Павал Якубовіч супраць Ксеніі Сабчак
Дракахруст: Падчас апошняй перадачы «Клюбу рэдактараў» рэдактар СБ Павал Якубовіч на прапанову абмеркаваць вылучэньне Ксеніі Сабчак адказаў рэзкай водпаведзьдзю:
«Час нам, грамадзянам Беларусі, менш жыць жыцьцём іншай дзяржавы.... Да чаго я заклікаю? Усе мы, грамадзяне Беларусі, павінны ўсё больш і больш разумець, што ўжо 25 гадоў мы — незалежная эўрапейская дзяржава. А мы ўсё жывём дробнымі жарсьцямі нейкіх маскоўскіх актораў, нейкімі скандальчыкамі, нейкімі Сабчак. ... Я гатовы гаварыць пра калег Лябедзьку, Статкевіча і іншых з нашмат большай цікавасьцю, чым гісторыі Сабчак, нараджэньне ці гібель нейкай зоркі ў Расіі. Мы павінны ўрэшце разумець, што мы краіна».
Давайце напачатку пра канстатацыю — ці сапраўды Расея займае ў беларускай інфармацыйнай прасторы такое непрапарцыйна вялікае месца? І я нават не пра расейскія СМІ, найперш тэлеканалы, а пра беларускія. Ці месца належнае, адэкватнае, бо Расея — вялікі сусед, саюзьнік, культурны магніт, так бы мовіць? Ну і прыцягвае. Ці ўсё ж Якубовіч мае рацыю — занадта ўжо мэдыя-прастора Беларусі «жыве жыцьцём іншай дзяржавы»?
Панкавец: Вельмі прыгожыя словы Паўла Ізотавіча і, здаецца, можна было б пагадзіцца. Але так вось атрымалася, што абсалютна выпадкова перад самым эфірам я ўвайшоў ува ВКонтакте, я там падпісаны на суполку «Советской Белоруссии», і першая навіна, якая выскачыла, гэта пра тое, што матацыкл з Мацільдай прадалі там за нейкую суму. Другая навіна ў стужцы газэты ВКонтакте — сьмерць актора Мар’янава. Прабачце, я ня ведаю, хто такі расейскі актор Мар’янаў. Мне гэта абсалютна няясна. І проста тут гэтыя словы Паўла Ізотавіча разыходзяцца з рэальнымі справамі.
Мне здаецца, што адказ на пытаньне, ці шмат Расеі — шмат. Але пытаньне трохі з сэгмэнтацыяй. Калі мы кажам пра такія сфэры, як палітыка, то ўвагу прыцягваюць прэзыдэнцкія выбары ў Расеі. Але дакладна гэтак жа беларусы сачылі за прыгодамі Макрона, за Трампам, гэтак жа ўважліва будуць сачыць і за выбарамі наступнага году. Але калі браць іншыя аспэкты расейскага палітычнага жыцьця — дзейнасьць партыяў, прызначэньні міністраў, то гэта беларусаў усё менш і менш цікавіць. Быць можа і цалкам не цікавіць. Сфэра расейскага спорту таксама ўсё менш цікавіць.
Застаецца толькі сфэра шоў-бізнэсу, якой у нас у Беларусі сваёй паўнавартаснай няма. І ў гэтым сэгмэнце шоў-бізнэсу і культуры Расея сапраўды дамінуе ў інфармацыйнай прасторы Беларусі.
На БТ я часам лаўлю сябе на думцы, што Расея прысутнічае толькі ў нейкіх апакаліптычных падзеях — пажары, землятрусы, катастрофы. А вось на БЕЛТА заходзіш у рубрыку «Калейдаскоп» і пра што яны там пішуць увогуле? Вечныя Кіркоравы, Газманавы і г.д. Таму я кажу, што ў пытаньнях палітыкі, спорту, крымінальных здарэньняў Расея становіцца ўсё менш цікавай, а вось у шоў-бізнэсе і культуры яна трымае моцныя пазыцыі ў беларускай інфармацыйнай прасторы.
