Так, на 14% меней стала тых, хто кажа пра неабходнасьць і далей пасылаць гуманітарныя канвоі ў Данбас: з 78% у кастрычніку 2014 году да 64% у жніўні 2016-га. За гэты ж час доля расейцаў, якія лічаць, што Расея павінна прызнаць незалежнасьць ДНР і ЛНР, зьнізілася на 6% (з 29% да 23%), а доля грамадзян, якія аддаюць перавагу захаваньню нэўтралітэту ў пытаньні аб статусе непрызнаных рэспублік, наадварот, вырасла на 10% (з 28% да 38%).
Зыходзячы з гэтых і іншых лічбаў, экспэрты УЦВГД прыходзяць да такой высновы: «рутынізацыя» канфлікту на ўсходзе Ўкраіны выводзіць яго з фокусу ўвагі расейцаў і зьніжае іх гатоўнасьць ахвяраваць чымсьці істотным дзеля дапамогі Данбасу.
Генэральны дырэктар УЦВГД Валеры Фёдараў асабіста пракамэнтаваў сытуацыю:
«Праз два гады пасьля вышэйшага пункту ў вайне за Данбас — „Ілавайскага катла“ — увага расейцаў да гэтага рэгіёну прадказальна зьніжаецца. Чым менш ваенных дзеяньняў, тым меншы паток навінаў, тым менш выяўленьня эмоцыяў людзей з гэтай нагоды.
Аднак базавыя ўстаноўкі расейцаў, якія сфармаваліся вясной-летам 2014 году, засталіся ранейшымі: ідэя рэінтэграваць Данбас у склад Украіны, прынамсі пры цяперашніх кіеўскіх уладах, папулярнасьцю не карыстаецца. Значна больш людзей сымпатызуюць ідэі незалежнасьці Данбасу ці нават прыняцьця яго ў склад РФ па крымскім варыянце.
На фоне эканамічнага крызісу і канфрантацыі з Захадам расьце колькасьць рэспандэнтаў, якія выказваліся за поўны нэўтралітэт у адносінах да Данбасу. Сынхронна падае лік прыхільнікаў працягу шырокамаштабнай гуманітарнай дапамогі разбураным вайной рэгіёнам».
