Гэта былі дырыжор Андрэй Галанаў, саліст Ільля Сільчукоў, канцэртмайстар аркестру Рэгіна Саркісава, музыкі аркестра Ала Джыган і Аляксандра Пацёміна.
Большасьць зь іх зьехалі зь Беларусі: Саркісава і Галанаў — у Літву, Джыган — ў Швайцарыю да дачкі, Сільчукоў — у ЗША. Пацёмкіна засталася ў Менску.
«Народная воля» пацікавілася ў Рэгіны Саркісавай, былой першай скрыпкі аркестра Вялікага тэатру, чым яна цяпер займаецца.
Рэгіна Мікалаеўна знаходзіцца ў Вільні. Яны з мужам прайшлі конкурс у аркестар музычнага тэатру Кляйпэды. Вось што яна расказала:
— Там у лістападзе-сьнежні праводзілі чарговы набор, бо тэатар пашырае свае творчыя далягляды. Але пакуль мы знаходзімся ў Вільні, а ў Клайпеду паедзем пасля Новага году, калі будзе дазволена перамяшчацца па краіне. Па магутнасьці музычны тэатар Кляйпэды зь беларускім опэрным, вядома, не зраўняецца. Але выбар у мяне цяпер невялікі. Трэба зарабляць на жыцьцё, у нас двое дзяцей-студэнтаў.
Саркісава кажа, што не чакала такой жорсткую рэакцыю, калі выходзіла на акцыю перад спэктаклем:
—Я думала, што ўлепяць вымову, але каб у адзін момант звольніць, нават не перагаварыўшы са мной пасьля 26 гадоў маёй працы канцэртмайстрам аркестра... Я ж была не самым апошнім чалавекам у тэатры. У галаве такое не ўкладваецца. Хоць я разумела, бачыла, што незаменных людзей у нас у краіне зараз няма, найлепшыя спэцыялісты, выдатныя асобы пазбаўляліся працы. Але ў нашым Вялікім?!
— У вашу абарону, а таксама ў абарону ўсіх астатніх музыкаў, груба звольненых з тэатру, быў ліст, пад якім падпісаліся 1070 дзеячаў культуры нашай краіны. Ці была рэакцыя ад чыноўнікаў?
— Ніякай рэакцыі. Адміністрацыя ўсіх узроўняў робіць выгляд, што яна сьлепаглуханямая. Майму мужу — ён у аркестры працаваў літаўрыстам на пазыцыі канцэртмайстра групы ўдарнікаў — давялося звольніцца адразу за мной. А ён наогул 42 гады прапрацаваў у тэатры. І зь ім нават словам не перакінуўся ніхто з адміністрацыі, не зрабілі ласку пагутарыць. І так расстацца...
— Калі вы перабраліся ў Вільню?
— Гэта яшчэ адна няпростая гісторыя, зноў столькі перажываньняў... Глядзіце, як разьвіваліся падзеі. Прайшло ўжо нямала часу з дня майго выгнаньня з тэатра, калі днём 3 сьнежня мне патэлефанавалі з РУУС і кажуць: «Вы не зьявіліся па позве!»
Я вельмі зьдзівілася, бо ніякай позвы я не атрымлівала. Тым ня менш мне настойліва параілі прыйсьці да іх ва ўпраўленьне праз паўтары гадзіны. Спытала: «Зь якой нагоды?» Адказалі: «За зрыў мерапрыемства».
— Цікава, якога мерапрыемства? Ці меўся на ўвазе ваш публічны пратэст перад пачаткам спэктакля «Царская нявеста»? Дарэчы, вас маглі папросту з допыту адправіць у СІЗА.
— Менавіта! Таму я не стала чакаць сустрэчы ў РУУС, а тут жа сабрала валізкі і зьехала ў Вільню. Падключыўся фонд «Дапамога» (дзякуй яму!), які правёў мяне гуманітарным калідорам (тым больш што ў мяне была адкрытая турыстычная віза). «Дапамога» вельмі хутка спрацавала: мне патэлефанавалі з РУУС у гадзіну дня, а ў пяць вечара я ўжо была на мяжы зь Літвой. Муж, праўда, змог прыехаць да мяне вось толькі нядаўна, на днях.
