Ня стала матулі. Узьнікла спрэчка адносна пахаваньня: я хацела нармальнае разьвітаньне і пахаваньне, сястра з татам — крэмацыю без цырымоніі, без сваякоў, попел разьвеяць. Нібыта ім не патрэбны мэмарыял, маўляў, маму маюць у сэрцы. Вынік дзіўнага кампрамісу — дваццаціхвіліннае разьвітаньне сярод найбліжэйшых, высыпаньне попелу ў яміну на лужку на могілках.
Прайшоў амаль год. Бацька, якому непатрэбны мэмарыял, штотыдзень носіць кветкі да ўяўнай магілы з попелам, сястра, якая мае маму ў сэрцы, пачціва перасьцілае мамін ложак і не дае дазволу аднесьці яе вопратку на дабрачыннасьць.
А мяне турбуе, дзе мама цяпер; ці яна, хоць у апошні момант, аддала сваё жыцьцё ў Божыя рукі?
Světlana Vránová
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
