18-гадовы хлапец тройчы ўдарыў у грудзі 16-гадовага навучэнца лідзкай вучэльні алімпійскага рэзэрву. У таго спынілася сэрца. Справу пачалі разглядаць у судзе Шчучынскага раёну 17 ліпеня.
Памёр пасьля трэніроўкі ад удараў у грудзі
У судовай залі сабраліся больш за 20 чалавек, большасьць — маладыя людзі. Калі канвой уводзіць падсуднага — 18-гадовага Руслана Сіроціна, некаторыя дзяўчаты пачынаюць плакаць. Пад варту яго ўзялі ў канцы чэрвеня. Пацярпелымі прызнаныя бацькі памерлага 16-гадовага Андрэя — Іна і Дзьмітры Дараховічы.
Справу разглядае судзьдзя Дзьмітры Цівунчык. Пракурор — Аляксандар Дзямідаў.
Трагедыя адбылася сёлета 1 красавіка ў Лідзе ў разьдзявальні спартовай залі лідзкай вучэльні алімпійскага рэзэрву. Пасьля трэніроўкі Руслан ня менш як тры разы ўдарыў Андрэя ў грудзі. Ад апошняга ўдару Андрэй упаў, «хуткая» ня здолела яго выратаваць.
«Ніколі зь ім не сварыліся»
На судзе пацярпелыя заявілі хадайніцтва на кампэнсацыю матэрыяльнай шкоды — больш за 3 тысячы рублёў, якія пайшлі на пахаваньне, і маральнай шкоды — па 100 тысяч рублёў для кожнага з бацькоў. Хадайніцтва будзе разгледжана пазьней.
Паводле дзяржаўнага абвінавачваньня, Руслан Сіроцін 1 красавіка каля 19.50 у разьдзявальні спартовай залі лідзкай вучэльні на глебе непрыязных асабістых адносін нанёс Андрэю Дараховічу ня менш як 3 удары ў грудную клетку. Гэта прывяло да спыненьня сэрца.
Сіроцін віну прызнаў часткова. Патлумачыў, што не хацеў сьмерці Дараховіча.
Руслану Сіроціну 18 гадоў. Паходзіць зь вёскі ў Карэліцкім раёне. Бацькі разьведзеныя, працуюць у калгасе, мае двух старэйшых братоў. Займаўся цяжкой атлетыкай з 8-й клясы. У лідзкай вучэльні алімпійскага рэзэрву правучыўся 3 гады да 2018 году. Займаў прызавыя месцы на рэспубліканскіх спаборніцтвах. Кандыдат у майстры спорту. Выціскаў штангу вагой 130 кіляграмаў у штуршку.
Паступіць у Горадзенскі ўнівэрсытэт ня здолеў, плянаваў падаваць дакумэнты паўторна налета. Пайшоў вучыцца ў лідзкі каледж Горадзенскага ўнівэрсытэту на тэхніка-будаўніка.
Руслан заікаецца, калі дае паказаньні. Заіканьне зьявілася пасьля сьмерці Дараховіча.
Андрэй Дараховіч вучыўся на клясу раней, чым Руслан. Хлопцы жылі разам у інтэрнаце, але ў розных пакоях. Сустракаліся на трэніроўках. Сябравалі, разам гулялі ў футбол, у кампутар, прыходзілі ў госьці адзін да аднаго.
«Ніколі зь ім не сварыліся. Ён заўсёды спагадлівы, нічога не пашкадуе. Усе добра да яго ставіліся, у тым ліку і я», — кажа Руслан.
«Я ведаў, што Андрэя за насвай могуць выгнаць»
Паводле паказаньняў Сіроціна, ён прыходзіў на трэніроўкі ў спартовую залю вучэльні алімпійскага рэзэрву. Трэнэры пускалі яго, хоць ён ужо ня быў выхаванцам.
1 красавіка Сіроцін прыйшоў у залю ўзважыцца і пазаймацца перад спаборніцтвамі каля 19:00. Усе выхаванцы ўжо зьбіраліся сыходзіць з залі.
Сіроцін паклікаў Дараховіча ў распранальню.
«Я сказаў: „Я ведаю, што ты ўжываеш наркотыкі, насвай“», — успамінае падзеі Сіроцін.
Пра насвай ён даведаўся ад агульных знаёмых. Дараховіч на гэта нічога не адказаў.
«Я сказаў: «Давай я табе тры „фанэры“. Ён згадзіўся», — дадае Сіроцін.
Дараховіч сам выпрастаўся каля сьцяны, каб зручней было біць.
— Чаму вы да яго зьвярнуліся з-за насваю? Што вам да таго? — удакладніў пракурор.
— Я ведаў, што яго за гэта могуць выгнаць. Або нават нешта горшае... Ён быў вельмі добрым чалавекам. Я хацеў, каб ён гэтым не займаўся, — адказаў Сіроцін.
Абвінавачаны запэўніў, што раней нікога ня біў падобным чынам у грудзі, у вучэльні гэта не было заведзена.
Па словах Сіроціна, ён ударыў тры разы нямоцна, каб не нанесьці траўмы. Андрэй быў вышэйшы за Руслана, займаўся ў большай вагавой катэгорыі.
