Уліцёнак: “Што думае літаратар Лявон Вольскі пра сытуацыю зь пісьменьніцкімі саюзамі?”
Вольскі: “Яна зусім абсурдовая! З афіцыйным дык наагул… Бо там такія, пардон, сабраліся людзі, якія раней заўсёды былі на трэціх ролях”.
Уліцёнак: “Калі ня “як”, то хоць “пра што” варта пісаць цяпер, каб быць у авангардзе?”
Вольскі: “Цяпер у асноўным людзі чытаюць бэлетрыстыку, таму, на мой погляд, трэба ствараць сваю, беларускую плынь у гэтым кірунку. На тое ў свой час шмат сілаў і часу паклаў, напрыклад, Караткевіч”.
Уліцёнак: “Хто працягвае ягоную справу сёньня?”
Вольскі: “Літаратура – такі жанр, які ўва ўсім сьвеце спансаруецца дзяржавай альбо нейкімі фондамі. А ў нас гэтага нічога няма, на жаль.
Літаратура – мастацтва не зусім элітарнае, але й яго трэба прышчапляць у шырокіх масах. Народ неабходна адукоўваць… Гэта й робіць без усялякай падтрымкі незалежніцкая літаратура. Дзяржава ж дапамагае выключна ляяльным…
Тым ня менш “незалежнікі” ў пэўных колах насуперак усяму папулярныя. Я ведаю, што выдатна разыходзяцца ўсе кнігі Ўладзі Арлова, Глобус з Хадановічам чытаюцца і гэтак далей. У “Нашай ніве” з задавальненьнем сачыў за дэтэктывам Наталкі Бабінай”.
Уліцёнак: “У вас – амаль як у Герцэна: вузкаватае літаратурнае кола…”
Вольскі: “Амбіцыі элітарнасьці трэба пакуль што пакінуць пры сабе, а лепш пакласьці іх далёка-далёка ў шуфляду і ісьці да народу. У нас задужа шмат элітарных мастакоў, паэтаў, празаікаў, якія гавораць, што найперш працуюць на сябе, што ім пляваць на “шырокія масы насельніцтва”, паводле іх – “ідыятычнага”.
Мне падаецца, у нашай сытуацыі гэта ну зусім няправільна! Бо мы жывем не ў Бэрліне, а ў Беларусі, і бяз публікі мала што значым. Трэба бліжэй да народу”.
Уліцёнак: “Ваш бацька не хаваў сваіх дэмакратычных поглядаў. А цяпер ягоных аднагодкаў-дэмакратаў выкідваюць з падручнікаў…”
Вольскі: “Няма чаму зьдзіўляцца – павыкідаюць усіх, пакуль ня зьменіцца час, а ўсьлед за ім – лад. Цяпер усё працуе ў адным кірунку: максымум ляяльнасьці, ніякіх там хістаньняў…
Тое, што нам здавалася калісьці абсурдам, цяпер падаецца натуральнай рэчаіснасьцю”.
Вольскі: “Яна зусім абсурдовая! З афіцыйным дык наагул… Бо там такія, пардон, сабраліся людзі, якія раней заўсёды былі на трэціх ролях”.
Уліцёнак: “Калі ня “як”, то хоць “пра што” варта пісаць цяпер, каб быць у авангардзе?”
Вольскі: “Цяпер у асноўным людзі чытаюць бэлетрыстыку, таму, на мой погляд, трэба ствараць сваю, беларускую плынь у гэтым кірунку. На тое ў свой час шмат сілаў і часу паклаў, напрыклад, Караткевіч”.
Уліцёнак: “Хто працягвае ягоную справу сёньня?”
Вольскі: “Літаратура – такі жанр, які ўва ўсім сьвеце спансаруецца дзяржавай альбо нейкімі фондамі. А ў нас гэтага нічога няма, на жаль.
Літаратура – мастацтва не зусім элітарнае, але й яго трэба прышчапляць у шырокіх масах. Народ неабходна адукоўваць… Гэта й робіць без усялякай падтрымкі незалежніцкая літаратура. Дзяржава ж дапамагае выключна ляяльным…
Тым ня менш “незалежнікі” ў пэўных колах насуперак усяму папулярныя. Я ведаю, што выдатна разыходзяцца ўсе кнігі Ўладзі Арлова, Глобус з Хадановічам чытаюцца і гэтак далей. У “Нашай ніве” з задавальненьнем сачыў за дэтэктывам Наталкі Бабінай”.
Уліцёнак: “У вас – амаль як у Герцэна: вузкаватае літаратурнае кола…”
Вольскі: “Амбіцыі элітарнасьці трэба пакуль што пакінуць пры сабе, а лепш пакласьці іх далёка-далёка ў шуфляду і ісьці да народу. У нас задужа шмат элітарных мастакоў, паэтаў, празаікаў, якія гавораць, што найперш працуюць на сябе, што ім пляваць на “шырокія масы насельніцтва”, паводле іх – “ідыятычнага”.
Мне падаецца, у нашай сытуацыі гэта ну зусім няправільна! Бо мы жывем не ў Бэрліне, а ў Беларусі, і бяз публікі мала што значым. Трэба бліжэй да народу”.
Уліцёнак: “Ваш бацька не хаваў сваіх дэмакратычных поглядаў. А цяпер ягоных аднагодкаў-дэмакратаў выкідваюць з падручнікаў…”
Вольскі: “Няма чаму зьдзіўляцца – павыкідаюць усіх, пакуль ня зьменіцца час, а ўсьлед за ім – лад. Цяпер усё працуе ў адным кірунку: максымум ляяльнасьці, ніякіх там хістаньняў…
Тое, што нам здавалася калісьці абсурдам, цяпер падаецца натуральнай рэчаіснасьцю”.