Дракахруст: Марына, а як вашыя адчуваньні? Ці не занадта шмат Расеі ў беларускай інфармацыйнай прасторы? І ўласна на вашым партале, які ў сваім сэгмэнце безумоўны лідэр, і вы задаеце і моду, і ўзор. Вось у вас няма адчуваньня, што мнагавата Расеі ці як раз столькі, колькі і трэба?
Золатава: Я б не сказала, што яе замнога, але я тут пагаджуся са Зьмітром у тым пытаньні, што сапраўды ёсьць нейкі перакос у цікавасьці да шоў-бізнэсу. Беларусы бачаць шмат расейскіх зорак на беларускіх тэлеканалах, па-першае. Па другое, пакуль яшчэ ня вырасьлі свае зоркі шоў-бізнэсу такога кшталту, як, напрыклад, Іван Ургант альбо тая ж Ксенія Сабчак.
А каб сказаць, ці не занадта шмат, я нават узяла і раздрукавала найбольш папулярныя навіны, якія чыталі карыстальнікі нашага парталу з пачатку восені. І абсалютная большасьць зь іх гэта, зразумела, лякальныя навіны, і ў цікаўнасьці менавіта да іх беларусы не адрозьніваюцца ад жыхароў іншых краінаў. Найперш людзей цікавіць тое, што побач зь імі і што можа паўплываць на іх жыцьцё.
Зразумела, дзьве тэмы дамінавалі: гэта трагічны выпадак у Печах і як гэтыя падзеі разьвіваліся, і пошукі хлопчыка у Белавескай пушчы. Што да падзеяў сусьветнага маштабу, то тут сярод нашага топу толькі Лас Вегас — тэракт, у выніку якога загінула прынамсі пяцьдзесят чалавек загінулі.
Што да зорак расейскага шоў-бізнэсу, то сярод пяцідзесяці топ-навінаў у нас на партале недзе пяць ці шэсьць былі прысьвечаныя ім.
Дракахруст: Сяргей, Якубовіч меў пэўную рацыю?
Харытонаў: Павал Ізотавіч даволі таленавіты чалавек, ён добра адчувае беларускія трэнды, у тым ліку трэнды сярод прадстаўнікоў беларускага народу на высокім узроўні. Мне цяжка сказаць, ці гэта было нейкае раздражненьне пэрсанальнае ці насамрэч сытуацыя такая, але з таго, што я бачу, на самой справе ў Беларусі даволі шмат людзей, якія па-ранейшаму жывуць у расейскай інфармацыйнай прасторы.
І гэта адбываецца з-за таго, што ў нас дамінуе расейскае тэлебачаньне ці людзі чытаюць расейскія вэбсайты. Я думаю, справа яшчэ ў тым, што беларусы ня могуць зараз прапанаваць нейкія канкурэнтаздольныя праекты ў сфэры шоў-бізнэсу, аб якіх ужо раней казаў спадар Панкавец.
Ну што такое беларускія тэлеканалы? У нас ёсьць такі тэрмін «сацыяльны пакет тэлеканалаў». І што мы там маем? Мы маем «Беларусь 1», мы маем рэтрансьляцыю расейскага «Першага каналу», гэта ОНТ, маем канал «Мір», які створаны краінамі СНД, маем канал «Россия», і далей сталічнае тэлебачаньне і аднатыпныя «Беларусь 2, 3, 5»... Вось гэта беларускія тэлеканалы.
І мне здаецца, што парадак дня задаецца ў першую чаргу тэлебачаньнем, а не газэтамі ці вэбсайтамі. Таму я думаю, што даволі вялікую ролю ў гэтым адыгрывае і беларускае тэлебачаньне, у тым, што людзі працягваюць жыць жыцьцём іншай дзяржавы.
