Нечакана для мяне гэтае, на першы погляд даволі простае пытаньне, аказалася зусім ня простым. І не з прычыны таго, што адказаў на яго можа быць шмат.
Звычайная для нас рэпліка – я веру ў тое і тое – часьцей за ўсё вымаўляецца па завядзёнцы, не кранае больш глыбокага сэнсу панятку “вера”. У мітусьні штодзённых клопатаў увогуле не даводзіцца разважаць над гэтым. Але вось цяпер спрабую разабрацца. Не, не ў катэгорыях і дэфініцыях, проста ў сваіх адчуваньнях.
Ты жывеш на гэтым сьвеце дзеля кагосьці, працуеш, каб асягнуць пэўнай мэты. У гэтым напрамку і шукай свой сымбаль веры, тыя перакананьні, якія ўзмацняюць твае сілы, жывяць твой дух, накіроўваюць памкненьні, урэшце дазваляюць спрабаваць адказаць на вечнае пытаньне аб сэнсе існаваньня.
Вера – гэта яшчэ і ўпэўненасьць. Аднак жа кожнаму чалавеку ўласьціва сумнявацца. Ці аслабляюць сумненьні веру? Ці можна назваць верай тое, у чым сумняваемся, і да якой ступені?
Адказаў на гэтыя пытаньні не ведаю.
Перабіраю варыянты адказу на пастаўленае пытаньне. Але замест перакананьняў і ўпэўненасьці – адно сумненьні.
Вось каб пытаньне гучала іначай: “У што я хацеў бы верыць?”
Хацеў бы шчыра, самааддана, безаглядна верыць у Бога, у тую звышсілу, якая была б у стане перайначыць, зьмяніць да лепшага гэты недасканалы сьвет, у тым ліку і мяне.
Я хацеў бы верыць, што ўсё адно сьвет становіцца лепшым, чысьцейшым, больш шчырым і прыязным да цябе. Я хацеў бы верыць, што дурнота, хамства, здрада, нянавісьць, зайздрасьць і ўся іхняя кампанія адыдуць у нябыт.
Я хацеў бы верыць у мудрасьць свайго народу і яго эліты.
Я хацеў бы верыць у тое, што людзі зьменяцца да лепшага да таго, як іх памылкі ўжо немагчыма будзе выпраўляць.
Я хацеў бы верыць... Хацеў бы. Але ці дам рады верыць?..
Я ведаю шчыры адказ і хачу зноў схавацца ў мітусьні штодзённых клопатаў. І тым ня менш, ня ўсё страчана – пакуль жыве прага да Веры, покуль ты крочыш па шляху да Веры праз усе свае сумненьні.
У гэтыя адметныя дні восеньскіх дзядоў мы з асаблівым пачуцьцём згадваем і ўшаноўваем памяць сваіх продкаў, адчуваем духоўную повязь з папярэднікамі, блізкімі нам па крыві і па духу. Найлепшае ім ушанаваньне, як падаецца, – гэта калі мы сваім жыцьцём хаця б часткова спраўдзілі іх надзеі, іх мары.
Я вельмі хацеў бы верыць, што нешта вартае зрабіў дзеля гэтага. Я вельмі хацеў бы верыць у тое, што ў сьвеце, які будзе пасьля мяне, зьдзейсьніцца нешта і з маіх мараў і надзеяў.
Я вельмі хацеў бы верыць, што ў вечную несьмяротнасьць пойдзе і часьцінка, няхай самая маленькая, маёй душы, маіх спраў.
Не. Скажу іначай: “Я сапраўды ў гэта веру”.
Звычайная для нас рэпліка – я веру ў тое і тое – часьцей за ўсё вымаўляецца па завядзёнцы, не кранае больш глыбокага сэнсу панятку “вера”. У мітусьні штодзённых клопатаў увогуле не даводзіцца разважаць над гэтым. Але вось цяпер спрабую разабрацца. Не, не ў катэгорыях і дэфініцыях, проста ў сваіх адчуваньнях.
Ты жывеш на гэтым сьвеце дзеля кагосьці, працуеш, каб асягнуць пэўнай мэты. У гэтым напрамку і шукай свой сымбаль веры, тыя перакананьні, якія ўзмацняюць твае сілы, жывяць твой дух, накіроўваюць памкненьні, урэшце дазваляюць спрабаваць адказаць на вечнае пытаньне аб сэнсе існаваньня.
Вера – гэта яшчэ і ўпэўненасьць. Аднак жа кожнаму чалавеку ўласьціва сумнявацца. Ці аслабляюць сумненьні веру? Ці можна назваць верай тое, у чым сумняваемся, і да якой ступені?
Адказаў на гэтыя пытаньні не ведаю.
Перабіраю варыянты адказу на пастаўленае пытаньне. Але замест перакананьняў і ўпэўненасьці – адно сумненьні.
Вось каб пытаньне гучала іначай: “У што я хацеў бы верыць?”
Хацеў бы шчыра, самааддана, безаглядна верыць у Бога, у тую звышсілу, якая была б у стане перайначыць, зьмяніць да лепшага гэты недасканалы сьвет, у тым ліку і мяне.
Я хацеў бы верыць, што ўсё адно сьвет становіцца лепшым, чысьцейшым, больш шчырым і прыязным да цябе. Я хацеў бы верыць, што дурнота, хамства, здрада, нянавісьць, зайздрасьць і ўся іхняя кампанія адыдуць у нябыт.
Я хацеў бы верыць у мудрасьць свайго народу і яго эліты.
Я хацеў бы верыць у тое, што людзі зьменяцца да лепшага да таго, як іх памылкі ўжо немагчыма будзе выпраўляць.
Я хацеў бы верыць... Хацеў бы. Але ці дам рады верыць?..
Я ведаю шчыры адказ і хачу зноў схавацца ў мітусьні штодзённых клопатаў. І тым ня менш, ня ўсё страчана – пакуль жыве прага да Веры, покуль ты крочыш па шляху да Веры праз усе свае сумненьні.
У гэтыя адметныя дні восеньскіх дзядоў мы з асаблівым пачуцьцём згадваем і ўшаноўваем памяць сваіх продкаў, адчуваем духоўную повязь з папярэднікамі, блізкімі нам па крыві і па духу. Найлепшае ім ушанаваньне, як падаецца, – гэта калі мы сваім жыцьцём хаця б часткова спраўдзілі іх надзеі, іх мары.
Я вельмі хацеў бы верыць, што нешта вартае зрабіў дзеля гэтага. Я вельмі хацеў бы верыць у тое, што ў сьвеце, які будзе пасьля мяне, зьдзейсьніцца нешта і з маіх мараў і надзеяў.
Я вельмі хацеў бы верыць, што ў вечную несьмяротнасьць пойдзе і часьцінка, няхай самая маленькая, маёй душы, маіх спраў.
Не. Скажу іначай: “Я сапраўды ў гэта веру”.
