Сувязь Юргена Вальдшміта зь Беларусьсю пачалася ў 1990 годзе. Гэта адбылося неўзабаве пасьля падзеньня Бэрлінскага муру.
Разам зь іншымі мэдычнымі зоркамі з Заходняга Бэрліна прафэсар Вальдшміт вырашыў напісаць словы падзякі папулярнаму тады ў Нямеччыне савецкаму генсэку Гарбачову. Заходнебэрлінскія лекары прапанавалі Маскве дабрачынную праграму “Berliner Bürger danken” — “Грамадзяне Бэрліна дзякуюць”, каб падтрымліваць мэдычныя ўстановы ў пацярпелай ад радыяцыі Беларусі.
Скончыўшы гімназію ва Ўсходняй Нямеччыне, ён як прадстаўнік сям’і з глыбокімі хрысьціянскімі традыцыямі ня меў права атрымаць мэдычную адукацыю. Гэта забаранялі законы тагачаснай ГДР.
Малады чалавек вырашыў уцячы ў Заходні Бэрлін. Каб навучацца ў мясцовым Вольным унівэрсытэце, ён мусіў пацьвердзіць свой атэстат сталасьці і пераздаць некаторыя дысцыпліны. У 1962 годзе Вальдшміт пасьпяхова завяршыў адукацыю ў Заходнім Бэрліне і неўзабаве абараніў першую дысэртацыю.
“Я працаваў у розных мэдычных спэцыялізацыях, стажаваўся ў вядучых прафэсараў Эўропы і ЗША, — згадваў Вальдшміт. — Ад 1970-га пачаў кіраваць клінікай дзіцячай хірургіі пры заходнебэрлінскім Вольным унівэрсытэце. Мяне сталі запрашаць на апэрацыі і лекцыі ў розныя клінікі сьвету. Адзіным месцам, дзе мяне не хацелі бачыць, была родная Ўсходняя Нямеччына”.
Прафэсар быў перакананы, што падзеньне Бэрлінскага муру дало найвялікшы шанец усім ягоным усходнеэўрапейскім калегам.
Галоўны дзіцячы хірург Беларусі, загадчык катэдры дзіцячай хірургіі Васіль Аверын, як і іншыя ягоныя калегі, лічыць сябе вучнем прафэсара Вальдшміта. Зь нямецкім калегам ён правёў дзясяткі супольных апэрацыяў як у Менску, так і у Бэрліне.
“Я вось тут сказаў нашым хірургам пра Вальдшміта, дык яны вельмі смуткуюць, бо ведаюць яго добра як аднаго зь піянэраў лазэрнай і малаінвазійнай хірургіі. З падобнымі мэтодыкамі ў пацыентаў значна менш ускладненьняў пасьля апэрацыі. Дзеці па сунасьці ўжо на другі дзень лётаюць, ім нічога не баліць”, — кажа Аверын.
Сёньня ў Дзіцячым хірургічным цэнтры брыгада хірургаў на чале з Аверыным правяла адну з галоўных апэрацыяў Вальдшміта — рэканструкцыю мачавога пухіра.
“Апэрацыя рэканструкцыі мачавога пухіра — калі пухір ня мае пярэдняй сьценкі і ў хлопчыка па сутнасьці няма пэніса. Калі ў 1990-м Вальдшміт да нас прыяжджаў, то мы такую першую апэрацыю рабілі. Я тады быў у яго асыстэнтам. З таго часу прайшло больш за дзесяць гадоў. Сёньня, вось толькі што, мы скончылі падобную апэрацыю — апэравалі месячнага хлопчыка. Хочацца думаць, што Вальдшміт ухваліў бы нашу працу”.
Разам зь іншымі мэдычнымі зоркамі з Заходняга Бэрліна прафэсар Вальдшміт вырашыў напісаць словы падзякі папулярнаму тады ў Нямеччыне савецкаму генсэку Гарбачову. Заходнебэрлінскія лекары прапанавалі Маскве дабрачынную праграму “Berliner Bürger danken” — “Грамадзяне Бэрліна дзякуюць”, каб падтрымліваць мэдычныя ўстановы ў пацярпелай ад радыяцыі Беларусі.
Скончыўшы гімназію ва Ўсходняй Нямеччыне, ён як прадстаўнік сям’і з глыбокімі хрысьціянскімі традыцыямі ня меў права атрымаць мэдычную адукацыю. Гэта забаранялі законы тагачаснай ГДР.
Малады чалавек вырашыў уцячы ў Заходні Бэрлін. Каб навучацца ў мясцовым Вольным унівэрсытэце, ён мусіў пацьвердзіць свой атэстат сталасьці і пераздаць некаторыя дысцыпліны. У 1962 годзе Вальдшміт пасьпяхова завяршыў адукацыю ў Заходнім Бэрліне і неўзабаве абараніў першую дысэртацыю.
“Я працаваў у розных мэдычных спэцыялізацыях, стажаваўся ў вядучых прафэсараў Эўропы і ЗША, — згадваў Вальдшміт. — Ад 1970-га пачаў кіраваць клінікай дзіцячай хірургіі пры заходнебэрлінскім Вольным унівэрсытэце. Мяне сталі запрашаць на апэрацыі і лекцыі ў розныя клінікі сьвету. Адзіным месцам, дзе мяне не хацелі бачыць, была родная Ўсходняя Нямеччына”.
Прафэсар быў перакананы, што падзеньне Бэрлінскага муру дало найвялікшы шанец усім ягоным усходнеэўрапейскім калегам.
Галоўны дзіцячы хірург Беларусі, загадчык катэдры дзіцячай хірургіі Васіль Аверын, як і іншыя ягоныя калегі, лічыць сябе вучнем прафэсара Вальдшміта. Зь нямецкім калегам ён правёў дзясяткі супольных апэрацыяў як у Менску, так і у Бэрліне.
“Я вось тут сказаў нашым хірургам пра Вальдшміта, дык яны вельмі смуткуюць, бо ведаюць яго добра як аднаго зь піянэраў лазэрнай і малаінвазійнай хірургіі. З падобнымі мэтодыкамі ў пацыентаў значна менш ускладненьняў пасьля апэрацыі. Дзеці па сунасьці ўжо на другі дзень лётаюць, ім нічога не баліць”, — кажа Аверын.
Сёньня ў Дзіцячым хірургічным цэнтры брыгада хірургаў на чале з Аверыным правяла адну з галоўных апэрацыяў Вальдшміта — рэканструкцыю мачавога пухіра.
“Апэрацыя рэканструкцыі мачавога пухіра — калі пухір ня мае пярэдняй сьценкі і ў хлопчыка па сутнасьці няма пэніса. Калі ў 1990-м Вальдшміт да нас прыяжджаў, то мы такую першую апэрацыю рабілі. Я тады быў у яго асыстэнтам. З таго часу прайшло больш за дзесяць гадоў. Сёньня, вось толькі што, мы скончылі падобную апэрацыю — апэравалі месячнага хлопчыка. Хочацца думаць, што Вальдшміт ухваліў бы нашу працу”.