Вось я гарадзенец і па перакананьнях, і па пашпарце. І для мяне Расея — гэта такая ж замежная краіна, як Літва, Латвія, Польшча і Украіна нават. Але я не разумею, чаму Горадня кожны год жыве паўгода па маскоўскім часе з розьніцай у дзьве гадзіны ад мясьцінаў, якія знаходзяцца ў трыццаці кілямэтрах ад майго горада. Таму я са спадаром Якубовічам цалкам згодны. Мы жывем дваццаць пяць гадоў у незалежнай краіне і час ужо выбудоўваць інфармацыйную небясьпеку. Асабліва ўлічваючы тыя правакацыі, якія адбыліся падчас вучэньняў «Захаду-2017».
Дракахруст: А вось як вы лічыце, гэта дысбалянс выкліканы аб’ектыўнымі ацэнкамі, ці справа ў тым, што БТ аб’ектыўна больш убогае, чым Першы канал Расеі, ці гэта пэўны беларускі погляд? Бо мяркую, што і, скажам, аўстрыйскае тэлебачаньне не такое моцнае, як нямецкае, бэльгійскае тэлебачаньне на францускай мове слабей, чым францускае з Парыжу. Але бэльгійцы, нягледзячы на гэты аб’ектыўны дысбалянс, глядзяць сваё, аўстрыйцы глядзяць сваё. А беларусы глядзяць расейскае. Таму што яно аб’ектыўна лепш ці з прычыны ўстаноўкі — «з самой Масквы сказалі (ці паказалі)»?
Харытонаў: Можна адзначыць, і вы гэта правільна кажаце, што ў Беларусі даволі правінцыйная медыяпрастора, і кожны камэнтар пра Беларусь, які прыходзіць з Расеі, становіцца навіной усебеларускага маштабу. Гэта даволі дрэнна. І я думаю, гэта захоўваецца яшчэ і таму, што мы існуём у расейскамоўнай прасторы. У нашай краіне дакладна больш людзей, якія размаўляюць па-расейску. А найвялікшая краіна, якая размаўляе па-расейску, гэта Расея.
Калі мы параўнаем гэта з англамоўным сьветам, дык там і Злучаныя Штаты, і Вялікабрытанія, і Аўстралія, і іншыя краіны — там ёсьць свае стандарты для тэлебачаньня, зь якімі можна параўноўваць. Інфармацыя, якая прыходзіць па-ангельску ў сучасным сьвеце, даволі высокай якасьці. На жаль, Беларусь у дадзены момант ня можа прапанаваць прадукт такога ж узроўню, які быў бы зроблены на расейскай мове ці на беларускай. На жаль. Я думаю, гэта проста выбар, які робяць людзі на карысьць больш высокай якасьці кантэнту.
Расейскі кантэнт — штучны ці натуральны?
Дракахруст: Калегі, мы ўжо пачалі пра гэта гаварыць — у якіх беларускіх СМІ Расеі больш — у дзяржаўных ці ў недзяржаўных? І ў якіх якой Расеі больш, так бы мовіць? Скажам, у СБ пра апошні раман Пялевіна ці стужку Сакурава не напішуць. А ў КУКУ — могуць і напісаць. Ці ў клюб Алексіевіч запрасіць. Вось Алексіевіч Сакурава і запрасіла. Зь іншага боку, у дзяржаўных СМІ ёсьць лінія: Расея — сябра, брат і г.д. Як бы нельга забываць. Дык у каго яе больш і якой?
Золатава: Я спэцыяльна, канешне, не аналізавала гэтае пытаньне. Калі казаць пра большую ўвагу, то гэта датычыцца ў першую чаргу шоў-бізнэсу. І я мяркую, што ў дзяржаўных СМІ гэтай інфармацыі больш. Але я не магу быць упэўненай. Асаблівы статус навінаў, якія датычаць зорак, цалкам тлумачыцца аб’ектыўнымі прычынамі: першае, гэта статус нашых тэлеканалаў, якія трансьлююць расейскі кантэнт, а другое, гэта тое, што мы яшчэ ня вырасьцілі ці ў нас не зьявіліся свае асобы маштабу Урганта.
