінак і нават меней, у каго невялікія патрабаваньні, то яны застаюцца ў Бабруйску…”
Уліцёнак: “…на волі хваляў жыцьця?”
Кабанчук: “Проста бадзяюцца па нашай плошчы з бутэлькай піва ў руцэ і кульком семкаў”.
Кабанчук: “Двое: аднаму 33, другому 31”
Уліцёнак: “Ужо, мабыць, і ўнукі ёсьць?”
Кабанчук: “Трое. Моладзь – яна, як і заўсёды, вельмі розная. Аднолькавай ёй ніколі ня быць. Усё гэта залежыць ад структуры нашага грамадзтва, а яно ж таксама дынамічнае, неаднароднае”.
Уліцёнак: “Якімі сталі маладыя за гады беларускай незалежнасьці? Вы ж мелі магчымасьць назіраць за зьменамі ў студэнцкім асяродку”.
Кабанчук: “Напачатку 1990-х быў час максымальнай свабоды ў грамадзтве”.
Уліцёнак: “Атрымліваецца, тое пакаленьне было больш вольным?”
Кабанчук: “Падаецца – так. Бо зараз паўсюль пужалкі. Як набліжаюцца нейкія апазыцыйныя мерапрыемствы, дык усіх страшаць арыштамі, выключэньнямі з установаў… Студэнцкія інтэрнаты, каледжы, унівэрсытэт зрабіліся рэжымнымі ўстановамі. Ніхто ня можа свабодна прайсьці. Кожнага затрымліваюць, патрабуюць пашпарт. Нават калі бацькі прыяжджаюць да сваіх дзяцей, то проста так зайсьці ня могуць. І гэта ўсё адбіваецца – маладыя ў большай сваёй частцы становяцца да ўсяго абыякавымі”.
Уліцёнак: “А ці ёсьць маладыя людзі ў вашай партыйнай арганізацыі?”
Кабанчук: “Працэнтаў трыццаць”.
Уліцёнак: “Атрымліваецца, страх ня ўсіх спыняе?”
Кабанчук: “Так, зразумела. Але гэта зусім невялікая частка”.
Уліцёнак: “А што адбываецца ў асяродку рабочай моладзі Бабруйску?”
Кабанчук: “Працу ня так проста ў нас знайсьці. Тым больш маладым людзям. У выніку шмат хто зьяжджае на захад, яшчэ больш – у Расею. І гэта ў асноўным лепшыя. А каго задавальняе заробак у 200 умоўных адзінак і нават меней, у каго невялікія патрабаваньні, то яны застаюцца ў Бабруйску…”
Уліцёнак: “…на волі хваляў жыцьця?”
Кабанчук: “Проста бадзяюцца па нашай плошчы з бутэлькай піва ў руцэ і кульком семкаў”.
