Уліцёнак: “Што ўяўляюць сабой сёньняшнія бабруйскія бібліятэкі?”
Кабанчук: “За апошнія дзесяць гадоў іх колькасьць не зьмянілася”.
Уліцёнак: “Хоць горад істотна вырас…”
Кабанчук: “Так. Але ў мяне няма інфармацыі пра адкрыцьцё нейкай новай бібліятэкі”.
Уліцёнак: “Вашыя былыя калегі трымаюцца за працу?”
Кабанчук: “Нехта з-за любові да прафэсіі. Некаму няма дзе больш уладкавацца. Асабліва ў такім горадзе, як наш. Іншыя дапрацоўваюць да сваёй пэнсіі. Ва ўсякім разе заробкі людзей не прывязваюць спэцыяліст: нават першай катэгорыі мае ўсяго каля 200 умоўных адзінак. Але гэта з усімі-усімі накруткамі! Бязь іх выходзіць удвая менш. Людзі культуры, асабліва бібліятэкары, зусім не шыкуюць”.
Уліцёнак: “Бібліятэчныя фонды: хапае новай літаратуры, часопісаў, прэсы?”
Кабанчук: “Падпісныя выданьні толькі зьверху спускаюцца – выключна дзяржаўная. Напрыклад, прэса”.
Уліцёнак: “Бібліятэкары, што ведаюць попыт, на той працэс уплыву ня маюць?”
Кабанчук: “Некалі абяцалі, што яны змогуць самастойна выкарыстоўваць на тыя мэты сродкі, атрыманыя ад платных паслугаў. Аднак як дайшло да справы, дык нікога да грошай не падпусьцілі”.
Уліцёнак: “Што найперш хвалюе бібліятэкараў гораду?”
Кабанчук: “Нізкія заробкі. Плюс адсутнасьць сучаснага, так бы мовіць, асартымэнту”.
Уліцёнак: “А чым цікавяцца наведвальнікі бабруйскіх бібліятэк? Хто яны?”
Кабанчук: “У асноўным студэнты і школьнікі. А чытаюць практычна адну толькі праграмную літаратуру”.
Уліцёнак: “Атрымліваецца, цікавасьці да кніг паменела?”
Кабанчук: “Не. Справа ў іншым: людзі прыходзілі-прыходзілі, а патрэбнага новага чытва няма й няма… Як ня можам задаволіць попыт, дык і перасталі цікавіцца намі. Аддаюць цяпер перавагу інтэрнэту. Апазыцыйным выданьням”.
Уліцёнак: “А чым найперш цікавіліся?”
Кабанчук: “Кнігамі Васіля Быкава, Вольгі Іпатавай, Уладзімера Арлова… А магчымасьці знайсьці іх у бібліятэцы няма. Дзяржава забараняе. Кіраўнікі бібліятэк з гэтым нічога зрабіць ня могуць. Іхныя жаданьні нікім ня ўлічваюцца. Тым больш – жаданьні чытачоў…”
Кабанчук: “За апошнія дзесяць гадоў іх колькасьць не зьмянілася”.
Уліцёнак: “Хоць горад істотна вырас…”
Кабанчук: “Так. Але ў мяне няма інфармацыі пра адкрыцьцё нейкай новай бібліятэкі”.
Уліцёнак: “Вашыя былыя калегі трымаюцца за працу?”
Кабанчук: “Нехта з-за любові да прафэсіі. Некаму няма дзе больш уладкавацца. Асабліва ў такім горадзе, як наш. Іншыя дапрацоўваюць да сваёй пэнсіі. Ва ўсякім разе заробкі людзей не прывязваюць спэцыяліст: нават першай катэгорыі мае ўсяго каля 200 умоўных адзінак. Але гэта з усімі-усімі накруткамі! Бязь іх выходзіць удвая менш. Людзі культуры, асабліва бібліятэкары, зусім не шыкуюць”.
Уліцёнак: “Бібліятэчныя фонды: хапае новай літаратуры, часопісаў, прэсы?”
Кабанчук: “Падпісныя выданьні толькі зьверху спускаюцца – выключна дзяржаўная. Напрыклад, прэса”.
Уліцёнак: “Бібліятэкары, што ведаюць попыт, на той працэс уплыву ня маюць?”
Кабанчук: “Некалі абяцалі, што яны змогуць самастойна выкарыстоўваць на тыя мэты сродкі, атрыманыя ад платных паслугаў. Аднак як дайшло да справы, дык нікога да грошай не падпусьцілі”.
Уліцёнак: “Што найперш хвалюе бібліятэкараў гораду?”
Кабанчук: “Нізкія заробкі. Плюс адсутнасьць сучаснага, так бы мовіць, асартымэнту”.
Уліцёнак: “А чым цікавяцца наведвальнікі бабруйскіх бібліятэк? Хто яны?”
Кабанчук: “У асноўным студэнты і школьнікі. А чытаюць практычна адну толькі праграмную літаратуру”.
Уліцёнак: “Атрымліваецца, цікавасьці да кніг паменела?”
Кабанчук: “Не. Справа ў іншым: людзі прыходзілі-прыходзілі, а патрэбнага новага чытва няма й няма… Як ня можам задаволіць попыт, дык і перасталі цікавіцца намі. Аддаюць цяпер перавагу інтэрнэту. Апазыцыйным выданьням”.
Уліцёнак: “А чым найперш цікавіліся?”
Кабанчук: “Кнігамі Васіля Быкава, Вольгі Іпатавай, Уладзімера Арлова… А магчымасьці знайсьці іх у бібліятэцы няма. Дзяржава забараняе. Кіраўнікі бібліятэк з гэтым нічога зрабіць ня могуць. Іхныя жаданьні нікім ня ўлічваюцца. Тым больш – жаданьні чытачоў…”