Наўрад ці будзе правільным крокам, калі мы будзем агрэсіўна накідаць і спрабаваць знаходзіць штучна нейкіх сваіх асобаў, якія маглі б замяніць расейскіх. Таму што інтарэсы людзей ад гэтага не памяняюцца, бо калі ім цікавы Кіркораў, то яны будуць чытаць гэтыя навіны на расейскіх рэсурсах ці ў нейкіх іншых крыніцах, але яны не пачнуць ад гэтага чытаць пра беларускіх зорак. То бок трэба шукаць нейкае іншае выйсьце з гэтага. Ці можа і ўвогуле ня трэба, а гэты працэс павінен ісьці натуральна.
Дракахруст: Сяргей, а як вы адказваеце на гэтае пытаньне? Я паглядзеў рэакцыю публікі на дэмарш Якубовіча ў маёй стужцы ў ФБ. Цікава, што людзі «рускага сьвету» ніяк не адрэагавалі. А вось адна з аглядальніц КУКУ адрэагавала вельмі агрэсіўна і напісала, маўляў, Якубовіч нас вучыць будзе? Мы самі вызначым, пра што нам пісаць. Будзем хацець гаварыць пра Расею, будзем гаварыць пра Расею столькі, колькі трэба.
Вось гэта мне было вельмі цікава: людзі, якія па ідэі павінныя былі стаць гарой на абарону сваёй Расеі, ім гэта абыякава прайшло. А чалавек, які не такі ўжо адэпт Расеі, тым ня менш стаў на бок не скажу, што Расеі, але свайго ўласнага інтарэсу. Я разумею, што гэты тэст даволі ўмоўны, але тым ня менш: у каго больш Расеі і якой?
Харытонаў: Я думаю, што ў дзяржаўных СМІ Беларусі Расея дакладна прадстаўляецца братамі, вернымі саюзьнікамі. У Расеі будзе вельмі пазытыўны імідж. Канешне, гэта зьмяняецца падчас крызысаў, калі пачынаюцца нейкія газавыя, малочныя ці іншыя войны паміж Беларусьсю і Расеяй. Але можна сказаць, што гэта пазытыўна-нэўтральны імідж.
У незалежных СМІ Расея, канешне, будзе прадстаўляцца як аплот варожасьці і апошняя дыктатура сьвету, нават калі гэта ня так. Я лічу, што неабходна ствараць нейкі балянс і неабходна, каб беларусы разумелі, што за мяжой ня вельмі шмат людзей, якім мы цікавыя, і нават у самой Расеі мы ня вельмі цікавая краіна, у іх хапае сваіх унутраных праблемаў.
Беларусы ўсё ж неяк спрабуюць раўняцца на Расею, і гэта шмат у чым зьвязана з адукацыяй, якую беларусы атрымоўваюць. Таму што большасьць адукацыі ў нас расейскамоўная, людзі ў асноўным чытаюць беларуска- альбо расейскамоўныя мэдыя, хочацца рабіць нейкія калькі, нейкія копіі расейскіх праектаў.
І вось мы пачынаем параўноваць адных беларусаў з Дудзём, другіх — з Навальным, трэціх — з Сабчак. Калі мы кажам пра інтэрвіюераў, то глядзім на Івана Урганта ці Юрыя Дудзя. Але былі і ёсьць Джоні Карсан і Джымі Фэлан, аднак мы даволі рэдка чуем параўнаньні з такімі людзьмі. Гэта з-за таго, што мы існуём у расейскай інфармацыйнай прасторы. Калі казаць пра КУКУ ў гэтай сытуацыі, то трэба спытаць у гэтай дзяўчыны, чаму яна выказала сваю пазыцыю менавіта так. Я думаю, што гэта таксама зьвязана з тым, што перш за ўсё з Расеі прыходзяць нейкія навіны, якія цікавыя беларусам. Усё ж КУКУ — гэта камэрцыйны праект, ён працуе для аўдыторыі. І як кажуць, кліент заўжды мае рацыю.
