У аграгарадку Заронава падсумавалі вынікі «навучальнага году», тром самым заўзятым «курсантам» уручылі прызы, і ўсе разам — госьці-гараджане і тутэйшыя вяскоўцы — адгулялі сямейнае свята «Гулі ў бабулі».
У гэтым аграгарадку знаходзіцца «Музэй Заронаўскага краю», створаны з ініцыятывы былой настаўніцы, вялікай аматаркі краязнаўства і этнаграфіі Людмілы Нікіцінай. Вядома, ёй і быў нададзены ганаровы «тытул» бабулі — гаспадыні сьвята.
На сьвяце выступіла актрыса тэатру імя Якуба Коласа, вядомая ў Віцебску захавальніца вуснай народнай творчасьці Раіса Грыбовіч.
За парадкам пільна назіралі два міліцыянты ў форме.
Многія госьці прыехалі на сьвята ў вышыванках ў цішотках зь беларускамоўнымі надпісамі.
«Бабуля» Людміла Нікіціна так і сыпала прыказкамі і прымаўкамі, запрашаючы гасьцей «у Заронаўскі музэй, што як рымскі Калізэй» або на пачастунак традыцыйнымі стравамі, якія прыгатавалі мясцовыя гаспадыні. Тут можна было пакаштаваць і марынаваных гуркоў-памідораў, і бульбы зь печы, і піражкоў са шчаўем, і «піцы па народным рэцэпце» — з грыбамі, сабранымі ў бліжэйшым лесе.
Людзей на «Гулі ў бабулі» сабралася пад сотню. Зь Віцебску прыяжджалі цэлымі сем’ямі, было нямала і заронаўскай дзятвы з бацькамі. Таму й «Сьпеўны сход» пад кіраўніцтвам саліста Белдзяржфілярмоніі, кіраўніка гурта «Vuraj» Сержука Доўгушава атрымаўся масавы — народныя песьні сьпявалі вялікім хорам.
А потым слухалі выступ гурта «Re1ikt», які выконваў і народныя, і аўтарскія песьні ва ўласнай апрацоўцы.
На сьвяце быў арганізаваны і выязны гандаль кандытарскімі вырабамі, і майстар-класы ад мясцовых майстроў хэнд-мэйду. Ахвотныя маглі набыць мёд, прывезены на продаж віцебскімі пчалярамі.
А тых, хто хацеў адпачыць ад гучнай музыкі і сьпеваў, гасьцінна чакаў мясцовы музэй. Некалі ён ствараўся як звычаны школьны музэйчык, куды вучні прыносілі прадметы побыту, зьбіраючы звыклыя ў такіх месцах калекцыі прасоў ці самавараў. Аднак экспазыцыя з часам разраслася, экспанаты, сабраныя тут, належаць па часе і да мінулага, і да пазамінулага стагодзьдзя...
«Я ганаруся, што нашы вучні праводзяць экскурсіі па-беларуску, навучаюцца размаўляць на роднай мове. На курсы „Мова нанова“ мы ня езьдзім, у Віцебск — гэта далёка. Але вельмі радыя, што гэтыя курсы завіталі да нас самі», — кажа «бабуля» Людміла Нікіціна.
Паводле вядоўцы курсаў Сержука Маркава, імпрэзы на адкрытым паветры «Мова нанова» ладзіць упершыню. Сёлета такім чынам вырашылі адзначыць сканчэньне «адукацыйнага сэзону», але ёсьць задумка, каб завітаць «да бабулі» ў Заронава і на наступны год. А можа, і браць удзел у народных сьвятах ці абрадах цягам усяго году, прыяжджаючы ў розныя вёскі Віцебскага раёну.
Другая вядучая курсаў, Тацяна Дуброўская, гаворыць, што «Мова нанова» ў Віцебску мае пэўную рэгіянальную спэцыфіку:
«Да нас на заняткі ходзіць больш сталыя людзь, чымсьці, прыкладам, у Магілёве. Там курсы наведвае шмат моладзі, нават школьнікаў. А ў нас — людзі ад 30 і да 60-ці год, нават старэйшыя. І мы стараемся будаваць праграму так, каб менавіта ім было цікава. А яшчэ заўважыла, што віцябляне ў параўнаньні зь іншымі крыху сьціплейшыя, цішэйшыя, паводзяць сябе стрымана»...