«Пасьля ўдараў Андрэй стаяў. Я ўжо зьбіраўся сыходзіць, падышоў да дзьвярэй. Тады Віталь закрычаў: „Андруша!“ У яго [Дараховіча] быў цяжкі ўздых. Ён пачаў спаўзаць па сьцяне. Я адразу разьвярнуўся і пачаў прыводзіць у прытомнасьць», — расказвае Сіроцін.
Усё адбывалася вельмі хутка. У распранальні ў той момант былі яшчэ двое выхаванцаў вучэльні Віталь В. і Вадзім Д. Паклікалі трэнэра Дзяніса Ірчыца.
Сіроцін пачаў спачатку біць Дараховіча па шчоках, рабіць штучнае дыханьне, масаж сэрца. Выклікалі хуткую.
Пакуль Руслан расказваў пра абставіны сьмерці Андрэя, у залі плакалі.
— Чаму вы білі безабароннага чалавека? — запытаўся пракурор. — Я нават ня думаў, што можа такое быць, — адказаў Сіроцін. — Вы не аспрэчваеце, што менавіта ад вашых удараў наступіла сьмерць? — Прызнаю, ад маіх. Але я не хацеў, каб хоць блізка такое атрымалася.Сіроцін адзначыў, што шкадуе пра тое, што адбылося. З бацькамі Андрэя Дараховіча ўбачыўся выпадкова ў вёсцы, куды яны прыехалі на пахаваньне агульнага знаёмага. Кажа, што выбачыўся. Але размова атрымалася кароткай, эмацыйнай і скамечанай. Пазьней Сіроцін не званіў Дараховічам, бо ня ведаў, як і што сказаць.
«Стала кепска на прыпынку, упаў і памёр»
Маці Іна Дараховіч расказала, што Андрэй быў добрым, спакойным хлопцам.
«Калі ўбачыла, што сядзіць у кампутары, вырашыла аддаць яго ў спартовую сэкцыю. Ён казаў: „Мама, як добра, што ты мяне туды аддала“», — кажа Іна Дараховіч.
Пасьля трэніроўкі ён заўжды званіў расказаць, як маецца. Але 1 красавіка званка не дачакалася.
Увечары 1 красавіка каля 22:40 пазваніў намесьнік дырэктара вучэльні і сказаў бацькам Андрэя Дараховіча, што сыну стала кепска на прыпынку, ён упаў і памёр. Пра тое, што насамрэч здарылася, бацькам расказалі іншыя выхаванцы вучэльні на пахаваньні.
«Імя Руслана ніколі не гучала, калі Андрэй прыяждаў дадому. Расказваў пра іншых сяброў», — кажа маці.
Па ейных словах, сын ніколі ня скардзіўся на стаўленьне да яго іншых выхаванцаў або выхавальнікаў.
«Адзінае, што ён неяк сказаў: «Мама, 11-я кляса выпусьцілася, цяпер усё будзе добра», — кажа Іна Дараховіч.
Яна таксама ведала, што ў інтэрнаце ў выхаванцаў прападала ежа, асабістыя рэчы.
Маці і бацька памерлага Андрэя папрасілі суд пра самае суворае магчымае пакараньне.
«Яму ніхто не даваў права біць. Ён мог настаўнікам сказаць. Ён забіў ня толькі Андрэя, а ўсю нашую сям’ю. Мы не камунікуем дома, сустракаемся на могілках», — кажа Іна Дараховіч.
Праблемы ў вучэльні мелі сыстэмны характар
Сьледчы камітэт завёў крымінальную справу па артыкуле «Прычыненьне сьмерці па неасьцярожнасьці» (ч. 1 арт 144 Крымінальнага кодэксу Беларусі) праз два тыдні пасьля сьмерці Андрэя Дараховіча. Пазьней справу перакваліфікавалі на ч. 3 арт 147 КК Беларусі («наўмыснае прычыненьне цяжкога цялеснага пашкоджаньня, якое пацягнула за сабой па неасьцярожнасьці сьмерць чалавека»). Першы артыкул прадугледжваў да трох гадоў калёніі, другі — да 15 год.
Старшыня Сьледчага камітэту Іван Наскевіч падчас расьсьледаваньня справы адзначыў, што трагедыя з падлеткам была не прыватным выпадкам, а праблемы ў дзейнасьці вучэльні мелі «сыстэмны характар».
Паводле Івана Наскевіча, за апошнія гады выхаванцаў абвінавачвалі ў шэрагу злачынстваў, што стала вынікам «бескантрольнасьці за імі з боку трэнэраў, выкладчыкаў, выхавальнікаў і службовых асоб абласнога ўзроўню, якія пакліканыя каардынаваць і кантраляваць адукацыйны і выхаваўчы працэс».
У сьнежні 2018 году быў звольнены кіраўнік Горадзенскай дзяржаўнай вучэльні алімпійскага рэзэрву Тадэвуш Калошыч (лідзкая вучэльня — ейны філіял). Паводле Генпракуратуры, у вучэльні выявілі парушэньні заканадаўства, якія ўшчамляюць правы і законныя інтарэсы навучэнцаў.
Гэты артыкул падрыхтаваны пры выкарыстаньні інфармацыі БелаПАН.