Дракахруст: Зьміцер, і ваша ацэнка, дзе якой Расеі больш? Я ўжо прыгадаў гэтую зьяву — клюб Алексіевіч, пра яе наведнікаў пішуць выключна незалежныя СМІ, але пішуць. Усе пішуць, і вы нават пішаце. Іншая справа, што вы можаце рахмана выказаць пажаданьне, каб нобэлеўская ляўрэатка запрашала часьцей гасьцей ня толькі з адной краінай, нават вельмі ёй любімай. Але ўсё роўна вы напішыце. Таму якая прапорцыя, на ваш погляд?
Панкавец: Я не скажу, што тут ёсьць чыясьці перавага, у дзяржаўных ці недзяржаўных. Ведаеце, мне нават здаецца, што ў недзяржаўных СМІ Расеі болей, і мне здаецца, што гэта абсалютна лягічна і вытлумачальна. Бо што дзяржаўныя СМІ могуць сказаць пра Расею?
Дарэчы, адну рэмарачку зраблю: «Советская Белоруссия» акурат такі напісала пра новы раман Пелевіна, а КУКУ нічога не напісала. Так што вы тут памыліліся.
Але ў дзяржаўных СМІ Расея ніяк інакш не паўстае, акрамя нейкіх няшчасных здарэньняў альбо катастрофаў, скажам, самалёт разьбіўся, лес загарэўся. І шоў-бізнэс: Кіркораў ці Бузава, што яны новага там натварылі. Нейкай больш глыбокай Расеі ў дзяржаўных СМІ няма.
Будзем казаць шчыра, што і ў недзяржаўных СМІ больш глыбокай Расеі вельмі мала і разуменьня яе не хапае. Я ўвогуле часам лаўлю сябе на думцы, што Расея для многіх беларусаў — гэта краіна, якую мы ведаем выключна з тэлевізара. Ну, можа быць, не для ўсіх беларусаў, але як жыхар Менску я скажу: для менчукоў — гэта краіна з тэлевізара. Многія людзі аб’езьдзілі Літву, Польшчу. А чым жыве Расея, чым там жывуць людзі — хто ведае? Ніхто ня ведае. І гэта такі дысбалянс: нібыта Расеі шмат, а нібыта яе і зусім няма. Чым там жыве, скажам, Тула ці Астрахань, я думаю, мала хто ведае ў Беларусі.
І ў гэтым пляне пра Расею таксама трэба пісаць больш глыбока і прадумана. Што тычыцца расейскай культуры, Сакурава ці Пялевіна — гэтага таксама, на мой погляд, не хапае ў недзяржаўнай прэсе, як не хапае ў прынцыпе і публікацыяў пра беларускую культуру, бо культура — прадукт маласпажывальны чытачамі. Шмат выданьняў, і «Наша Ніва» ў тым ліку, апошнім часам сталі ўсё менш надаваць увагі беларускай культуры, як і расейскай. Такія вось запыты чытачоў.
Ці паслухаюцца беларусы закліку «слухай сваё»?
Дракахруст: Калегі, вы ўжо ўсе казалі пра адно і тое ж: вы, Зьміцер, сказалі пра запыты чытачоў, вы, Сяргей, што пакупнік заўсёды мае рацыю, вы, Марына, што ёсьць жа аўдыторыя і яе патрэбы.
Дык вось у сувязі з гэтым, магчыма, гэтыя заклікі «тварам да Беларусі», хоць бы ад Якубовіча, хоць бы ад каго іншага, можа яны абсалютна дарэмныя? Цікавіць людзей Расея, дык будуць цікавіцца ёй. Будуць цікавіцца Беларусьсю, якой яны ўсё ж такі паводле вашых словаў пераважна і цікавяцца, і ім гэта будуць даваць СМІ. Але не таму што так параіў ці загадаў Якубовіч, ці Лукашэнка, ці нехта іншы. І ў гэтым сэнсе СМІ ідуць за сваёй аўдыторыяй і гэта нармальна.
Ці СМІ ўсё ж такі павінныя ня толькі ісьці за аўдыторыяй, але і нейкім чынам весьці яе ў такім накірунку, што мы ўсё ж такі краіна. І неабавязкова прамымі павучэньнямі, але і пошукам менавіта беларускіх тэмаў, пошукам ракурсу іх асьвятленьня?
Харытонаў: Я думаю, што гэта дакладна вартая справа. І менавіта беларусацэнтрычна мы спрабуем прадастаўляць інфармацыю на нашым партале. Ведаеце, у чым справа? Мы ня зможам аўдыторыі сказаць, што ёй чытаць, бо яна заўсёды будзе чытаць тое, што ёй цікава. І я думаю, што нашая роля, як мэнэджэраў, ці журналістаў, ці проста беларусаў у тым, каб ствараць нейкія рэчы, якія будуць сапраўды цікавыя людзям і асабліва моладзі.
Таму што мы маем з чым параўноўваць. Ужо нават і шасьцідзесяці- і сямідзесяцігадовыя людзі маюць інтэрнэт у хаце, і старэйшае пакаленьне таксама можа параўнаць беларускі кантэнт з замежным. Таму я думаю, што як толькі мы зможам перайсьці ад навінаў кшталту рэп-батла Стася Карпава і Антона Рудака, ці пошуку кватэры Антонам Матолькам, ці расповядамі пра іншых «сьвецкіх ільвоў» на «Нашай Ніве», я думаю, людзям будзе цікава чытаць і пра Беларусь.
На самой справе даволі шмат розных цікавых рэчаў адбываецца, ёсьць шмат цікавых артыстаў і таленавітых людзей, якія жывуць у Беларусі і якіх можна часам не заўважаць, як гэта робяць некаторыя дзяржаўныя СМІ. Але, зь іншага боку, такая палітыка «руканепаціскальнасьці» існуе і ў недзяржаўных СМІ. І я думаю, што апроч таго, каб ствараць сапраўды цікавы і інавацыйны кантэнт, трэба яшчэ і перайсьці праз такі вакуўм, у якім існуюць і дзяржаўныя, і незалежныя мэдыя.
Дракахруст: Зьміцер, а як вы адказваеце на гэтае пытаньне? Што людзі хочуць, пра тое і трэба пісаць? Ці мэдыя павінныя расстаўляць акцэнты, крыху паварочваць гэтую лінію? Калі, умоўна кажучы, ёсьць дылема напісаць пра нейкага прадстаўніка беларускага шоўбіза і пра расейскага, а з пункту гледжаньня самога аўтара яны прыкладна аднолькавыя, лепш пра беларускага напісаць? То бок павінна быць нейкая лінія ці пакупнік заўсёды мае рацыю?
Панкавец: Натуральна, лепш пісаць пра беларускага, тут сумневаў ніякіх няма. Тут Сяргей ужо адзначыў, што «Наша Ніва» ужо даволі доўгі час вядзе мэтанакіраваную палітыку — пісаць пра беларускіх сэлебрыці. І я тут крыху паспрачаюся з Марынай, якая кажа, што нельга штучна выгадаваць нейкіх людзей, пра якіх потым будуць пісаць.
А што, Дзіяна Шурыгіна — гэта не штучна выгадаваны прадукт расейскай інфармацыйнай прасторы? Абсалютна штучна выгадаваны. І нельга казаць, што гэта нейкі натуральны інтарэс расейскага і беларускага грамадзтва да гэтай Шурыгінай. І ўмоўна кажучы, чым той жа Іван Шыла, Антон Матолька ці Вольга Гарапучык адрозьніваюцца ад гэтых Шурыгіных і Бузавых? Нічым, абсалютна.
Ці ўмоўна кажучы, чым адрозьніваецца Саладуха ад Кіркорава? Таксама нічым. І пра Саладуху чытаюць навіны, я думаю, і на TUT.BY чытаюць, і на Белце, і на «Нашай Ніве» выдатна чытаюць. Ніякай тут розьніцы няма. І дарэчы, калі казаць пра тыя навіны, за якія нас вельмі шмат крытыкуюць, яны заўсёды набіраюць выдатныя прагляды. І казаць, што гэта людзям нецікава, не выпадае? Цікава глядзець, чым займаюцца такія незвычайныя беларускія асобы.
Дракахруст: А можа цікава толькі на «Нашай Ніве»? А, скажам, на TUT.BY было бы нецікава.
Панкавец: Хай бы TUT.BY паспрабаваў, цікава было бы паглядзець, якая ў іх была бы рэакцыя. Але ведаеце, што значыць цікава на «Нашай Ніве»? Умоўна кажучы, трынаццаць-пятнаццаць тысяч праглядаў — гэта ня толькі жыхары Фэйсбуку. Некаторыя ж людзі жывуць па-за межамі Фэйсбуку.
Золатава: Па-першае, тут трэба адзначыць, што кожнае выданьне павінна самастойна вызначаць свае прыярытэты. І я думаю, што ў рэакцыі дзяўчыны з КУКУ на тое, што сказаў Якубовіч, яна як раз гэта і мела на ўвазе — што кожны самастойна расстаўляе прыярытэты.
Для нас важныя тры асноўныя крытэрыі: важна, карысна і цікава. І вось зыходзячы з гэтага мы і пішам пра тыя ці іншыя зьявы. Мы зараз робім стаўку на тое, каб і міжнародныя падзеі мы асьвятлялі не так, як рабілі раней, проста робячы копіпаст з расейскіх мэдыяў, бо ў нас не было свайго рэсурсу, каб аналізаваць усё гэта самастойна. Напрыклад, на важныя міжнародныя падзеі, як сёньняшняя гадавіна Карыбскага крызысу — у нас свой пункт гледжаньня на гэтую тэму. Ці рэфэрэндум у Каталёніі — каб гэта было нешта сваё.
Што да Шурыгінай, то я думаю, што парачку навінаў вы знойдзеце ў нас пра яе, але я згодная з тым, што гэта дакладна штучна зроблены пэрсанаж, і таму гэтую тэму мы ня будзем разьвіваць.
Што да цікаўнасьці да Саладухі і Кіркорава, то я магу сказаць, што пра Кіркорава ў разы больш чытаюць, чым пра Саладуху. У Саладухі колькі ўсяго запісаных альбомаў?
Дракахруст: То бок я так разумею, што пісаць трэба больш пра Кіркорава, чым пра Саладуху адпаведна?
Золатава: Пісаць трэба пра таго, хто на дадзены момант дае новую нагоду, каб пра яго пісаць, а не тады, калі нагоды няма, а давайце мы напішам што-небудзь пра беларускага сэлебрыці. Напрыклад, учора ў нас выходзіла навіна пра Кіркорава чаму? Таму што калі ён прыяжджаў сюды з канцэртам, ён застаўся ў нейкай аграсядзібе ў Берасьцейскай вобласьці і там два дні жыў. І таму, зразумела, людзі пра гэта чыталі і тут была нейкая заўважная нагода. І чыталі вельмі добра — больш за сто тысяч праглядаў было ў гэтай навіны.
Усе перадачы «Праскі акцэнт» на Soundcloud
